"Gölgeye sığınan Hazar, Gölgesine sığındığı Özde..." Etrafınız görünmez örümcek ağları tarafından kuşatılmışken ne kadar güvendesiniz? Ölüm ve yaşam mücadelesini doruklarında yaşadığınız bu dünyanın ötesindeki sanal dünyada hakkında bilgi sahibi misiniz? Avcı iken avlanmanın mümkün olduğu bir dünyadan bahsediyorum. Her şeyin karanlık bir düzenin içinde kurulduğu... Kazanmak için her şeyinizi ortaya koymanız gerek. Tüm bunların farkında olan Özde sanal dünyada hayatta kalma savaşı veriyordu. Güçlü halka olmak için gecesini gündüzüne katıp zayıf halkaların üzerinden kazanç sağlıyordu. O bir Hacker'dı. Hayatının merkezinde beliren karadeliğe çekilmeden yaşamak için bu yolu seçmişti. Ne kapüşonlu ceketlerinin ardına gizlediği gizemli bir yüzü vardı, Ne de asosyal bir kişiliği. Herkes gibiydi ama aynı zamanda hiç kimseydi. Fakat işler yolunda gitmedi. Karadeliğe olmasa da bir savaşa çekildi. Düşmanların, ölümlerin, yalanların olduğu bir savaşa... Ya bu savaşı kazanacak ya da kayıplarının ardında oradan oraya sürüklenecekti. ✒29.05.2015

Ellerim titrerken soğukta,onu görünce iliklerime kadar ısınmak çok farklıydı. Onu sevdiğimi söylemek dilimin ucundayken, 'merhaba' demek çok farklıydı. Herkesten nefret ederken ona çekiliyormuşum, ama ondan uzakmışım gibi, sahi sevgi böyle birşey mi? *** "Geçmiş... geçmiyor. "Geçmişinde olamasamda sana geleceğim"

Ben kendisini kendine saklayan bir kadınım. Yerin üstünden göğe, göğün üstünden yere bakarım. Kah saçlarımı savurur ruhumu özgür kılarım, kah saçlarımı saçlarıma düğüm yaparak ruhuma bir çentik atarım. Ben kendisini kendisinden saklayan bir kadınım. Eksisi bir artı, artısı milyon tane eksiye denk düşen yarımdan tamım. Tamamım eksik, eksiklerim tamam. Durma sakın okumaya devam et, bir şeyler bulacaksın benden, okumaya devam et, biraz daha dayan. Ben kendisini kendinden saklayan bir kadınım. Ruhumun on dört yerinde bir çizik, parmaklarımın ucunda yirmi üç bin elli sekiz iz taşıyan izsiz bir varlığım. Varlığım yokluğun içinde bir intihar saldırısı, yokluğum varlığımın içinde ki hastanem. Revirim bombardıman altında kaldı, molazlarımın altında eczane dolabım. Ben kendisini kendinden saklayan bir kadınım. Benim yaptıklarımı bana göstermeyen, beni benden mahrum kılan bir caniyim. Ben bana hasretken, ben benden başka herkese kavuştum. Yaptıklarım yapacaklarımın evladı, yapacaklarım geleceğimin vicdani mapushanesi. Ömür boyu, ben kendime müebbet sürgünüm. Ben kendini kendinden mahrum bırakan bir kadınım. Sağ gözüm solundan habersiz, sol gözüm bir insana kör. Dilim yalan söyleyen kalpazan, zihnim doğruluk tüccarı. Yazdıklarım silinip gidecek mürekkep çocukları, anlamları beyninin kıvrımlarına yapılan kanserojen boyayla çizilmiş dövme. Nefes al, birazdan burası olacak sonum. Ben kendisini küllerinden doğuran bir kadınım. Çağ yangınlarını tırnaklarını parmaklarından sökerek yakan, saçlarını o ateşe atan, ısınmadım donuyorum diyerek bedenini ateşler içine atan gözü kara dumanım. Sustuklarım içimin kıyameti, konuştuklarım yaşamımın sorgu suallerinin cevabı. Ben bu cümleye noktayı koyan kadınım. Her nokta küçük harflerimin bitişi. Her başlangıcım küçük harflerimin katilinin vacip kılınışı.

