"Yaşayan her şey ölmeye mahkumken hayatı anlamlı kılan nedir? ben size söyleyeyim; aşktır." Park Chanyeol *angst.

"Yani şu andan itibaren zile ilk basan kişiye evlenme teklif edeceksin ve kabul ederse onunla evleneceksin öyle mi?" "Evet, böylece annemin zorunluluklarından kurtulabilirim." EXOJJANGYEOL

-

Byun Baekhyun ölüydü.Öldüğü günü net bir şekilde hatırlıyordu;kollar onu korumak için etrafına sarılmıştı,ama çok geçti.Metalin bedenine çarptığında çıkardığı sesi,çatırdayan kemiklerin sesini,asfalta dağılan vücudun sesini..hepsini hatırlıyordu. Ölü bir insanın nasıl bunları hatırlayabildiğini merak ediyorsunuz,değil mi?Arkasında bırakamamıştı,daha doğrusu,bırakamıyordu. Park Chanyeol,sevgilisi,her şeyi,onu ziyaret ediyor,onun için yas tutuyor,onu bırakmayı ve kendisini yalnız bırakmasını reddediyordu. Baekhyun karanlıkta yaşıyordu,yavaşça çıldırıyordu(eğer bu ölü insanlar için mümkünse) Eski sevgilisinin kederli yasları ve çaresizce onu çağırması tarafından avlanıyordu. Çeviridir.(asianfanfics) Cr.to;DarkWolf22

Chanyeol tanımadığı birini kendinde aşık etmek istiyordu, onu büyülemek ve sonunda kendine aşık olmasını sağlamak. Ama bu o kadar kolay değildi.

Chanyeol boşanmak istedi. Baekhyun ise bir hafta daha... 10080 dakika~

Homofobiklerin defolması önerilir. † İnsanlardan nefret ediyordu Baekhyun.

Eşcinsel insanlara alerjisi (!) olanların defolması önerilir. Mutlu son demiştik öyle değil mi? Geri Sayım yeni başlıyor! Sayım sonunda gülen yüzleri saymak size kalmış! Bu hikaye ASOSYAL adlı hikayenin 2.sezonudur.

Ben hayali olmayan biriydim. Neden yaşadığımı bilmesem de yaşamayı seviyordum sadece. Her gün yüzüme vuran güneşe mutlulukla bakıyordum. Eski bisikletimle her gün aynı yolda ilerlerken bu yolun sonu her zaman çalıştığım yerde bitiyordu. Daha doğrusu ben öyle sanıyordum. Bir gün bu yol beni öyle bir yere sürükledi ki yolun daha başında olduğumu öğrendim.  Bu yol daha yeni başlıyordu. Benim hayatım yeni başlıyordu. Bu yol beni mutluluğa götürecekti. Peki ben kim miyim? Ben, bu sakin ve kenarda kalmış kasabanın spor kulübünde top toplayıcısıyım.

Yine bir serenat yazıyor bu şehir.. Kaybetmekten korktuklarımızı kaybediyoruz.. Duymak istemediklerimizi çığlık çığlığa duyuyoruz.. Çığlık atıp rahatlamak isterken sessiz çığlıklar arasında daha da eziliyoruz.. Kim nereden bilirdi ki zamanın bu oyunu oynayacağını?Kim nereden bilirdi ki kaderin daha çocukken bize çelme takacağını?Kim nereden bilirdi ki yürümeyi yeni öğrenen bir çocuğun ilk hatasında düşüp de bir daha hiç kalkamayacağını.. Seri katiller,hırsızlar,dünyanın en tehlikeli insanları..Hepsi masumdu..Hepsi bir bebekti..Hepsi yürümeyi yeni öğrenirken düştü aramızda ki tek fark biz düştüğümüzde kalkarken onlar kalkacak gücü kendilerinde bulamadı..