Kendini açıklamak için en doğru cümleleri ararken ne kadar zaman kaybettiğinin farkında değildi. Kendisine bakan bu ürkek gözler , aşık olduğu kadının ondan en azından bir cümle de olsa bir şeyler söylemesini istiyordu. En sonunda adamın herhangi bir şey söylemeyeceğini , ona bunu bile çok gördüğünü anlayıp acıyla yumdu gözlerini. Yaşları akmasınlar diye zorlukla gözlerinde tutarken kurduğu cümleler en az kendi kadar karşısındaki adamın da canını yakıyordu. '' Bana ne oluyorsa..'' diyerek omuzlarını silkti. '' Ben senin neyin oluyorsam ?'' ve kendi sorusunu kendi yanıtladı. '' Kocaman bir hiçbir şeyin. Belki burada güzel vakit geçirmeni sağlayan bir kız , belki de o bile değilim. Ama biliyor musun ? Beni ailemin ölmüş olması değil , asıl şimdi sen yetim bıraktın.''

Ömrü boyunca ufacık detayları bile planlayan, titizlik hastası, aşırı mantıkçı, duygusuz deyim yerindeyse robot gibi yaşayan Bulut'un bir gecede değişen hayatının hikayesi Evlenmeden OLMAZ. Evlenme teklifi almayı beklediği gecede müstakbel damat adayı tarafından reddedilen, üstüne üstlük tüm mahalleye, arkadaşlarına hatta ailesine bile sahibini bilmediği tek taş yüzükle yakalanan bir kız Ece... Sahip olmak istediği herşeyi elde ettiğini sanan kaçık bir kız aslında ellerinde koca bir hiç olduğunu öğrendiğinde ne yapmaz ki. Düğün davetiyesi basılmış, gelinliği seçilmiş, yüzüğü parmağında evlenmeye hazır bir gelin olsaydınız tüm gerçekleri dile getirebilir miydiniz? Üstelik bu gerçekler İstanbul'daki özgür hayatınızın sonu Rize'deki yayla hayatınızın başlangıcı olsa... Gizemli kocasını arayan Ece ve arkadaşlarıyla aşkın en şebek hallerini yaşamaya ne dersiniz? Hırsızı, polisi, mafyası, avukatı, zengini, fakiri, Rize'lisi Urfa'lısı İngiliz'i Çin'lisi Arap'ı dedikoducu mahalle ahalisi ile gök kuşağı gibi rengarenk bir hikaye...

O sergiye gitmeyi hiç istememiştim. Ben ne anlardım ki resimden, tablodan, sanattan...Hayatımı zorlukla geçirmeye çalışırken, tablo görecek halim mi kalmıştı? Adımlarımı korkarak atıyordum yürüdüğüm yolda... Keyif veren aktivitelere ayıracak zamanımda param da yoktu. Ama çocukluk arkadaşım Burak'a gel de anlat bunu... Beni çekiştire çekiştire getirdiği bu sıkıcı sergi binasında ne yapacaktım. Eğreti duracaktım bu ortamda. İçeriye girmeden üzerimdekileri kontrol ettim. Sergiyi dolaşmaya başladığım andan itibaren duygularım değişmişti; sanki ben ben değildim artık. Sergi'nin adı "AşkınTablosu" idi, ama bu kadarını da beklemiyordum. Birbirinden güzel kadınların gülümsediği tablolar. Sanki gerçek değildi tablodaki kadınlar, özene bezene yaratılmış birer şaheserdi hepsi. Bana uzatılan meyve suyu bardağını aldım ve hayran bakışlarımla bakmaya devam ettim. Ama o anda sakarlığım tutmuştu yine;olan olmuştu, sendelememle birlikte meyve suyu bardağı ile birlikte tabloya yapışmam bir oldu. Allah'ım yerin dibine geçmiştim ve en kötüsü de tablo mahvolmuştu. Başımda beliren adam ressam olamazdı, yok yok olmamalıydı. Ressam tipi yoktu ki bu adam da; ancak dergilerden fırlamış olabilirdi. "Tablonun fiyatını ödeyebilirsin sanırım."dedi."Ben ve beş bin lirayı ödemek, ama nasıl? sesim çıkmıyordu."Peki o zaman, beş ay boyunca yanımda çalışıp ödersin artık" diyerek yanımdan uzaklaştı. Şimdi mahvolmuştum. Sonrasında ise yaşadıklarım kolay olmadı elbet, karşıma çıkan gerçekleri sindirmem zor oldu. bir sergi sonrasında bir hayat bu denli değişebilir miydi? Kurulan o cümle ile başlamıştı değişim: "Hayat arkadaşım olmanı istiyorum!" Sonra; sonrası kitapta..........Zevkle, heyecanla,bazen kızarak, bazen severek, bazen de keşke diyerek okuyacağınız bir öykü....Bir hayat, bir varoluş öyküsü