Külkedisinin prensese değil, Anka'ya dönüşme hikayesi. Sonsuzluğa kanat çırpan otuz kuşun öyküsü.| Elena'nın hayatı, ruhu farklı bir boyuta çekilene dek; ev, iş ve ailesini kaybettiği yangını gördüğü kabuslardan ibaretti. Samantha; tanımadığı bir kız odasında bir anda ortaya çıktığında, kahinlerle birlikte yok olan cennet kuşunun da aynı anda ortaya çıkmasının tesadüf olmadığını biliyordu. Odasındaki o kız, üç yüz yıl aradan sonra gelen ilk kahindi. Elena, Orién ülkesindeki büyücüler, element büyücüleri ve element sahiplerinin asker olabilmek için eğitim gördüğü Doğu Lermont'a gittiğinde, kendini hiç beklemediği olayların içinde bulur. Lermont'ta, tüm öğrencilerin katıldığı Lermont Oyunları'nın da alevlendirdiği bir güç savaşı vardır. Ancak bu onun en küçük sorunu bile değildir çünkü geçmişte ayaklanma çıkararak birçok kişinin ölümüne neden olmuş isyancılar yeniden harekete geçmiştir. Savaş kapıdadır ve savaşın seyrini değiştirebilecek tek kişi olan Elena, kahin olduğunu herkesten saklamak zorundadır. Özellikle de Doğu Lermont'taki hainden. "Unutma Elena. Orién'de yanından uçup giden bir kelebek bile hayatını baştan aşağı değiştirebilir." BAŞLANGIÇ: 20.02.2014

Onları bir araya getiren aileleriydi ama bir arada kalmalarını sağlayan sevgileriydi. Şimdi hayat kimi için daha zor, kimi içinse daha eğlenceli olacaktı. Aşk kimine hiç beklemediği anda gelecek, kimisiyse sahip olduklarını kaybetmemek için savaşacaktı.

Özlemek... Tedavisi olmayan bir hastalığa yakalanmak gibiydi. Geçmiyordu. Bitmiyordu. Birini uzaktan sevebilmenin ötesinde özlemin ucu bucağı olmuyordu. Yakıyordu. Ağlatıyordu. Merve, Mir Ali'nin gidişinin ardından bir kırık kalple baş başa kalmıştı. Neden gittiğini öğrenememişti. Gelmemişti. Günler, aylar ve mevsimler geçmiş ama hiçbiri onun gelmesine, aramasına neden olmamıştı. Ve bir gün yaralı bakmaya alışkın olduğu gökyüzüne bakışlarını kaldırdığında onu hiç beklemediği bir anda karşısında bulmuş ve aşkın dolambaçlı yollarında birbirlerini aramaya koyulmuşlardı. Aşkın yeterli olmayacağını Mir Ali'nin sakladıklarında, yaşatacaklarında öğrenecekti.

Biraz genç biraz deli ama sonuna dek sevgi dolular. Onları birbirlerinden ayırmak sanılandan daha zor. Hayatlarına sıkı sıkı tutunabilmek için savaşmalı, sevmeli ve bir arada olmalılar.

"Kendi planlarımızı yapıyorduk, Ama kaderin de planları olduğunu unutmuştuk." Dostoyevski/ Suç ve Ceza *** Murat Albayrak'ın tek istediği arkasını döndüğünde çocuklarının güvende olduğunu bilmekti. Böylece hayatlarını tehdit eden kişiyi bulabilecek ve hayatına kaldığı yerden devam edebilecekti. Ancak çocuklarının bakımından sorumlu olan Dilek ile her karşılaşmasında aklı ve kalbi birbirine savaş açacak ve kendisini, hisleriyle savaşırken bulacaktı.

Bir rüzgâr misali etrafında dönüyor gibiydi. Simsiyah saçlar, kömür karası gözler ve bir içim su buğday bir ten. Kız sanki daha da baştan çıkarıcı olabilirmiş gibi komple, baştan aşağı simsiyahtı. Üzerindeki tek renk küçük, ince dudaklarının üzerindeki kırmızı rujdu. Elleri, kolları ve o güzel ağzı sürekli kımıldanıyordu. Kımıldanıyordu ama Emre onu duyamıyordu. Vurulmuş gibi hissediyordu. Kulakları uğulduyordu. Derken kızın ince eli havaya doğru kalktı "Hey!" diye bağırdı "Beni dinliyor musun sen?" Emre o an ne halde olursa olsun belli etmemeye yemin etmişçesine kıza kaşlarını çatarak baktı. En büyük düşmanı oymuş gibi. *** Klişe bir görüntüsü vardı. Aslında erkeklerin tamamı klişe bir görüntüye sahipti. Emre Zaimoğlu da onlardan biriydi. Başarılı bir iş adamıydı. Zekiydi. Güçlüydü. Güzel bir duruşu vardı. Keskin bakışları, sert yüz hatlarında aman vermez bir ifadeye sahipti. Gülümserken bile sanki kızıyormuş gibi bir izlenim bırakırdı. Ancak tüm bunlar buz dağının görünen kısmıydı. Suyun altında daha derin ve sert bir hayata sahipti. Babası Adana'nın eski kabadayılarındandı. Bir ünü, sürdürdüğü bir namı vardı. Ve bu nam şimdi kendisindeydi. En azından birkaç saat öncesine kadar.

