Beni tanıyan herkes, şu hayatta tahammül edemediğim iki şeyin karanlık ve uykusuzluk olduğunu bilir. Geceleri karanlık fobim yüzünden ışıkları açık bırakarak uyurum ve kendi isteğim dışında uyandırılmaktan nefret ederim tahmin edebileceğiniz üzere... İşte tam da sıradan bir gecede, sıradan bir rüya görürken telefonuma...
Sıradan bir blog kullanmıyordum. Tüm okulu avucumun içinde tutacak bir blogdu benimkisi. İstediğim kişiye istediğim rütbeyi verip kendisine saygınlık bahşedebildiğim gibi, istediğim kişiyi yerden yere vurabilir, insanların gözünde küçük düşürebilirdim. Bunu mümkün kılan, blog sahibinin gizli olmasıydı.
Unutulmaz aşklar vardır hani.Keşke bende yaşasaydım denilen.İşte bu da o aşklardan.Daniel ve Veronica'nın kalplerinde hissettikleri aşkın sonsuz öyküsü.
××× "Neden bu kadar sinirlisin?" alev saçan bal gözleri gözlerimi buldu. Ellerini saçlarından geçirirken adeta saçlarını yoluyordu. Alayla güldü. "Neden bu kadar sinirliyim?" yüzüme doğru kükrediğinde istemsizce bir adım geriledim. Çıplak ayaklarım çakıl taşlarının üzerinde hafif sızısını belli etmişti. Arkasını dön...
Sık sık gördüğüm, ama konuşmaya aşırı utandığım çocuğa. |Gerçek Bir Hikayedir|
Anonim: Seni karşımda o kızla. gördüğüm zaman Anonim: Kalbim öyle bir acıdı ki Anonim: Ölüyormuşum gibi hissettim Anonim: Beni her defasında uçurumdan itmek zorunda mısın? Anonim: Sadece bir kere Anonim: Bir kere itmek yerine kurtar Sergen
anonim: ah o gözlerin varya anonim: hep bakmak istediğim ama bakarsam öleceğim 05.01.18kısahikaye #3
