"Sizden daha iyi dünür mü bulacağım, tabii ki verdim gitti."dedi sanki mal satar gibi. Erva gözlerini zorlayan yaşları tutmakta zorlanıyordu. Babası ona sormamıştı bile. Kim bilir evleneceği adam nasıl birisiydi. Ondan büyük müydü? Kaç yaşındaydı? O bu evliliği istiyormuydu? ........................ "Benimle evlendiğine seni pişman edeceğim karıcığım." Öyle bir 'karıcığım' deyişi vardı ki Erva bir an irkildi. Tüm bedeni korkuyla titredi. Sanki o istemişti evlenmeyi babasının zoruyla olmuştu her şey. Ona kimse sormamıştı ki. Gözlerinden firar eden yaşları sildi hemen. Ömer elini Erva'nın bacağına koyarak canını acıtacak derecede sıktı. "O timsah gözyaşların bana sökmez. Kes şimdi zırlamayı insanlara mutlu rolü yapmak zorundayız." ................................... "Sen asla benim karım olmayacaksın. Benim karım olamayacak kadar aşağılık birisin. Şimdi defol gözümün önünden." diyerek yere doğru fırlattı. Yere hızla yapışan Erva'nın elleri ve dizleri acımıştı. ........................ arkadaşlar tatlış zamanınızı ayırıp hikayeme bir bakın derim. *27.02.2016 tarihinde yayınlanmaya başlamıştır.* wattpad de 'sen üzülme diye' adlı ilk hikayedir.

Nasıl olacaktı... Hayat onlara nasıl gülecekti... Verilen onca can, dökülen onca kan, binlerce yanan onca yürek üzerine bir yuva kurulup mutlu olunabilir miydi? Hayat onlara en acımasız yüzünü gösterirken gülebilecekler miydi? Her şeye rağmen mutlu olabilecekler miydi? Bu o kadar kolay mıydı? Yaşamak ne garip şeydi... Ölmek ne garip şey... Toprağa karışmak... Toprak olmak... Peki ya yaşarken ölmek... Her günü yaşarken aslında gerçekte biraz daha ölmek... Yağmur yağacak, Islanacaklardı... Güneş doğacak, Yanacaklardı... Rüzgar esecek, kasırga vuracak, Savrulacaklardı... Hayat hep üst üste vuracaktı sillesini. Hep en acımasız yüzünü gösterecekti onlara. Ama onların hepsinin üstesinden gelebilecek çok büyük bir aşkları vardı. Dağlar kadar büyük, gökyüzü kadar uçsuz bucaksız, karanlığa doğan güneş kadar parlak...

Bu bir sürükleniş hikayesidir.. Güneş, ablası Nisan'ın hayatının bedelini ödemesi gereken on yedi yaşında bir kız. Karanlık üstüne bir kez daha gölge gibi düştüğünde kaçmak tek çaresiydi. Ama kaçabilir miydi? Efgan'ın karanlığı peşinden gelirken, attığı her adımda yaralanıyordu. "Hastalıklı adamın tekisin sen." dedi önünde duran iri adamı iteklemeye çalışırken. Efgan, Güneş'in kolunu yakalayıp genç kızın beline sabitledi ve vücudunu kendi bedenine yasladı. Dudaklarını eğilip kulağına getirdi. "Hastalıklıyım ve bu bulaşıcı Güneş. Seni zehirlemek istiyorum. İstediğin kadar kaç, düştüğün her uçurum bana ait." dedikten sonra bıraktı. Bedeni korkudan titreyen Güneş, genç adamın gözlerine baktı. Asla vazgeçemeyecekti! +++ Dibi buydu, sona gelmiştim. Sadece sandım. Fazlasıyla inandım. Bedenimi bir veba gibi sardı inanmak. Bağlanmak ama tutunamamak aynı zamanda. Uyandım. Geç oldu biraz. Biraz kırıldım mühim değil. Çok yoruldum. Yolun sonu da değil üstelik. Kazananı başından belli bir savaştan yaralı çıktım. Kaçmak kurtuluş sanarken, daha çok kapıldım karanlığa. Sanırım ben biraz 'ziyan' oldum... 28.01.2017..

