"Hatırlıyor musun , bana aşk nedir diye sormuştun? O zamanlar bilmiyordum. Şimdi çok iyi biliyorum. Aşk sensin. " deyip gülümsedi ve yaklaşıp yanağımdan , alnımdan , dudağımdan tek tek öptü. "Benim aşkım" diye fısıldadı kulağıma. Neydi bu içimde kavrulan acı? O'nu seviyordum , çok seviyordum. Öyleyse neden kalamıyordum yanında.İhanet aramıza en büyük mesafeyi açmıştı. ♣♧♣ Nesli & Aras

"Ben yaptıklarımdan dolayı sadece ölülerden özür dilerim. Ve sevgilim," parmaklarımı narin bir şekilde çenesinde gezdirdim. "Sakın beni senden de özür dilemek zorunda bırakma."

Belkide okumaya değer şeyler bulacaksın içinde . Karışık sayfalarda , yaşanmışlıkları anımsatacak Ya da okumayı bile düşünmeyeceksin ve hepsini bir köşeye fırlatıp atacaksın. karar senin . Yazması benim.

Şu an kaç kat yüksekte durmuş aşağıya baktığımı bilmiyordum, halbuki az önce ağabeyim beni okuldan almış şoför koltuğunun yanındaki koltukta oturmuş eve gidiyorduk. Ama şu an nerede olduğum hakkında en ufak bir fikrim dahi yoktu. Neden daha önce hiç görmediğim, bilmediğim bir evin çatısında durmuş aşağıya bakıyordum ki? Tanrım delireceğim! Ama olmaz! Hayır aklımı yitiremem, deliremem en ufak bir yanlışım da aşağıya düşerim! Tanrım, çok yüksekteydim eğer buradan düşersem sanki un ufak olacakmışım gibi hissediyordum, sanki düşersem toz tanelerinden bile daha küçük olacakmışım. Ben burada ne arıyordum ki ağabeyimin yanında kendimi nasıl güvende, huzurlu hissediyorsam şimdi... Şimdi ise tam tersiydi. Ne yapacaktım ki burada, niçin buradayım, nasıl geldim acaba arabada uyuya mı kaldım? Evet, evet en mantıklı açıklaması bu! Sakin olmalıyım, evet sakin olmalıyım. Derin derin nefesler almalıyım, hadi derin bir nefes daha.Olmuyor, yükseklik korkum adeta kanıma adrenalin pompalıyordu sanki. Be...benim yükseklik fobim vardı, sanki şimdi nefessiz kalacağım da düşüp milyonlarca kum tanesi olacakmışım gibi. Başım dönüyordu, midem alt üst olmuştu. Ama düşmemek için çaba sarf ediyordum. Beynimin fonksiyonları durmuş gibiydi. Ne yapacağımı bilemiyordum. Nefes almayı dahi unutmuştum.

Bana göre evrene amaçsızca savurduğumuz kahkahaların bir kokusu rengi , şekli ve mutlaka anlatacak bir hikayesi vardır.Şimdi gelin sizinle ıssızlık kokan kahkahlarımızı mercek altına alıp derinlerde yatan yaşanmışlıklara, kırgınlıklara merhem arayalım

İstanbul'un her bir köşesinde ard arda cesetler bulunmaya başlanır. Tüm ülke ayağa kalkar. Herkesde korku ve panik hakimdir. Birbiriyle alakası olmayan bu insanları birbirine bağlayan tek şey kanlarında ne olduğu saptanılamayan tuhaf bir maddedir... İstanbul'un bir seri katili mi var? Katil kurbanlarını nasıl seçiyor? Maktüllerin kanlarında bulunan bu madde ne? Komiser hızla odaya girdi. "Başkomiserim maktülü araştırdık." "Eeee kimmiş? Neciymiş?" "Başkomiserim bir bilgiye ulaşamadık." "Anlamadım?" "Başkomiserim, maktülün ne adını bulablidik ne ailesini ne de işini. Adamın hiçbir yerde kaydı yok. Hiçbir mobese kamerasında gözükmüyor. Sanki hiç doğmamış, sanki hiç yaşamaış gibi. Sanki...sanki bu dünyadan değil gibi..."

