Nefesi kesildi. Kalp atışları hızlandı. En kötüsü ise; yine kasıklarında tatlı bir sızı dolandı. Bu adam farklıydı. Bu adamın zümrüt yeşillerinin siyaha çalacak kadar koyulaşması bile muazzamdı. Bu adam tehlikeliydi. Ama bu adam arzuydu. Bu adam kırmızıydı.
Yaprak; küçükken, markette annesinden sürpriz yumurta istediği için bulgur reyonuna sıkıştırılıp çimdiklenenler, ilkokul önlüğünün altına eşofman giyip okula gidenler, yeşil silgisini diş izi yapanlar ve kırmızı kapaklı tüm dersler kitabının saman sayfalarını silerken yırtanlar kadar sıradan bir kız çocuğuyken; birlik...
Merhaba ben mida. dünyadaki tek kurt,vampir ve büyücü meleziyim. Normal bir yaşantım,normal arkadaşlarım vardı. Normal derken gerçekten normal. Başka bir okul fikri gözüme iyi gözükmüştü böylece kendimi geliştirebilicektim. Taki tüm dünyanın yükünü omuzlarına koyana kadar. Ben böyle doğmak istemedim. Peki neden isteme...
" NEDEN SADECE BENİ SEÇTİN" diye soludum nefretle "Yeni kişiler geldi onlar varken niye benle uğraşıyorsun ?" "Cevap ver " diye bağırdığım anda kaşlarını çattı. Bana bir adım yaklaşıp bir eliyle çenemi tuttu.Çenemi geri ittirip duvarla onun arasında kalmamı sağladı ve bana bakmaya başladı. Sinirli bakışları beni ezip...
Donmak üzereyken buldum onu, beyaz teni neredeyse tamamen morarmak üzereydi. Belkide geç kalmıştım... Çaresizlik içinde çırıl çıplak soyundum ve ölü gibi yatan kadının üzerine uzandım. Bedenime yayılan soğuğa inat Azrail ile savaşmaya başladım. Bana gelen bu mucizeyi ona vermeyecektim...
-kızımız ağlamasın deniz... -kızımız sana emanet dayısı.. Uçak kazasında ölen ablası ve eşinin son sözleri kulaklarında çınlıyordu.Koca 4 yıl geçmişti..Ama o gün gözlerinin önünden gitmiyordu.Ona emanet edilen minik bir bebek ve hayatın yükü... Ve aynı anda hayatlarına gelen bir güneş... Emanetini koruyacak bir melek...