"Ben bakire değilim...!" Diyerek haykırdı genç kadın. Kocasının an be an değişen yüz ifadesini , şaşkınlık ve öfkeyle irileşen gözlerini umursamadı. Ölüm ile yaşam arasındaki ince çizgideydi ve o tehlikeyi oynamaya devam ediyordu. Doğan hala duyduklarının etkisindeydi. Bir süre bu dünyadan soyutlanmış gibiydi. Karısının dudaklarından dökülenler karşısında ne yapması gerektiğini bilememişti. Ezo derin bir nefes almış ardından onun her daim belinde duran silahına davranmış Doğan'nın eline zorla tutuşturarak alnına dayamıştı. "Hadi öldür beni Doğan! Karını öldür ve namusunu temizle...!"

Herşey başlama noktasına geri döndü işte. Sevmek en büyük günahdı bu memleket için. Hedef olarak seçtiği kişiyi süründürene kadar bırakmazdı bu memleket. Ağlardı analar, feryat ederdi kızları için. Gecenin yarısı dağın başında siperde beklerken ay işığında ağlarlardı genç kızlar. Dua ederlerdi kendileri için. Bir başkası onları kurtarsın diye dua ederdi. Ama olmazdı, ne kadar çok dua ederlerse etsin. Bir fayda etmiyordu. Bir çığlık sesi bide silahın sesi inletirdi memleketi. Çığlık sesi kesilince, silah sesi durmazdı yine. Yüreği sızlar insanın ve yine ağlarlardı anne yüreği olanlar. Öldürmeye çalışmaları süründürmeleri filan hikaye, hiç ölüme bile isteye atarmı insan kendini? Sanki kanaması durmak bilmeyen bu memleket damarlarından birini kesmiş gibi, kanaması durmuyor ve her saniye daha çok acıtıyor.. Daha kötü olan ne biliyor musun? Ölmüyorsun.... O an ölmek istiyorsun ama ölmüyorsun, öldürmüyorlar. Ölmek için yalvarmak istersin onlara ama bir bakmışsın ki kendini elalemin kocasının yanında bulursun, ve en kötüsü ise sana zorla sahip olurken, ileriki zamanlarda o adama aşık oluyorsun..... Feryat koptu o an avluda " ne olur Berzana ağam.." dizinin üstüne çöküp boyun eğdi oan Berzana."yalvarırım ağam, onun bir suçu yok, hem o daha küçücük" ağlamaklı sesiyle feryat ediyordu karşısındaki vicdan sahibi olmayan adama... Bu memleketin büyüğü küçüğü yoktu. Hata onlar için en büyük suçtu. Susmak çare değildi, ama susmak zorunda kalıyordu insan. 'bir yandan erkek çocuğum olsun namımı sürdürsün. Bir yanda kız çocuğum olsun namusumuzu temizlesin' derlerdi bu vicdansız memleket adamları. Kız çocuklarını namus için, erkeklerin yaptığı suçları örtmek için kullanırlardı. İşte herşey bi mermi kadar kolaydı. Feryat içinde tekrar silah sesleri yükseldi avluda...

Ruha acımasızca işlenmiş işkencenin izleriydi tüm bu olanlar... Yığınla eziyetin altında kalmış, yanarak küle dönüşmüş bir acımasızın öyküsü... Küllerinden doğan Azap'ın izleri... Acıyla beslenen, korkuyla soluksuz yaşayan, af nedir bilmeyen bir elem... Bir merhametsizin yıkıcı hikayesi... Not: Hikaye yeni bir kurgudur. Beğenilme durumuna göre devamı gelecektir. Yetişkin içerik bulunur!

