Fantastik #6 Yeşil Prenses serisinin 2. kitabıdır. 1. kitabı Yükseliş'tir. İçimizdeki karanlığı bir mum ışığıyla yok edemeyiz. ♕ Kim bilirdi ki bir kölenin bu kadar yükseleceğini? Bir kralın tutkusuna, arzusuna esir kalacağını... Ama kendisinin de nefret ettiği bir şey vardı; kralının hırsına, arzusuna esir kalmayı o da seviyordu. Darya yıllar boyu gizlenen sırları öğrenirken daha fazla mücadele etmeye şehvet duyuyordu. Sakin bir hayat ona göre değildi. O da tıpkı ağabeyi gibiydi; gerçi onun gibi olduğunu yavaş yavaş öğreniyordu. Bunun farkında olmasa bile birbirlerine benziyorlardı. Ama asıl o konu o veya şeytan kardeşi değildi. Kral da değildi. Asıl konu, ülkelerinde neler olduğuydu ve daha neler olacağıydı. Asıl konu, bu hikâyedeki herkesin kemiklerinde yanan savaş isteğiydi. Asıl konu, dünyanın adaletsizliğinin onları günaha davet etmesiydi. Dünya, gizlenen yalanlarla doluydu ve bazı kişilerin bu yalanları ortaya çıkarmaya hiç niyeti yoktu. Yeşil Prenses serisinin 2. ve son kitabıdır. 1. kitabı Yükseliş'tir.

Fantastik #1 Yeşil Prenses serisinin 1. kitabıdır. Ve şeytan, inini, parçalanmış ruhları koymak için kendisine sakladı. O in, kalbinin tam ortasındaydı. ♕ Adına dünya denen bu yerde hiçbir zaman eşitlik olmadı. Her zaman birileri ezildi, birileri sayıldı. Ama bu seferki fazla acımasızdı. Küçük ve kasvetli bir kasabanın sıradan bir evinde yaşayan bir köle Darya'yı, ülkenin kudretli ve genç kralı Lev, hırsızlıkla suçladı. Onu sarayına aldı, kabalığını kullandı. Ancak yıllarca saklanan onca sır, Darya'nın peşini bırakmadı, kovaladı. Kendisi, olduğu gibi biri değildi, olmak istediği kişi de değildi. O da, tüm olanları kabul etmeye başladı. Hayatta ne kadar acımasız olursa o kadar iş başaracağını anladı. Bu hikaye, tamamıyla onun kavgasıydı.

Ariel Silverfang başını belaya sokmaya devam ediyor. Tekme. Ariel, bezgin bir şekilde göz kapaklarını kaldırırken karşısındakinin kim olduğunu biliyordu. Adamın yüzüne bakıp hafifçe gülümsedi. Tekmelerin, zincirler kadar acıtmadığını hala öğrenememiş miydi? Başını geriye yaslayıp huzurlu bir şekilde nefes almaya devam ederken; bunun adamı daha da sinirlendireceğinin farkındaydı. Burada olmayı o seçmemişti, başına gelenlerin hiçbiri onun seçimi değildi. Hala kendini huzurlu bir sahnenin içinde hayal ediyordu; etrafta kan ve ürkütücü yaratıklar yoktu. Güvendiği insanlar ona ihanet etmemişti. Mutlu bir şekilde kardeşine gülümseyip, ödevlerinde ona yardım edemeyeceğini söylüyordu. Sonraki tekme hayalleri yüzünden yukarı doğru kıvrılmış dudaklarına geldi. Unutmaması gereken şeylerden biri buydu, vaat edilen kişi olduğu iddia edildiği an hayalleri elinden alınmıştı. Ariel Le Fay, toprağın altında bir kutuya kapatılmış ve üstüne tonlarca kural yüklenmişti. İşkencecisi karşısında duran kayalardan birine çöktü. Onu izlemeyi severdi. Ariel, ona eski zamanlardan kalma bir Tanrıça tablosunu hatırlatıyordu. Burada alevlerin içinde bile Hades'in umutsuz aşkı Persephone kadar güzeldi. Evet!, diye bağırdı zihni. Ariel, Persephone'du. Bahar. "Bir canavar yarattım" dedi gülümseyerek. Kadın kapatmış olduğu gözlerini açarak ona baktı. Gözleri lacivertin en güzel tonunu taşıyor, adama asla ulaşamayacağı mutlu kıyıları hatırlatıyordu. Bir zamanlar kıpkırmızı olan dudakları şimdi soluk mor bir renk alsa da yine de güzeldi. Dudakları yukarı doğru kıvrılırken, adamın onu izlediğini fark etti. "Canavarı sen yaratmadın ..." cümlenin devamında onun adını söylemek istemiş fakat sözcükler yeniden karışmıştı. Düşüncelerini zincirleyen bu tılsımdan nefret ediyordu, adamın ismini bir türlü söyleyemiyor hatt

