"Söz ver bana,Ezel Şahan! Söz ver gitmeyeceğine." Kadının keskin bir soluk aldığını, duydu.Siyah gözlerde, alevler yükseldi sanki.Kısık temkinli bir bakış atıp sakinleştirici bir sesle onun istediği cevabı verdi. "Seni bırakıp gitmek isteyen kim ki? Deli miyim ben.Son ana kadar nefesim, nefesinde olacak, söz!" "Böyle konuşmayıda yasaklıyorum. Son an,son kez, ölüm... Bu gibi sözcükler yasaklı kelime." "Cezam az önceki gibi olacaksa ben direkt yasakları çiğneyip cezama razı mı gelsem." diye mırıldanan Ezel gülüp gülmemek arasındaki o ince çizgide bocalıyordu.Bir taraftan gerçeğe alıştırıyordu kadını,bir tarftan ise olayı yumuşak tutmaya. "Ciddiyim ben,dalga geçme!" "Kalbimin şurada iflas edeceğini bilsem bile seni deli gibi öpmek istiyorum ve ben de bunda gayet ciddiyim." "Sen,benimsin! Sadece benim iflas etmeye hazırlanan o kalbine söyle benimle, sevgimizle iyileşecek" deyip sanki adamın gitmesine engellemek ister gibi başını göğsüne sıkıca yasladı. Kadının,içindeki korkuyu kendince yok etmek için gülümseyerek elini,avucuna alıp nazikçe okşamaya başladı. "Kızgınken başka bir güzel oluyorsun. Daha elev alev... Bu laf dinlemez öfken,beni sana daha çok çekiyor.Korkuyorum ki ölümüm senin ellerinden olacak." "Ezel!" Göğsüne yediği birkaç yumruğu yakalayıp dudaklarına götürüp avuç içine nayif öpücükler kondurdu. "Şakaydı,kıvırcığım sadece şaka." "Şakası bile kötü,yapma!" Ezel,yumuşak bir tebessümle başını onaylayarak salladığında kadının tüm korkularını silip süpürecek şekilde kollarını beline sarıp onun bedenini kendi bedenine hapsine aldı. Elinde olsaydı göğsünün hemen altına sokup orada yaşatmak isterdi. "Gülüşün ruhuma hükümdar..." Kıvırcık saçlarda derin soluk alırken kadının elleri usulca yine kalbine çıkmıştı. "Güneşin.... Güneşin bedenime cellat oldu, güzelim."

📍NOT: Düzenli olarak bölümler geliyor!.. ... Şimdi o beklenen zaman gelmiş gecenin karanlığına karışmış günahların bedelini alma günüydü.Aklına koyduğu bu intikam yıllar öncesine aitken o kara günde Mahir, Nevşehir'in semalarına ıssız ferdaydıyla geceye bir ağıt bırakmıştı. "Yeminim var benden alınan canların bedelini alacağıma." Geceye bıraktığı ağıt kulaklarına çalınırken yıldızları şahit tuttuğu geceye bu sefer haykırmak yerine fısıldadı "Başlıyoruz" Ya bu kusursuz hazırlanmış planı aslında başkası yönetiyorsa, ya tüm güç onun elindeyse....Öfke kıvılcımları daha geçmişden geliyorsa. Mahir'le birlikte herkesin hayatı onun elindeyse. İşte o zaman geceyle gündüz yer değiştirdiği gibi en son gün geceye kimin ağıt yakacakağıda değişecekti. ♦♦♦ Bu adamla geleceğe dair kurduğu tüm hayalleri yıkılmıştı.Onu etkisi altına alan bu gözler,güzel günlerin hatıralarını anımsatıyordu ve onunla beraber o gece gözler öfkeyi, kini taşımakta sakınca görmüyordu. Bu adamdaki herşey onları yakmaya and içmiş gibi yakmış parçalamış ve kanatmıştı.Taa yıllar önce Mahir'in semalara haykırdığı gibi şimdi yerini Berzâh almış içinden gelince haykırıyordu gökkkubeye. "Her vedaya bir ağıt yakılır Mahir, bir daha asla geri gelmeyecek birinin ardından!.." Geçmiş ve gelecek birbirine karışırken Berzâh karşısındaki adamı bir daha pişmanlığın demlerine sürüklemişti. "Bu gece bizim içinde bir ağıt yak. Gece sen, ağıt'ta ben olayım" ♦♦♦ "Kitap şahsıma aittir herhangi bir çalıntı veya kopyalama olursa yasal işlem başlatılacaktır"