K.A.O.S PROJESI'NİN 2.KİTABIDIR. Bilimkurgu'da #7 ♥⭐♥⭐♥⭐♥ Bu ölüm kalım savaşı başladığında herkes korkuyor, ne yapacaklarını bilmiyorladı. Sadece yaşamayı istiyorlardı. Bunu onlara, Tüm taşıyıcılara veren Irus ve kendi grubu onların güvendiği tek kuruluştu. Fakat öğrenmeleri gereken bir şey vardı: Kimseye güvenme. Onların elinde olan tek şeyi, güçlerini sonsuza dek yok etmelerine yarayan aşıyı bulduklarında korkmaları gereken başka bir şey daha vardı. Artık askerlerin ve avcıların tek planı, onlara engel olan taşıyıcılardan kurtulmaktı. Ve bir sonra ki askeri savunma ve saldırı planlarını ortaya koyacaklardı. Ve artık başları daha büyük ve daha farklı bir beladaydı. Kapak tasarımı :Fjdjeha

⭐Serinin 3. kitabıdır.⭐ Sonunda karşı çıkıp, güçlerini birleştiren ve isyan başlatan taşıyıcılar, her şey son bulunca eskisi gibi hayallerini kurdukları özgür hayatı yaşıyorlardı. Ya da onlar öyle sanıyordu. Her şeyin bir anda alt üst olacağını kimse tahmin edemezdi. Güvenin ihanete, düşmanların dosta ve masumların bir canavara dönüştüğü bu yeni Dünya'da hayatta kalmak için tek çareleri ya savaşacak, ya da sonsuza dek saklanacaklardı. Kapak tasarımı :Fjdjeha

O, Su'ydu. Bense, Su'ya âşık olan deniz kızıydım. Mavide boğulmamız kaçınılmaz, sakınılamaz ve men edilemezdi. NOT: RUHUMDAKİ İMZA'YI OKUMAK İÇİN TENİMDEKİ İMZA'YI OKUMANIZ GEREKMEZ.

Hiçbir günah kefaretini unutmaz. Hiçbir kirli sır gecenin nezaretinde tutuklanamaz. Geleceği ellerinden tek gecede koparılan bir adam, öleceğini bilse dahi sessizliğin kanatlarına sığınmaz. İki karanlık gecenin iki büyük suça gebe kaldığı ve iki yabancı ruhun birbirine körkütük düğümlendiği acı bir hikâyenin içindeyim. O iki yabancı ruhtan biri benim. Ve ben bir zamanlar, yolunda giden bir hayata sahiptim. Bir gün o çıkageldi ve içinde sadece doğruların olduğu dünyamı yanlışlarıyla altüst etti. Gözlerime bir kez bakması bile beni düşürmeye, düştüğüm yerde darmadağın etmeye yetti. Beni tehditlerle örülü bir kafese hapsetti, o kafesin kilidini ve anahtarını elime verdi. Gitmek de, kalmak da senin seçimin dedi. Ama ne kalabildim ne gidebildim. Yalnızca bekledim. Benim de onu düşüreceğim bir gün elbet gelecekti ve ben intikam almayı severdim. O gün geldi. Bir leyl vaktinde, ay gecenin koynunda dalgalanırken, hakikati sırtından vurdu kirli parmakları. Artık bu saçma hikâyemizde bizden başkaları da vardı. Zaman aktı... Kendiliğinden kırıldı hapsolduğum kafesin kapakları. Dışarıya adım attığım an hislerim pervasızca tökezledi. Zira sevdayı puslu gecelerde yüreğime kazıyan adamın ruhu artık içime işlemişti. "Haklıymışsın," dedi beni öldürmek ister gibi. "Senin hikâyenin esas adamı ben değilmişim."

Direttiğiniz güzellik anlayışının kurbanlarından sadece birisiydim.

❝Tanrı biliyor ya, başka bir dünyada hayatımda sen olmasaydın, tüm şanslarımı seninle olmak adına harcardım.❞ #1 in fanfiction; eylül 13, 2015 *text

Atlantis: Bir kez daha sanki aramızda okyanuslar var gibi hissettiriyor Atlantis: Duygularımızı görünüşümüzün altına saklıyoruz ve rol yapmaya çalışıyoruz Atlantis: Ama aramızda okyanuslar varmış gibi hissettiriyor 050917

Ölümün sıcak nefesi ensesini okşarken günahın harlanan ezgisi balçıkla sıvanmıştı. Babasının gölgesi ve esareti altında yaşama tutunan, sol yanındaki acılarıyla perçinlenip, kozasındaki duvarları tırnaklarıyla kazıyan bir kız. Avuçlarında kırık kanatları, ruhuna satır satır işlenen bir aşk. Tüm hayatının çetrefilli yollarında düşe kalka yaşarken, lisenin ona getireceklerinden habersizdi. Nefretin soylu nefsi yaşamın içinden kopup gelen vaveylaydı. Ruhunun dibini günahlarıya boyamış, cehennem azabıyla yanmıştı. Kaçınılmaz sonun şafağında öfkesini ve nefretini harlarken planlarında olmayan tek şey ruhu yaralı bir kızın pençelerindeki tutkuyla bezenmiş ihtirastı. "Ruhumu ruhuna diktim. Bir daha ne sen çözebildin o ilmikleri ne de ben."

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.