En kıytı köşeye atmıştı beni sağ yanına. Solu doluydu bana yer yoktu orada. Ben nasıl birini sevmiştim öyle. Onun kalbi asla bana ait olmayacaktı, benim ise tenim her dokunduğunda öyle biri sızı saracaktı ki yaralarım daha fazla acıyacaktı. Geçmişimi silemeyecekti. "Sağ yanında acır mı bir gün sol yanının acıdığı gibi?" "Asla" hafif bir tebessümle bana baktı. "Sağ yanı acır mı insanın hiç? Aşkı sol yanımızda yaşadığımız için sol yanımıza şiirler yazılmış ya" "Acır elbet. Bir gün öyle bir günde zaman donar kalır ki sağ yanınla sevmeyi öğrenirsin. Vazgeçemediğin her şey acıtır seni" "Bir şeyi atlıyorsun edebiyat yaparken" tek kaşını kaldırıp biraz daha yaklaştı bana nefesini duyabilecek kadar yakın "ben Vazgeçemediğim her şeyi toprağa verdim sağ yanım"

Ben Senin Kaleme Dökülen Duygularınım, Benden Kaçma En Cesur Halinle Geç Aynanın Karşısına Ve Gözlerinin İçine Bak Ben En Derininde Gizliyim...

DİKKAT: Bu hikaye kurgu değildir. Günümüzde yaşanmış 425 günü anlatmaktadır. Merhaba; Ben Beril. Aslında şuan 38 yaşında olmam gerekiyor. Bu hikayenin esas kızıyım. Şu an bu yazdıklarımı okuyorsanız; ben çoook uzaklardayım demektir. Buraya ne yazsam boş. Hislerimi açıklayacak kadar çok kalamadım aranızda. Ama bilin ki ben çok sevdim; bilin ki ayrılmak istemedim, bilin ki ben hâlâ yaşıyorum ama bu beden de değil. Göğsümdeki ağrıya yenik düştüm. Teslim ettim ruhumu beklenen yere. Aşağıdaki bu şiir; beni ve yaşadıklarımı anlatacak size kıssadan hisse. Seni saklayacağım inan Yazdıklarımda, çizdiklerimde Şarkılarımda, sözlerimde. Sen kalacaksın kimse bilmeyecek Ve kimseler görmeyecek seni, Yaşayacaksın gözlerimde. Sen göreceksin duyacaksın Parıldayan bir sevi sıcaklığı, Uyuyacak, uyanacaksın. Bakacaksın, benzemiyor Gelen günler geçenlere, Dalacaksın. Bir seviyi anlamak Bir yaşam harcamaktır, Harcayacaksın. Seni yaşayacağım, anlatılmaz, Yaşayacağım gözlerimde; Gözlerimde saklayacağım. Bir gün, tam anlatmaya... Bakacaksın, Gözlerimi kapayacağım... Anlayacaksın. (Özdemir Asaf)

Bir kız... Bir de ses... Hayalet bir ses... Ama gerçek. Biraz da doğa üstü... 《Korku kitabı değildir.》 Derin, sürekli derinlerden duyuyordu ismini. Korkuyordu. Varlığını bilmediği bir ses sürekli onunla iletişime geçiyordu. Biraz zaman korktu. Biraz zaman kovdu. Ama sonra alıştı o sese. Dokundu. Sarıldı. Öptü. Arkadaş oldu. Belki sonra daha da fazlası... . . . İçim yine bir tuhaf olsa da çalışma masama doğru baktım. Ne bir belirti ne bir işaret hiçbir şey yoktu. 'Belirti mi istiyorsun?' diye sordu zihnimin içinde yankılanan sesiyle... Olumlu anlamda başımı salladım. Düşüncelerimi okuması bazen sinir bozucu olabiliyordu. 'Sende çoğu zaman sinir bozucusun Derin.' Yine yapmıştı işte! Yine okumuştu düşüncelerimi... Masamın orada bir şeyler hareketlenince oraya doğru baktım. Kalem kendi kendine hareket edip kağıda bir şeyler yazıyordu. İstemeden de olsa elimin altındaki yorganımı sıktım avcumun içi ile. Korkuyordum belki de hala. Göremediğim bir ses ile konuşuyordum. Her an benimleydi ve sanırım o sadece ses değildi. Bir varlıktı. Dokunabilirdim ona. Elimle hala yorganı sıkarken kalem masadaki yerini aldı ve kağıt havalanmaya başladı. Havalanan kağıda baktım. Kağıdın üzerinde ' HESİM ' yazıyordu. Bu onun ismi miydi? Başlangıç Tarihi: 16 Ocak 2016 İlk Yayın Tarihi: 17 Mayıs 2016 》Tüm hakları bu hırçın yazarın masum ruhunda saklıdır... Bana ulaşmak isteyenler için instagram hesabım- @bilgeliyasam Hesim'in instagram hesabı: @hayaletsesim