Sessizliği dinliyordum. Seneler evvel sırdaşımken şimdi en azılı düşmanımdı. Belki huzur kollarında gizliydi fakat benim için değildi, delirdiğimi göremiyor muydu? Ben karanlığın soğuk kollarına aşık olan o kadındım. Sessizlik beni çıldırtırdı. Ben kan ve izdivaça tutsak olan o çaresiz kadındım. Sessizlik beni paklayabilir miydi? İplerini ellerimde tuttuğum bir geçmiş vardı fakat geçmemişti. Acı oradaydı, gözlerimle gördüğüm, sesini kulaklarımla işittiğim o adamdaydı. Uzandım. Dokunamayacağımı bildiğim hâlde parmaklarımı yüzüne uzattım ve "Karan," diye mırıldandım tenine bir milim kala. Dudaklarım dahi bedenimin her bir zerresi titrerken, "Beni hatırlıyor musun?" diye sordum fısıltıyla. Nefesimden nükseden acı, yüzünü yalayan hafif bir esintiydi onun için. Bakışlarımda gördüğü o karanlık, aslında onun ruhuydu fakat bilmiyordu. Bilemezdi, zira hayat en büyük kozunu bizim üzerimize oynamıştı. Yaklaştı. Her anını gözümü kırpmadan izlerken çenesini avucuma yaslayarak, "Kimsin sen?" diye sordu. Titreyen parmaklarımı yüzüne sardım, tenine sarıldım ve içim içimden çıkarken, bir damla gözyaşıyla kutladım bu acımasızlığını. Tanrı, onu özenle boyamıştı. Biliyordum, onda en değerli renkler saklıydı. Kimsenin adını dahi bilmediği, çıplak gözle göremediği tüm o renkler onda gizliydi. Göz kapaklarım titreyerek kapandı ve kirpiklerim birbirine karıştı. Zemherilerimi yeniden aralarken burnumdan sus çizgime uzanan bir sıcaklık hissettim fakat silmedim. Zira hissettiğim bu acı fiziksel anlamda beni bitirmeyecek olsaydı, ruhum diz kapaklarının üzerinde çürürdü. Başımın döndüğünü hissederken göğsüne yığıldım ve alnım sinesine hapsolmuşken, "Yalvarırım," diye mırıldandım acı içerisinde kahrolurken, "Al içimdeki bu acıyı benden, kurtar beni senden."

| söyleyecek fazla sözüm yoktur, bu yüzden susarım hep. |

Annesine sonsuz bir şekilde seven, babasından nefret eden bir kız... Annesinden nefret eden bir çocuk babasını ise her şeyden çok seven bir çocuk... Gülmeyi seven, güldürmeyi daha çok seven, deli dolu bir kız... Gülmekten de güldürmeyi de sevmeyen bir çocuk... Hayal kurmayı ilkesi edinen renkli bir kız... Hayallerin gerçek olmayacağını bilen ruhsuz bir çocuk... Hiç bir şeyi kafasına takmayan umursamaz bir kız... Acımadan yoksun ruhsuz bir çocuk. Sevdikleri için canını bile verebilecek bir kız... Hiç kimseye çok değer vermeyen bir çocuk... Kendi kafasına göre takılan. Dik başlı bir kız... Otorite sahibi. Kendi kurallarını herkese uyduran bir çocuk. Evren Akkaya. Annesi babası tarafından hiç sevilmediği için ve bu yüzden kavgalar ettikleri için zorlu bir hayat yaşıyordu ki annesi gözleri önünde intihar edene kadar. Olaydan sonra konuşmaz oldu. Depresyondaydı ama onu bu durumdan canından çok sevdiği arkadaşları çıkardı. Savaş Demir. Annesi onu, ağabeyini ve babasını ortada bırakınca annesinden nefret etmeye başladı. Ağabeyi onun dayanağıydı. Babası ise hala annesini düşünüyor. Hayatı zorluklar ik geçti. Abisinin baskıları, babasının sadece iş düşündüğü ve oğluna bakmaması... Yolları kesişir ve birbirlerine kuvvetli bir şekilde çekilmeye başlarlar. İki farklı insan... Onların tek ortak noktaları birbirlerinden bu kadar farklı olmaları. Ay Vallahi kitabımı çalan, hikayeyi uyarlayan olursa ilk başta çok güzel söverim sonrada gerekeni yaparım.