Tanrı her şeyi görür ve duyar, dedi kaderin ipliklerini ören muhafız hafifçe gülümseyerek. Tanrı tüm duaları ve isyanları duymuş ve onun hamurunu yoğurmuştu. Ariel Le Fay'in doğacağı yüzryıllar öncesinden kehanet edilmişti. O, edilen tüm duaların ve isyanın karşılığı olarak doğmuştu. Dilenen tüm dileklerin beden bulmuş hali gibiydi fakat ona sorsalar sakin bir hayatı tercih ederdi. Kimse Ariel'e ne istediğini sormadı. Tanrı ona huzuru geçmesi gereken onlarca sınavın sonunda armağan edecekti.

"Ben.." dedim yutkunarak. Yüzüne baktım. "Ölmek istemiyorum." Gülümsedi, yüzü hüzünle gölgelenmişti. "Ölmeyeceksin." Kayıp Tanrıça serisi 2.kitabıdır. 6 Haziran 2015 Tüm Hakları Bende Saklıdır. ©

Tanıtım bölümüne göz atınız...

*Arka Kapak Yazısı* Kokunu alabiliyorum. Ne hissettiğini biliyorum. Rol yapan yüzünün gerisinde, gerçeği söyleyen tenin seni ele veriyor. Dilini eğitebilir, gözlerini ehlileştirebilir, hatta yüzüne hükmedebilirsin. Peki ya kokun ? Onu saklayabilir misin ? Kokun... Asla yalan söylemez.

"Dahası sen bir rüyasın," dedi çocuk, "neden kendine yardım etmeyi denemiyorsun?" Emily herkes kadar sıradan biri olduğunu düşünüyordu. Herkes kadar sıkıcı ve alışılagelmiş bir adı, sürekli rastlayabileceğiniz türden bir görünüşü ve bisiklet sürmek gibi yavan hobileri vardı. Ne var ki bu genç kız bir gece yarısı yatağından zıplayarak uyandığında hiçbir şeyin bir daha asla aynı olmayacağından habersizdi. O artık kendini uykuların çok ötesinde ve hayallerin ulaşamayacağı kadar muhteşem bir dünyada bulmuştu. Fakat Emily'nin bu rüyadan uyanıp hiçbir şeyin göründüğü kadar harika olmadığını fark etmesi uzun sürmeyecekti. "Hayatlarımızı bir rüyayla karşılaştıranlar haklıymış. Uyanık uyuyor, ve uykuda uyanıyormuşuz." -Montaigne

Wattys 2018 Kısa Liste :) •°•°•°•°•°•°• "Beş yaşında falan olmalıyım..." dedi önce ve sonra yutkundu. Gözlerini kısa bir an için kaçırsa bile ardından tekrar bana bakarak kararlılığını ispat etmişti. "Ölmenin ne demek olduğunu bilmeyen bir çocuk pencere kenarında ölmeyi diliyor. Her gece oraya oturup cılız kollarıyla karnına çektiği dizlerini sarmalıyor ve kafasını kollarına yaslayıp karşıyı seyrediyor. Bir umut arıyor sanki..." "Neden ölmeyi istiyor?" dedim titreyen sesimin el verdiği kadarıyla. Bir an sözünü kestiğim için bana kaşlarını çatsa da ardından tebessüm edip cevabını vermişti. "Hatırlamıyor çünkü o anda yaşadığı şeyle hayatının geri kalanı sıfırlanıyor." Burada devreye girdiğimi hissettiğimde kirpiklerimi kırpıştırdım. Merakla onu bekliyordum ama o sanki sindirmemi istiyor gibi yavaştı. "Yine o günlerden biri. Pencere kenarına oturup karşı evin yanıp sönen renkli bahçe ışıklarını seyrediyor. Sonra bir anda evin içinden bir kız çocuğu fırlıyor. Üzerinde kırmızı bir prenses elbisesi, saçlarında papatyalardan bir taç ve uzun dalgalı saçlarıyla etrafa neşe saçıyor. Büyük kahverengi gözleri baktığım yerden bile belli oluyor. Dilinde bir ıslık... Öyle güzel bir melodisi var ki donakalıyorum. Hayatımda duyduğum hiçbir şarkıya benzemiyor. Farkında olmadan şarkının ikinci kısmına bende eşlik ediyorum." ... •°•°•°•°•°•°• Devamı içeride... Çetrefilli bir aşk hikayesi belki de masalı, Eisen ve Prensesi onların hikayesini dinleyecek insanları bekliyor :)