Bir gece tren sesi duyar ve pencereden baktığında sokağın ortasında hoş bir tren görürsün. Ucu bucağı gözükmeksizin, upuzun bir trendir bu. Görüntüde ne kadar hoşta olsa içine dolan sıkıntı, ruhunun etrafını saran gri dumanlar gibidir. Karşı evden bir çocuk heyecanla dışarı fırlar. Trenin önünde durup biraz inceler. Yanına gidip gitmemekte kararsız kalırsın. Çocuk trene biner. Ondan bir daha haber alınamaz. Bedeni kömürlerin içinde yanarken trenin düdüğü çalar. Bu düdük masum çocuğun çığlıkları, gri dumanlar ise minik ruhudur...