Hayatım, fotoğraf kareleri gibi gözümün önünden geçerken duygularım bir ip misali birbirlerine karışmıştı. Sessizlik, yanımda var olan tek şeydi. Gözlerimi karşılayan büyük beyaz ışık beni hayallerimin, duygularımın içinden çekip almak istercesine parlıyordu. Daha fazla direnemediğimi hissettiğimde göz kapaklarımı isyan edercesine araladım. Işıkla karşı karşıya geldiğimde iç çektim, yine aynı yerdeydim. Hiç bir değişiklik yoktu. Başımı mavi örtü kaplı sedyeden kaldırıp küçük beyaz odaya baktım '' Bu günlük bu kadar yeter mi?'' ayaklarımı yere sarkıttım. Her zaman ki, her gün ki gibi soluk ve beyaz tenim karşıladı gözlerimi. Üstümdeki beyaz elbiseyi bacaklarımı örtmek umudu ile çekiştirdim. Sarkıttığım ayaklarımı yere kenetledim ve sedyeye yaslandım. Beyaz odanın içinde kaybolan kapı aralandı. Gelen Semih'di, yanıma yaklaşırken gülümsedi, gülümsedim '' Nasıldım? '' Kafasını salladı ve ellerini kaldırdı ''Her zamankinden çok daha iyi'' Ellerini kafamdaki iğnelere yöneltti tek tek çekerken devam etti ''Nasıl hissediyorsun?'' Dudaklarımı büzdüm ''Bilmiyorum, nasıl hissetmeliyim?'' Elbisemin omuzlarını düzeltti ''Daha iyi hissetmelisin, git gide iyileşiyorsun'' Yüzüme minik bir gülücük taktım, ''Sevindim''

Kız küçük bir filika adam büyük bir okyanus... Aşk ise onlara rüzgar olup yön gösteren bir mucize.

"Kaç kadınla birlikte oldun bilmiyorum ama ben onlardan biri değilim tamam mı!" sinirden ağlıyordum,savaş sabır diler gibi yukarıya bakarken sakin olmaya çalışıyor gibiydi. "Ben seni hiçbir zaman aynı kefeye koymadım, ne tür şeyler düşünüyorsun bilmiyorum ama böyle şeyler düşünme derin" "Ben sadece buradan gitmek istiyorum" "İstemiyorsun"sakince fisildarken tüm gücümle bağırdım. "Ben bu kahrolası yerden gitmek istiyorum anladın mı?" Savaş bana biraz daha yaklaşırken yumruk attığı elini umursamayip kalbimin üzerine koydu. "Ne olursa olsun,ne yaparsan yap sen benden gidemezsin stajer" yumuşacık çıkan ses tonu beni daha çok kendine çekerken daha çok ağlamaya başladım. Elleri belimi sararken kafamı göğsüne koydum. Göz yaşlarim gömleğini islatmişken saçımı yavaşça okşadi. Her seferinde yelkenleri suya indiriyordum. Neden söz geçiremiyordum kalbime! Ne yapacaktım ben? Onsuz da olmuyordu onunla da olmuyordu. Belki de aşk dedikleri şey tam olarak buydu.

Bu hikayenin tüm telif hakları yazarın şahsına ait olup, izini dışında çoğaltılması ya da ticari bir amaç uğruna kurgunun kullanılması kesinlikle yasaktır. Böyle bir durum ile karşılaşılırsa, gerekli mercilere ulaşılacaktır. 18.10.2013 - 02.07.2014 -------------- Daha 18 yaşında öksüz, yetim bir genç kız.. İnsafsız bir üvey baba.. Üvey Babasının ünlü bir şirketi zarara uğratması sonucu, kendi hatalarının karşılığı olarak onu satmasıyla hiç bilmediği bir yolun başındaydı Lara. En saf, temiz duygularıyla bir adamın önüne fırlatılmıştı. Tek kadın, bir imza.

K: O mezuniyete geleceksin. Ayçiçeği: Asla. K: Dinle. K: Çünkü o zamana dek seni bulmuş olacağım. Ayçiçeği: Bak işte şuan sesli güldüm. Ayçiçeği: İmkansız. Ayçiçeği: Benim hakkımda bir kaç gereksiz şey dışında hiç bir şey bilmiyorsun. K: Dene ve gör. ~Düzenleniyor~

Onun gri kaldırımda oturup sigara içmesini bekleyen küçük kızdım ben. Bakışları bana döndüğünde 'Acaba ne için kızacak?' diye kendini korkutan Ufaklıktım ben. Gülümsediğinde ona hayran olan, onun güzelliğinden canı yanan biriydim ben. Bana sarıldığında bulutların üzerinde uçan onun Küçüğüydüm ben. Ben Su Yıldırım, Uygar Aral'ın kutsanmış olduğunu düşünen küçük kız. ★★★ 'Sigaran mı ben mi?'diye sordum, Güldü. sonra bir duman daha soludu olabildiğince.'Sigarama sebep olan sen.'dedi. ★MERVE GEZİCİ★

"Birbirimiz için yaratıldığımızı ne zaman kabul edeceksin?" "Asla! Sen ve ben... o kadar farklıyız ki!" "Ah evet evet biliyorum şu klişeler değil mi? Gündüz ve gece, siyah ve beyaz, ay ve güneş gibi bir sürü benzetme yapacaksın." "Hayır, öküz ve trene benzetecektim aslında!" * 2012'de kitap olarak yayınlanmış ve baskısı hemen tükenmiş olan 'Beni Buna Zorlama' artık wattpad'de! Zeynep ve Zorlu'ya, onların olaylı geçmişlerine bayılacaksınız!