"Ben Karadenizliyim," dedi dudakları tehlikeli bir gülüşle kıvrılırken. "Biz sabahları ilk olarak hırçın dalgaları görmek isteriz." Gözleri gözlerimdeydi, sıcacık nefesi dudaklarıma çarpıyordu. "Ya evimizin manzarasında... Ya da kollarımızda uyanan kadının bakışlarında..." Dudakları ansızın boynuma değdiğinde, titreyen dizlerime söz geçiremeyip onun kaslı kollarına tutundum. Tırnaklarımı tenine batırdığımı fark edemiyordum. "Çok şey istiyorsun gibi geldi bana," dedim kendimi tutamadan. Güldü. Ona çok yakışan, nadiren görebildiğim bir gülüştü bu. "Karadeniz..." dediği anda, başparmağı nefesimi kesercesine dudaklarımı buldu. "Hırçındır. Asidir. Zapt edilemezdir, vahşidir. Derinlerinde ne olduğunu asla bilemezsin. Onun azgın sularında yüzmeye alışkın değilsen akıntısında kaybolur gidersin. Ve sen Hazel... Tıpkı Karadeniz gibisin." BU KİTAP YETİŞKİN OKURLAR İÇİNDİR! © Tüm hakları şahsıma aittir. İznim dahilinde olmaksızın alıntı yapılamaz. Bu başlık Arhavili adıyla, 2016'da açılmıştır. Bölümlerin yayınlanmaya başlama tarihi 22 Aralık 2023'tür. Wattpad'de ARHAVİLİ adıyla yayınlanan ilk ve tek hikâyedir. * Bu kitapta okuduğunuz bazı kişiler, kurumlar, olaylar ve kavramlar yalnızca hayal ürünüdür. Gerçekle en ufak bir ilgisi bile yoktur.

♥ Gözleri miydi insanın kaderini belirleyen? Kapkaranlık gözlerinden sebep miydi bu acı dolu hayat? Gece gözlerine okyanuslar kuran bir kadın mı aydınlatacaktı dünyasını? Ondan sonra mı kurtulacaktı ömrünün karasından? Sevdiği kadından uzak, sevilmeyi hiç bilmemiş dilsiz bir yürek, Sevdiğini kabul edememiş, okyanusları yaşlarla bezenmiş pişman bir kadın... Onların aşkı acı dolu... Onların aşkı hüzün... Sevdasına geç kalmış bir kadın. Gece gözlerinde tüm acılarını saklayan, aşka korkak bir adam... Onların sonu da mutlu olacak mı? ♥ Çaresizdi. Ne yapacağını, ona nasıl yaklaşacağını, nasıl yanında kalmaya ikna edeceğini bilmiyordu. Bildiği tek şey onu yanından ayıramayacağı, artık onsuz tek bir nefes dahi alamayacağıydı. ♥ Derken onun o karanlık, ruhunu ele geçiren gözleri belirdi ekranda, ardından günlerdir hasret olduğu, canını canından alan o boğuk seni doldu kulaklarına... ♥ Gözlerinden daha karanlık olamaz ya geçmişin... ♥ Detaylar için facebook sayfamızı takibe almayı unutmayın! (: https://www.facebook.com/MyRealAsliYilmaz

Namverân Somer adının kısaltılmasından nefret eden, insanlarla kolay kolay anlaşamayan ve de kişisel alanının işgal edilmesinden hoşlanmayan bir genç kızdır. İstemediği hiçbir şeyi yapmayan bu kızın hayattaki tek zayıf noktası, kanser hastası olan büyükannesidir; bu hasta kadının ağzından çıkan her şeyi gerçekleştirmek için büyük bir çaba sarf etmektedir. Fakat bir gün, büyükannesi Namverân'dan asla başaramayacağı bir şey ister: devamsızlıktan kalmak üzere olan, kavgacı, vurdum duymaz, teyzesi ile yaşayan Ulaş Eroltu'ya özel ders vermeli ve ona sınıfı geçmesinde yardım etmelidir.

Bu hikaye hayatları birbirinden farklı ama bir o kadar yakın 4 kızın hikayesi.. **** Kızın sarsılan omuzlarını fark edince içi burulmuştu. En başından beri onun bu kadar sert ve asi oluşundan içinde sakladığı bir şeyler olduğunu hissetmişti zaten... Yavaşça yaklaşıp bir elini omzuna koyarak dizlerinin üstünde duracak şekilde yanına çömeldi. Omzunda hissettiği elle bir an gözyaşları donmuş, nefes alışverişi sekteye uğramıştı genç kızın... O, asla kimsenin karşısında ağlamazdı. Lanet olsun o senelerdir hiç ağlamazdı ki, bırak başkasının karşısını! Ağlamak, düştüğünde babası tarafından kaldırılacak olan babasının prensesinin işiydi. Ağlamak, bebeğinin elbisesini giydiremeyince mızıldanarak annesine koşabilecek annesinin kuzusunun... Ağlamak, dedesinin sırtına binip etrafa kahkahalar saçarken bir anda dengesini kaybedip düşecek gibi olurken güçlü kollar tarafından sarılacak dedesinin gülünün işiydi. Ağlamak, uğruna rengarenk, desen desen elbiselerin, hırkaların, şapkaların örüldüğü nenesinin kıymetlisinin meziyetiydi... O, daha düşüp kanayan ilk dizi, hiç sevgi ve korumayla sarılmayan bedeni, olmayan barbie bebekleri, cicili elbiseleri, kışın soğuğunda üşüyen eldivensiz elleri, şapkasız kafası ve soğuktan kıpkırmızı olan kulaklarıyla öğrenmişti bu hayatta ağlamanın ona hiçbir şey kazandıramayacağını. Üstüne üstük onu yalnızca bir alay konusu yapacağını, herkesi güldüreceğini...

Ruhlarla ilgili bir hikaye değildir. Hikayede tecavüz, darp vb. (+18) içerik yer almaktadır. Yaşınız uygun değilse okumayınız. Tanıtım: Biri karanlık bir gecede açmıştı gözlerini dünyaya, biri kısacık ömründe yaşadığı en güzel gününün ardından tanışmıştı karanlıkla, diğeri ise hep karanlıkla var olmuş, onunla çoğalmıştı. Onlar, ruhları karanlıkla kavrulmuş üç yaralı genç Aymira, Azad ve Barlas... Karanlığın içinde yitip gitmek de önüne çıkan minik parıltıları toplayıp yolunu aydınlatmak da kendi elindeydi insanın. Peki ya onlar? Kendi yıldızlarını yaratabilecek miydi? Yoksa her biri karanlık kuytu bir köşede yitip gidecek miydi? ~~~ Kumru, hayatın karanlık tarafına inat ışıl ışıl parlayan Dalga dalga saçlarıyla Yalçın'ın boynuna ipek urgan gibi dolanan Kumru... Ve geçmişin acımasız lanetiyle kuşatılmış, yalnızlığa, karanlığa mahkum edilmiş Yalçın... Aşk, aydınlığa çıkarabilir miydi onları? *** İlk etapta Aymira, Azad ve Barlas'ın hikayesi olacakken kurgu ilerledikçe Kumru ve Yalçın da bizlere katıldı. :) Umarım severek okursunuz. Benimle olduğunuz için sonsuz teşekkürler :) Instagram: asliyilmazmyreal ve asliyilmazhikayeleri Sevgiler, MyReaL ~~