"Sessiz olun tamam mı! Amacım sadece buradan defolup gitmek!" dedi genç adam karşısındaki pürüzsüz beyaz duvara bakarken. "Bu lanet olası yerden de bıktım, sizden de bıktım! Yeter arık kesin sesinizi!" Bağırışı duvarların titremesine neden olmuştu onun gözünde. Tekrar baktı karşısındaki beyaz duvara, yavaşça oturduğu yerden kalktı ve duvara ilerledi. Elini duvara sürttü ilk önce, sonra ise fısıltılı bir şekilde konuşmaya başladı. "Hey seni kim kapattı buraya? Biliyorum sanada deli dediler ve sende deli değilsin. Sakin ol küçük korkma ben buradayım." güven vermek ister gibi konuşuyordu fakat karşısında boş beyaz bir duvardan daha fazlası yoktu. Aşka inanır mısınız? Yıllar önce varlığıyla hayatını şenlendiren bir insanı toprağa gömüp, parmağında hâlâ yüzüğünü taşıyan adam. Yeniden bulmuştu onu. Ya da bulduğunu sanmıştı. Belkide hayat yanlızca bir hayalden ibarettir? Ceren Karakaş

"Git." Dedim omuzlarından itiklerden. "Defol! Git buradan! Gitsene! Git dedim sana git! Defol!" Kollarımdan tutup kendisine çekti beni. İzin verdim. Aptal gibi beni kıran bu adamın bana sarılmasına izin verdim. Beni kendisinden uzaklaştırdı ve "beni unut, beni unut. Kendine iyi bak. Kalbimize iyi bak." Diyip cevap vermemi beklemeden benden uzaklaşarak son kez gözlerime baktı ve dudaklarını dudaklarıma deydirip gitti. Sevmiyordu? Neden öpmesine izin verdin? "Gitti." Seni öptü. "O gitti!" Seni sevmeyen adam gitti. "Deli gibi sevdiğim adam gitti." Gitmek kolay mı bu kadar? ♠️♠️ Yıkıktım. Hayır enkaz. O gün onun beyazlarla örtünmüş İstanbul'da dizlerimin üzerinde bir elbise giyinip süslenmiştim. O beni bırakıp gitmişti. Birkaç saat o çocuk parkında ağlamıştım, sonrasında annem ve Melike gelmişti yanıma. Biliyordular. Nefret ediyorum. Parklardan nefret ediyorum! Onu bana hatırlatan herşeyden neftet ediyorum! Hadi ama onu özledin. Hemde deli gibi! Özledim.