Dünyanın en güzel doğa olayında, gün batımında önüme eğilip, "SEVGİLİM OLUR MUSUN?" cümlesini tabiki de beklemiyordum. Karakterime tamamen zıt birini nasıl sevebilirim ki. Bilemezdim bana bu kadar uzak olan birinin kalbimin en derinliklerinde saklamacağını. Bir mucizeye ihtiyacım varken mucize olarak senin karşıma çıkacağın. İki zıt karakterin mucizesini okumaya ne dersiniz? Benimle bu yolda ilerler misiniz? Hayallerime koşarken bana yardımcı olur musunuz? Yazım yanlışlarını göz önünde bulundurarak okursanız çok sevinirim.

Işık karanlıkta doğmaz. Karanlığa doğar.📌

Hayatın renklerini özledim. İnsanların yok ettiği dünyayı özledim. Duyguları bilmek istedim, en azından sadece anlamlarını. Sevmenin ne demek olduğunu bilmek istedim, özlemenin ne demek olduğunu bilmek istedim. Bunlar bu dünyaya ait duygular değil miydi acaba? Ben bu dünyaya ait olmadığım için mi hissediyordum tüm bu duyguları? Neden bu duyguları diğer insanlar hissedemiyordu? On beş yaşında öğrendim ben güneşin ne olduğunu. Kitaplar anlattı bana güneşin ne olduğunu, onlar öğretti bana güneşi. Yirmi yaşına geldim şimdi, dünya hakkında çok az şey biliyorum. Aslında dünyayı değil de daha çok kendi dünyamı biliyorum, içimdeki baharı biliyorum. İçimdeki baharla yaşamaya karar verdim bu yüzden. İçimdeki bahar bana yaşam sevinci veriyor, hayatı bana daha çok sevdiriyor. Gerçi içimdeki bahar bana ölümü bile tatlı kılar, ölüm bile içimdeki bahar gibidir benim için. Her şey bahara benzer, sevdaya benzer. Gözümün önüne çekilen bu filtreden kurtulmak istiyorum, hayat sırrına erişmek istiyorum. Hayatımızın kararacağı günü beklemiştik renkleri fark etmek için.İşte o zaman fark edecektik hayatımızın ne kadar değişeceğini. Bunaltacaktı hayat bizi. Bu siyah beyaz renklere mahkûm olacaktık. Diğer renkler ise hayatlarımızdan tamamen silinip gidecekti. Unutacaktık diğer renkleri. Hayat ne sıkıcı olurdu değil mi renkler olmasaydı? Dünya rengarenk iken bile insanlar bunalıma giriyorsa düşünün; siyah beyaz bir dünyayı kim kaldırabilir? Hayatı keşfetmek istiyorum artık ben, filtremden sıyrılıp hayatı renkleriyle görebilmek istiyorum. Güneşi mesela, onu da renklerlerin olduğu bir dünyada görmek istiyorum. On beş yaşında ne olduğunu kitaplardan öğrendiğim güneşi. Kitaplar her şeydir, bana dünyayı kitaplar öğretti. Gözlerimle öğrendiğim dünyayı görmek istiyorum artık. Sevda'mla.

Kanla boyanmış hayatlar, hapsolmuş bedenlerin kül kokusunu taşımakta... Sürgün yemiş karanlık bir ruh, birbiri ardına sıralanmış cesetleri sarmalıyor... İfadesiz, soğuk suretler, anlatıyor aslında gerçekleri... Hakikat mi yoksa rüya mı? Kim bilebilir... **** Gri karanlık her yerdeydi! Ellerimle sisi dağıtmaya çalıştım. Ayaklarıma bir şeyler batıyordu. Sis biraz dağıldığında etrafıma baktım. Kaşlarım çatılmıştı. Orman mı? Benim burada ne işim vardı ki? Ben... Ben az önce odamda değil miydim? Huzursuzlanan kalbimi sakinleştirmeye çalışıp ilerlemeye devam ettim. Ayağıma çarpan bir şeyle durdum. Ne olduğuna bakmak için eğildiğimde gördüğüm şeyle kaskatı kesildim. Bir adam, yerde kanlar içinde yatıyordu! Nefesim kesilmişti sanki. Etrafa daha dikkatli baktım. Gözlerim kocaman olmuştu. Artık kalbimin sesinden düşüncelerimi duyamıyordum. Yer de yüzlerce ceset vardı! Sesli sesli nefesler almaya başladım. Kendimi biraz toparlayınca boş olan bir yere geçtim. Burası nasıl bir yerdi böyle? Bu insanlara neler olmuştu? Kim yapmıştı? Neden buradalardı? En önemlisi benim burada ne işim vardı? Yine o silüet belirdi. Ne olduğunu öğrenmenin vakti geldi, Katie Williams. Buradan gittiğinde artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak...