Biliyorum gülmeye ihtiyacız var EĞLENMEYE ve GÜLMEYE hazır mısınız? Çok komik FIKRALAR sizi bekliyor... (Beğendiyseniz vote ve yoruma uzatın ellerinizi)

Yoksulluktan öğrenimine devam edemeyen üniversite öğrencisi Raskolnikov, toplumun yararı için kuralların ve kanunların yok sayılabileceği düşüncesiyle, toplum içinde bir parazit, bir "bit" olarak saydığı tefeci kadını öldürür. Toplumu bir parazitten kurtarmak adına böyle bir olaya cesaret ettiğine kendisini inandırmaya çalışsa da vicdanının rahatsız edici sesinden bir türlü kurtulamaz. Bu cinayet ve kahramanın yaşadığı vicdan azabı çevresinde "suç" ve "ceza" kavramlarının derinlemesine tartışıldığı bu romanda; Raskolnikov'un ikilemleri ve iç çatışmalarından yola çıkarak insanoğlunun toplumsal, ahlaki ve dini değerleri de sorgulanır. Aynı sorgulamayı kendi içerisinde de farkında olmadan yapmaya başlayan okur, Raskolnikov üzerinden yaşamını, düşüncelerini ve sahip olduğu değerleri irdelemeye başlar. Suç ve Ceza Dostoyevski'nin Sibirya'daki cezaevinden döndükten sonra yazdığı, olgunluk döneminin ilk büyük romanıdır. "Suç ve Ceza'yı okuduktan sonra ilk kez yeteneğim hakkında bir kuşku duydum. Ciddi olarak bu işten vazgeçme ihtimali ölçüp tarttım." -Albert Camus- Yazar: Dostoyevski Çevirmen: Mazlum BEYHAN Yayınevi: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları İlk baskı yılı: 2011

oldsi gözlerini açtığında karşısında bir adam gördü . orta yaşlı kır saçlı birisiydi, bu adamı tanımıyor du . sormaya çalıştı ama karnındaki ağrı nedeniyle konuşamadı. adam çocuğun gözlerini açtığını görünce çok sevindi oda bu çocuğu tanımıyordu 4 gün önce kapısı çalındı ve kapıyı açtığında 14 yaşında bir çocuğun kapının önünde yattığını gördü hemen içeri alıp büyücülük yeteneğini kullanarak neyi olduğunu öğrenmeye çalıştı ama dantianının olmadığını fark etti bu nedenle ona bir şey yapamazdı çünkü yaşadığı krallıkta dantianı olmayana bırakın yardım etmeyi yaşaması bile yasaktı ama bu çocuk bir şekilde krallığın giriş kapısında muhavızları bir şekilde atlatıp içeri girmişti veya birisi girdirmişti . o yüzden adamcağız çocuğun kendiliğinden iyleşmesini bekledi ve 12 günün sonunda nihayet gözlerini açmıştı . adam çocuğa adını sordu çocuk zorlanarak ta olsa adını söyledi. bu sefer çocuğa nerden geldigini sordu ama çocuk karnındaki ağrıdan dolayı konuşamayacak kadar yorgun olduğunu görünce çocuğun ağrılarının gecene kadar çocukla tam olarak konuşamayacağını anlayınca evinin önüne çıkıp dışarıdaki sandalyesine oturup gün batımını izlemeye başladı

Çocukluğumda öğrendim ben. Doğan güneşin batmaya mahkum olduğunu ve her yazın sonunda çetin bir kışın beklediğini... Güller bin bir hevesle açsa da nihayetinde kuruduğunu ve gecelerin soğukluğunu... Çocukluğumda öğrendim ben ölümün o soğuk yüzünü. Annemi kaybettiğimde daha yas tutamayacak kadar küçüktüm. Anlık tutulmayan yaslar zamana yayıldığında acıyı hafifletmiyormuş meğer. Aksine vedasız gidişler daha çok hüzün olup çörekleniyormuş yüreğin bir köşesine. Acılar yüreğimin bir köşesinde her daim nöbet tutarken zamana yenik düşüp ben de büyüdüm. Artık genç bir kızım. Hem de en evde kalmışından... Çok mu çirkinim? Ya da bahtsız... Kader yolunda ilerde benim için hazırlanmış imtihanlardan bi haber acılarımı yudumlayarak yürüyordum. Zamanın içinde beni nelerin beklediğinden habersiz... Üvey annemin 'Evde kaldın! Başıma kaldın!' sözleriyle beni iğnelediği bir sabah kapıma gelen görücüyle hayat imtihanım şekillenmeye başladı. Sonra belki de hayal bile edemeyeceğim bir hayatın ortasında buluverdim kendimi. Aşk denen kavramla tanıştım önce. Sonra şükrettim daha önce acı diye yüreğimde büyüttüklerime... Ve aşkın şarabından yudumlayıp sarhoş olduktan sonra öğrendim hayatımı değiştirecek o büyük sırrı...