O bir canavar icadı.

Benim deli olmaya başladığım zamanlardı, hem de zeki. Bir gün uyandım ve baş ucumda bana bakıyordu kendim. "Neye bakıyorsun?" O biraz benden farklı. * Gözlerim irice açıldı. Ve olağanca koşmaya başladım. İçimi yaka yaka derimi söke söke adımlarımı kanata kanata koştum. Hayat uzun bir ipse iki tarafı olmalı. Hayır ve şer. O ipte bir cambaz gibi dengemi korumak isterdim. Ama ince hesaplarla arada çalkanan bu yol da kim hep hayır görmüştü ki? Cambazın yüreği de düşmekten korkar ama döktüğü terler onu sağlam tutardı. ~ Lütfen kitabın haklarını koruyunuz.

Başına dedi bir ilham konmuş. Şairlik vasfına ermemiş şiire buyruktan dik yokuş.

Yeri geldiğinde konuşabilen yeri geldiğinde gülen şakalaşan ve hiç kimsenin yanında çok fazla utangaç olmamayı düşlerdim. Nasıl bir şeydi? Ailem dışında kimsenin yanında rahat duramazdım. Ablalarım zorlarlardı onlarla dertleşmem konuşmam için ama benim tek yapabildiğim kızaran bir suratla utangaçca gülmeye çalışmamdı. 25 yaşındayım ve hayatım boyunca hiçbir kişi beni konuşkan bulmadı. Suskun, sıkıcı ve onun taktığı lakabla derin dondurucu gibi bir kızdım. Elif Sosyal. Soy adıma zıt Asasyol bir kızdım ben. *** "Sen gideceksin başka bir öğretmen o gidecek bir başkası..." Baha öğrencinin çehresinde yere sığınan bir çift göz vardı. Sanki hüzünbaz yaşları elmas gibi gözlerinde barındırıyordu. "Ya Elifler gelecek ya Bahadırlar..." Kırgınlık muhabbeti saplandı o ismi duyunca. Yerde olan gözlerini tebessümle birleştirip çehreme doğru dönmüştü. "Hayatta var, adı acıtan insanlar." Gözlerimi saran sisin buğusundan boğulacak raddeye gelen duygular... Acı bir tarafta iken kaçıncı acı bir tarafta... Yeter artık üstüme gelmeyin insanlar. İnsan sandıkça masumluğu uyutanlar. Kırık camları daha daha kaç kez kıranlar. Dokunmayın şayet elinizin acısına kefil olamam sanan ben'cil insanlar. Dudaklarındaki sözler benden habersiz fırlamıştı sokak ortasına. "Adı yeterli, kanteri döken göz yaşlar." Dünya aleminden ayrı bir köşeye çekilmiştik sanki. Biz susarken acı dillenmişti. Ve bir buruk yüreğin dur demeye mecali kekemeydi. TÜM HAKLARI SAKLIDIR!! LÜTFEN ÇALMAYINIZ!!

"Neden geldiniz?" Mesafeli sesi yüzüme kapıyı çarptı. Ve yankısı gökyüzündeki kuşları bile rahatsız etti. Bir açıklamam var mıydı? Bundan iki yıl önce o gün nikah masasında bu adam tarafından terk edildikten sonra... Tek cümle bile duymadan saatlerce onu beklemiştim. Gözlerim sağanak yağmur habercisi gibi buğulanıyordu. O gün isteyip istemediğim, tanıdığım tanımadığım herkes oradaydı. Olması gereken tek kişi hariç herkes.. Aramızdaki sessizlik daha da uzayabilirdi. Ama onun sabırsızlığı keskince böldü ortalığı. "Geride bırakmıştım sizi.. Neden yeni açtığım sayfada karşıma çıktınız?" ... Perdeler kapandı. Gözler ıslak ve kalpler rutubetli. Ne acıklı ama bu drama bendim.

"Sinyal Bey dün vefat etti efendim." Ahizeyi sıkı kavra! Bu çağrı insanı öldürür, bu çağrı insanı diriltir.