Beni sevebilir miydi gerçekten? Böylesi kötü bir adam, sevgi nedir bilir miydi? ▪▪▪ ID1826RG

Bir psikolog düşünün, Ve birde kardeşini iyileştirmek için o psikoloğu kaçıran bir mafya. Peki bu iki zıt kişilik beraber olursa ne olur? Bence çok düşünme ve eğlenceli ve bir o kadar da karanlık satırlar arasına dal.

Genel Kurgu #1 Bir adam düşünün, hayatının tüm dönemlerini karanlık işlerle geçiren ve geçmişinin izlerini hâlâ üzerinde taşıyan... Bir de kadın düşünün, şu yaşına kadar sersefil büyüyen ve babasının hastalığı yüzünden yüklü bir miktarda paraya ihtiyacı olan... Gece ve Işık. İsimleri birbirine tamamen zıt olan karakterlerinin ispatıydı. Adam gece kadar karanlık, kadın ise güzelliğiyle bir ışık gibi parlaktı. Kadının ihtiyacı olan paraydı. Bulmuştu. Yanında hayatının aşkıyla beraber. Peki sizi hiç tanımayan bir tefeci hiçbir kefil göstermediğiniz halde size neden istediğiniz parayı versin ki? İşte tüm gizem de burada başladı zaten. •• Bana hediye ettiği kolyenin klipsini aradım ama bulamadım. Kutunun içinde küçük de bir anahtar vardı. Ufacıktı. Anahtarın nereye gireceğini sonradan fark etmiştim. El ele tutuşan figürün ortasındaydı anahtar yuvası. "Kolyeyi takabilmen için ellerin ayrılması gerekiyor. Sadece bir seferlik ayrılsın o eller. Bir daha asla bu kolyeyi çıkarma ki ellerimiz ayrılmasın." Geleceği kimse bilemezdi. Neler yaşayacakları hiç belli değildi. Işık, Gece'nin ondan gizlediği büyük sırrını öğrendiğinde tüm hayatları değişecek ve bu sır Işık'ı zor bir karara itecekti. Onlar farkında olmadan birbirlerini yıpratacak ve güvenlerini kaybedecekti. Bu engeli aştıklarını düşündükleri anda, bir ölüm tüm hayatlarını değiştirecek ve onlar farkında olmadan kaçınılmaz sona sürüklenecekler... Bu sonu kendi elleriyle inşa etseler de bir şeyleri değiştirmek için hep çabaladılar. Bakalım çabaları işe yarayacak mı yoksa Gece ve Işık, isimleri gibi birbirlerinin zıddına mı sürüklenecekler? Kapak tasarımı: @dowofficial (rei-nia) NOT: +18 Sahneler bulunur. Uyarıyı okuduğu halde kitaba başlayıp bu sahnelerde saçma sapan yorum yapanlar tarafımdan engellenecektir.

-belki de herşey düşündüğün gibi değildir- -ben mazoşist değilim hayat çok sadist! - *bu hikaye gökkuşağından dışlanan siyahın hikayesi* °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°° Her gün birini dövmek artık bana normal geliyordu. Ama katil olmak bunu hiç düşünmemiştim. Ama artık ben bi katildim Hiçbirşey bunu değiştiremezdi ............................................................................. Arada kalmıştı alya bir yanda Abisi , diğer yanda abisinin düşmanı Karşı çetenin başkanı. Ve alyanın üzerine oynanan bi oyun. Bi abi nasıl bi kız için kardeşinden vazgeçer ve karşı çeteye kardeşini vermeye kabullenir. Yada bu sadece alyanın bildiği kısım. °°°°°°°°°°°°°°°°.°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°° Hikayeden Bi kesit: -seni gerçekten anlayamıyorum abi. Ne kadar kolay insan öldürüyorsun. Senden utanıyorum. Hiç mi sızlamıyor vicdanın Sen benim abim olamazsın sen ço-: Yanağım sıZlıyordu bana her zamanki gibi vurmuştu abim.ama bunun acısı tarif edilemezdi sızlıyordu yanağım Onu hiç sevmiyorum. Sevmiyeceğimde. -Ablan lise 1 de babandan izin alıp evden çıktı. Her zaman gitti ama bize söylemediği O gece kulübüne. Klasik yalanını söyledi her zamanki gibi"arkadaşıma gidiyorum". bi gün şüphelendim takip ettim. Giderken 2 tane genç yolda ablanı durdurdu ve uğraşmaya başladı. O anki sinirimle hepsini öldürdüm. Sonra Birdaha asla gülmedim. Gülemedim... Bundan sizin haberiniz yok demi" Ablam hıçkırıklarla ağlıyordu. Abimden ise ilk defa bi damla yaş süzülü verdi. ............................................ ©{BU KONUDA YAZILAN İLK VE SON WATTPAT HİKAYESİDİR ALINTI YAPILAMAZ} Sadist#2 Sigara#3 Mazoşist#4 Herzaman dediğim gibi Lütfen başını okuyupta "SAÇMA" diye bırakmayın LÜTFEN. ~/~{Gençler uyarıyorum hikaye KÜFÜR İÇERİR}

On altı yaşımda öldüm ben.Yaşarken adeta bir ölüye döndüm , hayallerim düştü yanaklarımdan.Düşünemedim hiç bir şeyi.Daha doğrusu düşünmeye gerek duymadım.Ve bir gece sabaha devrolurken öğrenmiştim ; Ben bir vampirdim. Kirli sayfalarım silinecekti ve temiz bir sayfaya yol açacaktım .İstemiyordum.Normal bir yaşantım varken aksiyona ne gerek vardı ki ?Ama kabullenmem ve üstesinden gelmem lazımdı.Hayal kurmayı bırakıp gerçek yaşantıya dönmüştüm.Yada dönecektim , ama bu hiç kolay değildi.Unutturmam lazımdı artık , beynime kazınmış kötü anıları.Geçmişimiz her ne kadar silinse de gelecekte gelecekti tekrar karşımıza.Ve tekrar silmeye gücümüz olmayacaktı.Ama ben bunu başarmak zorundaydım,her ne kadar kötü şeyler yaşayacak olsam da dik durup üstesinden gelmem lazımdı.Ve yapacaktım bunu.Hava yavaş yavaş aydınlamaya başlıyordu.Ay yok oluyor ve güneş doğuyordu.Birlikte asla duramazlardı.Güneş batarken ay yerini alıyordu , ay batarken ise güneş.Bende kendim gibileriyle birlikte olabilirdim normal insanlarla değil. Her şeyin bir düzeni vardı .Normal insanlar varken benim gibiler onların yanında yaşayamazdı. Ve ben bu düzeni öğrenene kadar kendim gibi olanlarla kalacaktım.