Ava wraca do rodzinnego Bothell w stanie Waszyngton tylko na chwilę, by pożegnać zmarłą matkę i zamknąć sprawy z przeszłości. Jednak decyzja ojca burzy jej plany; musi zostać tu na dłużej. W wilgotnych korytarzach starej szkoły czekają dawni znajomi, których kiedyś opuściła. Ojciec, którego nienawidzi, próbuje odzyskać jej zaufanie. A między codziennością a wspomnieniami zaczyna wyłaniać się coś jeszcze. Coś, co czai się w cieniu porastającego miasto lasu. Od dziecka nawiedzał ją ten sam koszmar: potwór skryty w mroku. Teraz, kiedy wróciła do Bothell, wizje powracają ze zdwojoną siłą. Najpierw pojawiają się sny. Potem ślady. Aż w końcu koszmar z dzieciństwa staje się rzeczywistością. Nawet gdy potwór znika, jego cień zostaje. I nie pozwala o sobie zapomnieć. Bothell skrywa tajemnice, które wykraczają poza to, co ludzkie. A prawda, którą przez lata ukrywała matka, może okazać się ratunkiem... lub przekleństwem.

Alexa w wyniku zaostrzającej się wojny zostanie oddana klanowi "Shadow of night" jako kobieta ich przywódcy. Od zawsze wiedziała, że za otrzymany dar będzie musiała kiedyś zapłacić. Ucząc się Mroku u boku Sióstr pragnęła skrycie by przez chwilę pożyć jak zwyczajni ludzie. Chris Deckan żyje według jednej zasady: "Nie żałuj niczego". Dzięki słabnącej sile wiedźm wilkołaki wygrywają. Dla Chrisa walka z wiedźmami nabrała nowego znaczenia gdy zginął jego przyjaciel Lucas. Od tego czasu obiecał sobie, że zniszczy tą sektę do cna

Leo nie lubi ludzi. Twierdzi, że absolutnie wszyscy są do bólu przewidywalni. Nie przepada za społeczeństwem nie dlatego, że się w nim nie odnajduje. Irytuje go w zasadzie każdy na czele z siostrą prymuską i ojcem, który faworyzuje córkę. Co więcej, owa dwójka skrywa przed Leo tajemnice. Fala zmian w życiu Leo nadchodzi, kiedy rozpoczyna naukę w liceum i trafia do jednej klasy z tajemniczą Camillą. Dwójka wycofanych, chociaż inaczej radzących sobie z problemami nastolatków, zadziwiająco szybko odnajduje wspólny język. Dziewczyna zaprasza Leo do swojego mrocznego świata, z którym chłopak ma więcej wspólnego, niż kiedykolwiek mógłby przypuszczać. Kto lub co stoi za niewyjaśnionymi atakami w dotychczas spokojnym Vancouver? Czym jest zagadkowe zgrupowanie, do którego należy Camilla? Kim tak naprawdę są jej przyjaciele? I wreszcie... jaki sekret skrywają i co łączy ich z rodziną Leo? Prawda okaże się druzgocąca i już na zawsze odmieni światopogląd młodego buntownika. ~*~*~*~*~*~*~*~*~ Druga część opowiadania pt. „Ten drugi ty". Znajomość pierwszej części zalecana, aczkolwiek niekonieczna ;) Praca zdobyła wyróżnienie w Turnieju Osobliwym 2021 w kategorii fantasy. Praca zdobyła pierwsze miejsce w konkursie literackim „Rozgrywki Poetów" w kategorii „O Wilkołakach".

Książę Wilków i zwykła córka rolników... On wybiera ją ze wszystkich kobiet w Królestwie na swoją żonę. Ona dowiaduję się, że przebywanie w miejscu najbardziej chronionym jest dla niej największym zagrożeniem, bo nie jest wilkiem - jest zmiennym kotem, które za samo istnienie są wieszane i torturowane. Czy jeśli prawda wyjdzie na jaw, miłość okaże się silniejsza? //ZAKOŃCZONE//

Ona, zwyczajna dziewczyna. On, zwyczajny wilkołak z obsesją na jej punkcie

"[...]-Jesteś o to zła? -Nie.-Przeczesałam włosy ręką.- Ale co jest we mnie takiego wyjątkowego, Theo? -Lubię jak wymawiasz moje imię.-Uśmiechnął się. -Wiem.-Również się uśmiechnęłam.-Ale zmieniasz temat. -Dla mnie nie zakładasz sukienek.-Zarzucił mi. -Nie zasługujesz.-Prychnęłam.-Księżniczki stroją się tylko dla swoich książąt. -Jesteś moją księżniczką.-Poszedł do mnie i założył mi kosmyk włosów za ucho."

- Chyba już - powiedział w końcu, kciukiem lekko głaszcząc moją wargę. - Boli? - Może troszkę - przyznałam schrypniętym głosem. Odchrząknęłam. - Dziękuję. Wpatrywał się w moje usta. Nie byłam w stanie zaprotestować, gdy jego twarz była coraz to bliżej mojej. A gdy nasze usta się spotkały... Przeszedł przeze mnie prąd podniecenia i pożądania, jakiego jeszcze nigdy wcześniej nie czułam. A był to prosty, delikatny pocałunek. Zaskoczyłam samą siebie. Oddając pocałunek. Jemu chyba spodobało się to, że nie jestem obojętna i przejechał ostrożnie językiem po mojej wardze, a ta w natychmiastowym tempie przestała tak bardzo boleć. - Brian - szepnęłam, kładąc dłoń na jego karku i wplatając palce w jego loki. Przedłużył pocałunek, a przez mój umysł nie przetoczyła się chociażby jedna myśl, aby zaprotestować. W końcu jednak skończył pocałunek, a ja westchnęłam błogo w jego usta. - Widzisz? - spytał z uśmiechem. Zdziwiłam się. - Co? - To dowód na to, że zakochani nie potrzebują nieustannie rozmowy - przypomniał swoją tezę.

-Śpij - Powiedział mój Mate. -Już się wyspałam - dałam mu szybkiego buziaka w usta. -Możesz robić tak częściej. - zamruczał mi w ucho. Najwyższe notowanie : #89 o wilkołakach 15.04.2018 #84 o wilkołakach 18.04.2018 #58 o wilkołakach 21.04.2018 #30 o wilkołakach 22.04.2018 #25 o wilkołakach 25.04.2018 #1 o wilkołakach 10.06.2018