Karşımdaki adamın bakışları ruhsuzdu. Taş kalpli ve duygusuzdu. Hareketleri sert ve umursamazdı. Tolgay Parçak Ruhumu öldüren ve zindanına hapis eden adamın ta kendisiydi. Kapak Tasarımı: silakosay

Tek bir gece, sadece bir gecede tüm hayatınızın değiştiği oldu mu? Ya da tüm hayallerinizin yıkılıp mutsuzluğa sürüklendiğiniz? Sabah olduğunda artık hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını bildiğiniz oldu mu? O'nun oldu. Zeynep Hanoğlu. Farklı duygular hissettiğini düşündüğü kuzeni Baran'ın, ŞADOĞLU aşiretinin ağası Ahmet ŞADOĞLU'NUN kızı Berfin'i kaçırması ile hayatı tepetaklak olmuş ve kendini bir düğün hazırlığı içinde bulmuştu. Hem de üç gün içinde olacak bir düğün. *** Hayatı plan ile yaşayan bir ağanın tüm planlarını bozan olay, kız kardeşinin kaçması ve mecbur bırakıldığı evlilik. İçinde ki öfkeyi boşaltacak yer arıyorken tüm öfkesini yanlış kişiye boşaltma kararı almıştı Mirza Ağa. Lâkin zamanın neler getireceği belli değildi.. Yayınlanma tarihi: 07.01.2017 Bitiş tarihi: 07.01.2018 21.02.2018 tarihinde genel kurgu da #7

''Sevecek misin? Bir gün benim, Seni sevdiğim gibi sende beni sevecek misin?'' Gözyaşları hızla akarken dudakları titreye titreye bu soruyu sormuştu. Elini genç adamın dudaklarına getirdi. ''Bir gün beni gerçekten sevecek misin Bora? '' Bir kez daha sordu. Bir kez daha cevap alamadı. Elinde ki kanı sevdiği adamın yüzüne değdirirken, Onun bir cevap vermesini bekliyordu. ''Asude.. '' dedi genç adam. Ne diyecekti ki. O bile bilmiyordu. ''Sevmeyeceksin.. Beni hiç bir zaman sevmeyeceksin. '' Yarı baygın gözleri tümden kapanmaya yüz tutmuşken dudaklarında yer alan küçük gülümseme ile sevdiği adamın gece karası gözlerine baktı. ''Ben, Benden gidecek olan seni çok sevdim. Ruhumu verecek kadar çok. '' Ardından gözleri kapanmış ve karanlığa teslim olmuştu. Yorum yapacaksanız da aklınızın varlığı ile yorum yapın. Gereksiz yorumlara gerek yok! (İleri bölümlerden bir kesit. (Hikayemiz kötü sonla bitiyor sanmayın. Bence okuyun.)) Tüm seriler birbirinden bağımsız. :))

Tüm ön yargıları bir kenara bırakın ve bu dünyanın içine girmek için harekete geçin . Aynı gözüken ama farklılıkların olduğu bir dünya burası. "Beklemek,hiç duymayan birine dünyanın en güzel şarkısını söylemek kadar anlamsız." Bu hikâye kayboluşun ve savruluşun olduğu ,sonun aslında başlangıç olduğu bir hikâye. Onlar ne kadar bitti derse desin son söz daima kaderin . ***** Dilsiz bir kızın sağır bir kalbi ve bir adamın sakat ve hissiz kalbi bir araya gelirse ne olur hangi acıları onları birleştirir kader mi?Kader bu iki insanı gördükten sonra elini ayağını çekmiş üzerlerinden . O zaman akıl mı ? Aklın kalbe hükmü geçer mi peki ?Bilinmezlik Maral ve Baran ağa 'nın sessiz hikayesi bu hadi başlayalım okumaya. Kapak tasarımı @beyzasrl 'ye aittir. ¶¶¶¶¶¶¶¶ Bu hikaye şahsıma aittir izinsiz herhangi bir çalınma , kesit alma ve başka bir yerde yayınlama durumunda gerekilen yapılacaktır. . Başlama tarihi : 01.05.2015