Küçük bir kız çocuğuydum. Bedenim büyüdü. Ruhum bir üvey babanın elinde yok oldu. Adımı parlamam için Yıldız koyan annem, gün geldi tüm ışığımın sönmesine göz yumdu. Yıldız oldum, ruhum tutunamadığım gökyüzünden kaydı. Ben, hiç parlayamadım. Tahtımı yapmayanlar, bahtıma kara leke sürmek için uğraştılar. Direndim. Hayattan tek öğrendiğim bu oldu benim. Yaşamadan bilemezsin denilen ne varsa, yaşadım da öğrendim. Yaşadığım mahallede mazlum diye anıldım. Tek Mazlum'un ben olmadığını öğrendiğim gün, hayatımın akıbeti değişti. Yetişkin içerik mevcuttur. Kapak Tasarımı @hestianinkalemi ♥️

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Üniversiteyi bitirdikten sonra özgür olmak ve hayallerini gerçekleştirmek isteyen Sidem, Milano'da kendi halinde günlerini geçirirken iş sözleşmesinin feshedilmesi üzerine vize sorunu ile karşı karşıya kalır. En az kendisi kadar zor durumda olan bir yabancıdan hiç beklenmedik bir teklif alır. Sidem, yabancının teklifini umursamazken bir yandan da ülkesine geri dönmemenin yollarını arar. Babası, durumu öğrenip müdahale etmeye çalıştığında Sidem için yolun sonu gelmiştir. Her yanılgısı bir aksilik, her aksilik onu kat ettiği yoldan başlangıç noktasına götürürken, bu sefer başlangıç noktasının da ötesine geldiğini hisseder. Belki de her şeye yeniden başlamak gerekir. Bir yabancıyla. O gece onlara yıldızlar şahit etti, kader yeniden yazıldı artık onlar birbirlerinin çıkarları için aynı masaya oturmuş iki yabancıydı. Belki de zaman onları aynı masaya oturan iki yabancıdan daha fazlası yapacaktı.

Katilimizin içinde yaşatıldık. Kimsesizdik, küçük şekerlemelerle avutulduk. Gülmeyi, kahkaha atmayı unuttuk. Ve biz, bu asrın içinde öldük. En çok da biz öldük. Biz farklı olan tüm canlıları öldürmek istedik, işte bu yüzden başlamadan kaybettik. İnsanlık soyut bir kavramdı, onu somutlaştırıp can veren ise insanlardı. 🎨 Bu isimle yayımlanan ilk kitaptır. BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR, GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA HİÇBİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR. Bölümlerde yazım yanlışları mevcuttur; sezon finalinden sonra kitap düzenlemeye alınacaktır.

Civciv, yıllar sonra doğup büyüdüğü mahalleye öğretmen olarak atanır. Ama kimse onun kim olduğunu bilmez. O, artık Küçük Öğretmen'dir. Yıllar geçse de üstünden, kızımızın huyu aynıdır. Mahalleye bir oyun oynar. Bakalım Küçük Öğretmen, herkesi ne kadar şaşırtacak? "Küçük civcivim, güzel kızım, dünyam benim Bunun adı aşksa eğer, bu aşk yalnızca sana değer Bu adam yalnızca sana boyun eğer" -WATTPAD ROMANCE TR OKUMA LİSTESİNDE- İg: missyazarr_w Tiktok: missyazarr #17 Aşk - 13.05.2024 #18 Romantik - 10.08.2023 #25 Mizah - 13.05.2024 #37 Romantizm - 13.05.2024 #85 Genel Kurgu - 30.12.2023 #122 Genç Kız Edebiyatı - 31.05.2024

O kızıl güzel, masamıza ilk oturduğu an içime kor bıraktı. Onu asla kardeşim olarak görmedim. Yüzündeki her bir çilin yerini ezbere biliyorum. Bir gün benim olacak. Tek yapmam gereken büyümesini beklemek. - Komşu çocuğu Barış- 8 yaşımdan beri her sabah onların kahvaltı sofralarındayım. Tam karşısındaki sandalye benim yerim. Simsiyah zindan gözleri beni içine hapsetti. Birgün beni seveceğini hayal bile edemezdim. - Komşu kızı Gamze - BAŞLAYINCA DURAMAYACAĞINIZ, İÇTEN BİR HİKAYE.. Küfür ve +18 sahneler içerir.

"Ben nasıl bir kadınım?" Sigarasını dudaklarının arasına götürüp, içine çekti. "Sen..." Düşünüyormuş gibi bir hali vardı. Heyecanla cevabını beklemeye başladım. "Sen eli öpülecek kadınsın...Efsa." Beni tam kalbimin ortasından vurduğunu bilmeden bu cümleleri söylemişti. Oysa ki bilmezdi ki ben onun her cümlesine aşıktım.

[TAMAMLANDI] Doksanlı yıllarına heba olmuş bir aşkın öyküsüydü onlar. Davasına ve sevdasına düşkün olan adamın, sevdasından vazgeçmek zorunda kalışıydı... "Bana bir gün, ne davamdan ne yârimden geçerim, demiştin. Sen davana sadık kaldın da yârine sırtını döndün..." Kapak için pureroses8 (Solnyshko) hesabına çok teşekkür ederimm 💜 18.07.2023

"Bana insanları nasıl bu kadar kolay öldürdüğümü sormuştun, hatırlıyor musun Günbatımı?" hatırlıyordu. Onunla geçirdiği her saniyeyi beynine işlerken sorduğu bu basit soruyu hatırlıyordu. "Onların bana yaptıklarını gözlerimin önüne getiriyorum. Ardından diğer insanlara yaptıkları günahlarını. Eğer birini öldürmek istiyorsan," dudaklarını kadının kulağına yasladı. Sıcak nefesi artık her taraftaydı. "Günahlarını hatırlamak zorundasın, Günbatımı." "Neden?" kulaklarına sürtünen dudaklarından gülümsediğini anlamıştı. Onu ne zaman görse gülümsüyor olurdu zaten. "O zaman kendimi bir günahkar değil de bir kurtarıcı gibi görüyorum. Senin dediğin gibi, Tanrı tarafından görevlendirilmiş bir Azrail." "Kendine Azrail demeyi kes!" vurmamak için uzatmak istiyordu. Kavga edelim de unutalım istiyordu. Karşılarında ona yalvararak bakan erkeği görmezden gelerek birbirlerine bağırmalarını istiyordu. "Diğerlerinin değil, senin Azrail'inim. Unutma Günbatımı." belindeki eli sıklaştı. "Şimdi vur onu, Günbatımı." Tetiği çekti. Artık o da günahkardı. Gözlerinin önünden geçen anılarının ardından karşısındaki beden yavaşça yere düştü. Göğsünden akan kan yerde küçük bir göl oluşturdu. "Bu onu öldürmez, Günbatımı." kulaklarında yankılanan diğer sözleri. Ardından kulaklarını her duyduğunda tıkamak istediği ses tekrar yankılandı. Yerde yatan beden hareketlendi. O anda bedenini saran el çekildi. Cesedin önüne yığılan bedeniyle elindeki silahı sıkı sıkı tuttu. "Cehennemine hoş geldin, Günbatımı."

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.