Yine de sustum. Çünkü anladım ki insan kendini ne kadar anlatırsa anlatsın, karşısındakinin önyargılarına çarpıp paramparça olabiliyordu.

Rüzgârla birlikte savrulan saçlarım yüzüme çarpıyor bir yandan da yürümek için çaba sarf ediyordum. Gücüm yoktu. Gözlerimden süzülen yaşlar yanaklarımı kavuruyordu. Küçücük bir mucize olsun istemiştim oysa. Bir defa olsun aşkın galip gelebileceğini düşünmüştüm. Yanılmış mıydım? dakikalar önce aşık olduğum adamın ismini bile duymaya takatim kalmamıştı.Gözlerim kapanırken duyabildiğim tek ses rüzgârda hışırdayan yapraklardan başka bir şey değildi. .