Ξάπλωσα θλιμμένη, με εκείνο το βαρύ συναίσθημα και την άστατη ταχυκαρδία Σκέφτηκα "δες, έχετε συμφιλιωθεί" και χαμογέλασα αμυδρά στη σκέψη της θλίψης να μου κρατάει το χέρι και μένα να μη με νοιάζει Υπερτίμησα τον εαυτό μου θαρρώ γιατί, κλείνοντας τα μάτια κυριεύθηκα από τις ασχημότερες εικόνες το νοσηρότερο εφιάλτη το όνειρο το σάπιο που δεν έχει σχέση με τέρατα και ίσκιους Πετάχτηκα πάνω, μα πείθοντας το κουρασμένο μου μυαλό πως απλώς πάλι το ίδιο με εμπαίζει ο λήθαργος επέστρεψε Και οι εικόνες, μα το διάολο, επέστρεψαν κι αυτές Πόνος, τόσος πόνος και σιχασιά "Γιατί το κάνεις αυτό;" Και φώναζα μεσ' τη σκέψη μου "θέλω να φύγω από 'δω" και λες και για λίγο το μυαλό μου με λυπήθηκε, ξύπνησα. Το σώμα μου δεν υπάκουγε, παραπατούσα Οι μυς ήταν χαλαρωμένοι και η γεύση πικρή Όμως, το χειρότερο ήταν πως οι εικόνες παρέμεναν μέσα μου κι εγώ δεν ήξερα πού, πλέον, να κρύψω το κουφάρι μου.

HR: #1 in Teen Fiction «Σου δίνω είκοσι μέρες.» Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής. Δέχεται απειλές από τον πατριό της και αδυνατεί να τον αντιμετωπίσει. Χάνει τις φίλες της, νιώθει μόνη και συνειδητοποιεί ότι δεν δίστασαν να την εγκαταλείψουν σε μια δύσκολη στιγμή. Αλλάζει συμπεριφορά με αποτέλεσμα να γίνει αδύναμη, μέχρι που στον δρόμο της θα βρεθεί ένα άτομο από το παρελθόν, ο Αχιλλέας.