"Her şey için çok özür diliyorum senden ama pişman da değilim olanlardan çünkü o gece olmasa sensiz günlerimin nasıl olduğunu hiç hatırlayamayabilirdim. Ben bu fikirle, bu ihtimalle yaşayamam Hilal. O yüzden şimdi sana bir soru soracağım. Akabinde de sana elimi uzatacağım. O eli tutarsan sana yemin ediyorum ki bu dünyadaki günlerimin sonuna kadar bırakmayacağım elini ve ışıksız ömrümün tek gecesine açan bu çiçeği sonsuza kadar yüreğimde yaşatacağım. Şimdi soruyorum sana Hilal, Türk kızı Hilal, kalbimin, benliğimin tek sahibi Hilal, benimle evlenir misin? Benimle evlenip eşin olmanın mutluluğunu bir ömür yaşamama izin verir misin gecemin kraliçesi?"

Yaşanmışlıklar değiştirir insanı. İçindeki çocuğu da yok edebilir, seçimleriyle gün yüzüne de çıkarabilir. Sonunda başaramayacak bile olsan "en azından denedin." diyebilmektir önemli olan. Okurken Efe'ye kızabilirsiniz. Zaman içinde yaptıklarından ders alarak, sindirerek değiştiğini göreceksiniz. Cihan başına geleceklerden sonra hayata tutunmanın, pes etmemenin önemini gösterecek sizlere. Sizleri Cihan ve Efe'nin engellerle dolu da olsa mutluluğa uzanan bazen eğlenceli, bazen hüzünlü, çokça da tutkulu yolculuğuna davet ediyorum. ❤️

Nereye uçar turnalar, nereye gider gökyüzü... Alıp kanatlarına umutlarını geçmişin? Sen yıkıldın altında göğün, yandın küçük bir pervane gibi. Ah, küçük bir pervane gibi... Bir 70'ler hikâyesi. Bu hikâyede, gençliğin ilk heyecanlarıyla tasasızca yaşayan küçük, şımarık bir kız, esasında zannettiği kadar küçük olmadığını kafa karıştırıcı tecrübelerle fark edecek. Üstüne yıkılan o göğü, bir başka güçlü elin de yardımıyla ve kalbindeki tüm o sevdasıyla kaldıracak göğsünün üstünden. Ve iki genç, imkânsızda buluşup birbirine pervane olacak. Kime söyledin derdini, kimi sevdin gizli gizli? Kimler uyandırdı içindeki kötü kırık türküleri? Ölenlerin adını unutma; türkülerin, meydanların. Ah, bırakmasın onlar seni... "Bak, bak şunlara! Bunlar yalnızca kâğıt mı? Değil... Oku! İnsan hepsi. Hepsi birer ölü. Hepsi birer ölüm. Beren! Şaka mı geliyor bunlar sana?" Hey! Bak işçi tulumu giymiş umut! https://www.youtube.com/watch?v=e9LO0LWGvX4

Parmaklarımın doğuştan yetenekli olduğunu çok duydum. Yeter ki bir kalem ya da bir boya verin bana. Başka bir şeye ihtiyacım yok. Ama kalbim sevmeye yetecek mi bilmiyorum. Onun müziğini işiten parmaklarım titremeye başlıyor. Korkuyorum.

Önünde kalın çizgilerle çekilmiş yolun dışına çıkıp gerçek hayata temas etmek insana nasıl bir güç getirir? Bu güçle kalbinizin kendisiyle bile mücadele edebilir misiniz? Hayrankurgu görünümünde aslında herkesin bir yaş döneminde yaşadığı "ben bu hayatla ne yapıyorum" karmaşasına bir bakış ...

Grindelwald'un düşüşünden sonra hızla güç toplayan ve Ölüm Yiyenleri'yle birlikte büyücü dünyasına dehşet saçmaya başlayan Voldemort. Onu durdurmak için çalışmalara başlayan Dumbledore ve gizli silahı Cevdet. Toplumun her kesiminde tırmanmakta olan safkan ve Muggle doğumlu gerilimi. Çapulcular döneminde yolları Hogwarts'a düşen iki genç: Hilal ve Leon. Onları bekleyen karmaşanın ve karanlığın içinde anlayışı, arkadaşlığı, aşkı ve en önemlisi kendi yollarını bulmayı başarabilecekler mi?

Gök aynı göktü altında nefeslendikleri... Sofralarına ekmek aynı topraktan gelirdi... Biri kiliseye biri camiye aynı kaldırımları arşınlayıp gider,aynı ilaha dua ederlerdi.. Yıllar geçer her şey değiştirir sanmışlardı Onların cismi yol olmaya yüz tutmuşken,suda akisleri bir araya gelebilecek miydi?