Zamanın da insanları çok dinledim. Kim ne der diye düşünmekten yaşamayı unutmuş hale gelmiştim ve insanların sesini kısmak içinde çareyi kulaklıkta buldum. Kulaklıklarım benim bi nevi yaşama biçimim olmuştu. Hayatımın dönüm noktası ise o mahalleye taşınmamla başladı. Çetrefilli hayatımın huzura kavuşması an meselesiydi. Tek kelimeyle mahalleyi anlatacak olsam "SES-SİZ-LİK" derdim, sırlarla dolu olduğunu bilmeksizin... Bütün streslerimden, korkularımdan, üzüntülerimden uzak kendime yeni bi yaşam hazırlamakta kararlıydım. Dedemin yüzünü kara çıkartmayacaktım ve artık büyüdüğümü, kendi kararlarımı kendim alabileceğim yaşıma geldiğimi onlara ispatlayacaktım. Taa ki hayatımın tam merkezine 'BAM' diye yerleşen yeni insanlarla karşılaşana kadar. Asıl merak ettiğim şey ise aldığım bu karardan pişman olmamdı. Yanlış şeyler yapmaya kalkışmaktan korkuyordum. Kendimi kanıtlamaya çalışırken yaptıklarımdan pişman olmaktan korkuyordum. En önemlisi ise kendime olan güvenimi kaybetmekti... Ve ben bu mahallenin gizemine kapılmaktan kendimi alıkoyamayacak bazı tabularımı yıkacaktım. Yanlış yaptığımı bilmeden... Sessizlikle kuşanmış garip insanların hayatına hoşgeldiniz...