Koca sema, diz çöktü gözlerine. Ay bembeyaz parlak tenin yanında soluk kaldı, yıldızlar gökyüzü kadar karanlık olan saçlara meydan okudu. Bulutlar ağladı, yağmur selam verdi kanlı ellere. Kalplere sis çöktü, güller boyun büktü üzerinden çıkmayan kan kokusuna. Ve dinledi toprak sözlerini. "Saçların kadar uzun ve güzel olsun ömrün Küçük Yalancı." Dedi adam, ama kesti kadının saçlarını kendi elleriyle, kıydı sevdiğinin ömrüne. "Hiçbir yere gitmeyeceğim sevgilim..." Dedi kadın, ama tutmadı sözünü, kıydı sevdiğinin aşkına. Sevdiği kadınları bir bir kaybeden acımasız katil, Akın Korel. Sevgiden yoksun kurak bir kalp ve o kalpte açan beyaz bir papatya. Kendi döktüğü göz yaşlarıyla büyüdü, getirdi baharı. Kimse fark etmedi onu. Güllere ulaşılmak isteyenlerce ezildi, yine döktü göz yaşlarını. Adam fark etti solan papatyayı, aldı ellerine. Ama öldü beyaz papatya. Muhteşem bir koku sardı etrafı. Ölü bir çiçek hiç böyle güzel kokar mıydı? Yaşadığını sandı, sevindi adam. Ama bilmiyordu papatyaların ölünce koktuğunu. Öğrendiğinde ise artık çok geçti...

İçimden beni kovalayan köpeğe ve kendime lanet ederken göz göze geldiğim çocuk usulca bana yaklaşmaya başlamıştı bile. Issız sokağın karanlığına gömülürken içimde sadece buradan sapa sağlam gitme isteği vardı. Ruhum daha fazla kırılmadan kaçıp gitmek istiyordum hayatımdan. Gözümden bir damla yaş akarken kaderimin bana oyunuyla bir kez daha başa çıkmam gerektiğini anlamam uzun sürmedi. Hızla yerde geri doğru çekilmeye çalıştığımda çocuğun ağzından dökülen kelimeler kanımı dondurmaya yetmişti. "Bu gece ki eğlencemizi bulduk." ------------------------------ Merak kıpır kıpır harekete geçecek, acılar halının altından bir bir gün yüzüne dökülecek... Hikayeye hoş geldiniz...

Bartu ve Mina... Hapishane de görevli olan stajyer hemşirenin karşısına bir gün hastalanarak çıkan ve asıl amacı hapishaneden kaçmak olan bir mahkumun stajyer hemşireyi kendisiyle işbirliği yapmaya zorlaması ve onu da kendiyle birlikte hapisten kaçırması ile ilgili bir hikaye... Peki aşk hayatları da bu denli sürükleyici olacak mı?? Merak edenler okumaya başlasın..

Onun gri kaldırımda oturup sigara içmesini bekleyen küçük kızdım ben. Bakışları bana döndüğünde 'Acaba ne için kızacak?' diye kendini korkutan Ufaklıktım ben. Gülümsediğinde ona hayran olan, onun güzelliğinden canı yanan biriydim ben. Bana sarıldığında bulutların üzerinde uçan onun Küçüğüydüm ben. Ben Su Yıldırım, Uygar Aral'ın kutsanmış olduğunu düşünen küçük kız. ★★★ 'Sigaran mı ben mi?'diye sordum, Güldü. sonra bir duman daha soludu olabildiğince.'Sigarama sebep olan sen.'dedi. ★MERVE GEZİCİ★

Veda Caddesi'nin devamıdır.

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."