Ciğerlerinden akan nefes durdurulamayacak savaşların yılmaz askerleri Gözlerinden akan her yaş akıttığın kırmızının bedeli Titreyen ellerinse evrenin sarsıntısı ve de hislerinin zelzelesi. *** Ben bu girdabın bizi bu denli içine çekeceğini görememiştim. Yanılgılar denizinin sonu olmayan bir okyanus olduğundan habersizdim. Bu toprakların, bu volkanların bizi birbirimizden ayrı yakacağına hiç ihtimal vermemiştim. Saatlerdir korku içinde gözyaşlarımla içimdeki koru harlıyordum. Bozuk havanın altında çökmüş bir vaziyette yağmurları gözlerimden yağdırıyordum. Göz göze geldikçe gülümsemeye çalışarak " Kurtulacaksın. " diyordum, " Kurtaracağız seni. Bu araziden hep birlikte çıkacağız. " Biz beyaz umut kurdeleleriyiz biz sarı gülleriz... Ama her şeyden önce ölümsüz dostlarız. Bu yola üç kişi çıktık, dört olduk. Birimizi kaybettik... Şimdi bir kayıp daha vermeyeceğiz. Buradan üç kişi döneceğiz. Lütfen dayan... Bomba imha ekipleri umutsuz bir ifadeyle araziden çıkarlarken yanlarına koşup bağırdım " Kurtarsanıza onu! Gitsenize yanına! Kessenize şu lanet kabloları! " " Kablolar birbirine çok yakın. Burdan sadece daha az kayıpla çıkılabilir. Lütfen araziyi terk edin. "

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

izmarit: özür dilerim. (14.20) izmarit: şimdi, senden aldıklarımı, (14.20) izmarit: sana verme vakti sevgilim. (14.20) izmarit: ben seni çok sevdim. (14.20) ‼️ İzmarit 2019 yılında yazılmış texting bir hikâyedir ve o zamana göre yazılmıştır. 2024 yılında kitaplaştığında SİL BAŞTAN bir şekilde yazılmış ve öyle kitaplaşmıştır. Kibrit Wattpad'de hiç yazılmadı, direkt basıldı. Haliyle buradaki formatıyla kitap formatı arasında ne texting ne de düzyazı olarak bir benzerlik yoktur. ‼️

''Şeytanın bileklerinde saklıdır belki de insanlığın rehberi zira böylesine bir insanlık yalnızca ondan öğrenilmiş kadar kötü olabilirdi.'' Her şeye rağmen yaşamaya devam etti çünkü yaşaması gerekti. İdealleri uğruna, hiçe sayılmış ruhu uğruna ve yıkık dökük bir harabeyi andıran kalbi uğruna. Ellerinden alıp ellere verdikleri hayatını tırnaklarının uçlarıyla kazanmak pahasına yaşamak zorundaydı. Ve yaşadı. Çok acıdı, çok acıttı belki ama bir gün o acı bir başkasına karıştı. İşte bu sefer ikisi birden yanmaya başladı. Farklı notalarda tek bir ritim oldu, çünkü artık kalpleri aynı şarkıyı söylüyordu. Bu onlara aitti ve onlar susana kadar bu şarkı hiç bitmeyecekti.

Yasemin, kendine ait dünyasında ona bu dünyayı veren birçok dostuyla beraber yaşayan, kalbi yaralı ama yaralarından en güzel çiçekler inşa eden bir kızdır. Sonra biri çıkar gelir. Yaralardan inşa edilen o çiçeği görür. Koparmaya kıyamaz, koklamaya da. "Yasemin," der. "Çiçeklerin en güzeli."

Veda Caddesi'nin devamıdır.

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.