"İlk görüşte aşkın var olduğuna sadece izlediği filmlerden ve okuduğu romanlardan inanıyordu değil mi? Peki, bildiğini sandığı şeyi aslında bilmediğini fark ediyorsa? Üzerine doğru eğilmiş, kalkan görevi gören adamın çatılı kaşlarına, yerin titremesine neden olacak şekilde bağırışına tanıklık ederken 'Ölüyorum'" diye mırıldandı ancak ne bilsin ki gözlerini açtığında kara gözlerin kendisine baktığını ve asıl ölümün orada başladığını? Gözlerinden girip kalbine ulaştığını, yavaş yavaş hücrelerine yayıldığını nereden bilebilirdi ki? O kara gözlerin kendisini ölüp ölüp dirilteceğini ve buna bile isteye boyun eğeceğini nasıl bilebilirdi?

Zaman mıydı çabuk geçen yoksa onlar mıydı zamanı geçen? Ne olursa olsun yetişemiyorlardı işte hızına. Büyüyorlardı dur durak bilmeden söz hakkı yoktu işte. Genç kız aynanın karşısında durmuş bembeyaz gelinlikle şiş karnını seviyordu. Hiç böyle hesap etmemişti evlenmeyi. O diğer kızlar gibi normal bir şekilde evlenecekti... Sıradan... Gülümseyerek... Ebru "Korkmuştu onun öfkesinden, dinginliğinden. Sığınacak bir limanken fırtınaya dönüşebiliyordu öfkesi..." Anıl "Gülüşü müydü onu çıldırtan yoksa o masum bakışları mı? Araf'taymış gibi hissediyordu. Cenneti yaşarken cehennemi yaşatıyordu adına Ebruli koyduğu aşk..."

Üzerine giymiş olduğu ince askılı, krem rengindeki yazlık elbisesiyle bahar gibi temiz ve cıvıl cıvıldı Nefes... Etrafındaki insanlarla konuşup, gülümserken onu izlemek en güzel görüntüyken kıskanç kalbimin beni ele geçiren tarafı tarifi imkansız bir öfkeyle dolmama sebep oluyor, onunla konuşan herkesin dilini kesmek istememe, bakan gözleri kör etme arzumu körüklüyordu... Nefes... Zümrüt gözlüm... Gözlerim her an onun üzerinde olsun, ellerim ellerinde, dudaklarım dudaklarında olsun istyordum... Öyle bir şeydi ki bana yaptığı kendimi tanıyamıyordum... Onun ürkek bakışlarının, etrafındaki insanlara karşı takınmış olduğu tavırların beni nasıl kendisine çektiğini bir bilseydi... Onu sarmak, doya doya koklamak istiyordum... Çok bedeni bedenine katmış, anlık zevkleri teninde misafir eden bir adam olarak Nefes'i sevmek ve ne pahasına olursa olsun, korumak ve sadece kendime saklamak istiyordum... Gözlerimin içine bakarken sıcacık duran bakışları, tenine dokunduğum an yok oluyordu... Bembeyaz tenine ulaşmayan o sıcaklık canımı sıkarken onun çözülmeyi bekleyen bir soru olması, ona olan ilgimi an be an daha da arttırıyor ve sakladığı her şeyi öğrenme isteğimi daha da şevklendiriyordu... Kitap okur gibi yavaş yavaş okumak ve onun hakkında öğrendiğim her yeni bilgiyle birlikte Nefes'i sadece kendime ait kılmak istiyordum... Çünkü o benimdi... Geçte olsa kışıma yazı getiren nefesimdi...

Doruk Pehlivan, İstanbul'dan Bursa'ya gelirken hayatında yepyeni bir sayfa açılacağını düşünür. Burada tanışacağı insanların tüm hayatını etkileyeceğinden habersizdir. İnandığı tüm değerler bir bir yok olurken, sevdiklerini ve kendisini hayatta tutabilmek için tüm hayatını bir oyunla birleştirir. ♡♡ Doruk "Gerçek olduğunu sandığım her şey birer yalandan ibaretti... Sevdiğin için ne kadar bekleyebilirdin? Sevmediğin bir insanla sırf onu korumak adına nasıl birlikte olabilirdin? Derin "Bir geçmişim yok benim... Karanlık'ın içine hapsolan ruhumu yıkayan tek şey kandı... Ta ki o gelene kadar...." Bade "Yere düşmüştüm... Düşmüştüm ama bu sefer kanayan dizlerim değil kalbimdi..." Erdem " O cennet bahçesindeki yasak olan meyveydi... Bana yasaktı... Ve ben bana yasak olana tutulmuştum..."