Dikkat! Bildiklerinize benzemez... Uçuk, kaçık ve komik bir TARİHİ AŞK HİKAYESİ okumaya hazır olun! Hayallerindeki dük ile hiç de hayal etmediği biçimde karşılaşan Suzi, olağan güzelliğinin yanında olağanüstü inadı, ehlileştirilemeyen vahşiliği, sivri dili ve komik kişiliği ile tüm ezberleri bozmaya geliyor... Esas adam Simon yani bildiğiniz 'dük hazretleri'ne gelince... Biliyoruz, biliyoruz... Aklına koyduğunu elde etmeye alışmış genç, yakışıklı, zengin ve otoriter bir dük olması Simon hakkında tahmin ettikleriniz. Peki ya en çılgın hayallerinizde bile olmayacak türden tahmin edemediklerinize ne demeli? * "Ben elimden geleni yapıyorum ama bu kadın bir cellat kadar acımasız. Kendi keyifle çayını yudumlarken beni saatlerce yürütebilir ve yine de memnun olmaz. Popoma takmış durumda..." "Victoria!" Mathilda onun sözünü sert bir biçimde kesti. "Bir leydi bu tarz kelimeler kullanmaz!" Tori sabrı taşmış bir biçimde ellerini beline koyup kaşlarını çattı. "Neden leydilerin poposu yok mu?" * Olağanüstü bir kurguya hazır olmak için ise yapabileceğinizi hiçbir şey yok! Keyifle okuyun!

Başqasının yerinə utanmaq

Qadın

Çatık kaşlarının ona nasıl bir hava kattığından habersizdi. Sinirli? Korkunç? Belki de her ikisi fakat bu bile yüzünün güzelliğini gölgeleyemiyordu. Düşüncelerimi, dişlerini sıkarak söylediği kelimeler böldü, "Benden uzak dur." Sol omzumda topladığım saçlarımı serbest bırakırken, attığım şiddetli kahkahayı bastıramadım. Gururuma dokunmuş muydu? Biraz. Pes edecek miydim? Hayır. Ben bir kızdım, o ise erkek. Ve kesinlikle yanlış replikleri paylaşıyorduk. "Bunu, benim söylemem gerekmez miydi?"

O iki farklı yaşamı aynı bedende taşıyordu. Hayatında grilere yer yoktu. Ya siyah ya da beyazdı. Gündüzleri bir melek. Geceleri ise şeytandı. İyilerin canını kurtarırken. Kötülerin canını alandı. Gündüz çocukların sevgilisi, Geceleri kötülerin kabusuydu. O bir ÖLÜM MELEĞİYDİ! Yaşadığı travmalar hayatına yön vermişti. Hiçbir duygusu yoktu.

TANITIM Dosyanın ilk sayfasını açıyorum... Gözlerim hemen onun resmini arıyor! Buluyorum. Sayfanın köşesine iliştirilmiş küçük bir resim! Gözlerimi hafifçe kısarken resme daha çok dikkatimi veriyorum. Evet, tecrübesiz bir göz onu çok güzel ve inanılmaz masum bulur şüphesiz... Ve öyle de! Beyaz teni, laciverti andıran renkte ki güzel gözleri ve simsiyah dalgalı saçlarıyla insan da koruma içgüdüsü uyandıracak kadar narin, güzel bir yüz. Ama ben onun güzelliğiyle değil gözlerinin arkasındakilerle ilgileniyorum! O bakışlar da küçücük bile olsa bir sıcaklık yok ne yazık ki. Tam tersine buz gibi, hırçın, güvensiz ve yalnız... Geri dönüşü olmayan pek çok sorun ve suçun ham maddeleri bunlar! Üzülüyorum içten içe! Daha bu genç yaşında neler yaşadı, nasıl ruhsal yaralar aldı kim bilir... Ömür boyu beraberinde yaşayacak kalıcı izler bırakmış yaralar... Onları sarmak çok zor olacak! Ama birbirimizden çok şey öğreneceğiz. Ben onunla beraber bambaşka bir hayatın kapılarını aralayacak, bambaşka bir düşünce yapısı göreceğim. Ona ulaşmak için belki de çok çaba harcayacak, farklı yöntemler keşfedeceğim! O ise bu dünyanın ne olursa olsun yaşanılası bir yer olduğunu görecek, yeniden mutlu olmak için ümit etmeye başlayacak. Nefretin yerini sevginin ışıklı yüzü alacak... Ama bu hiç kolay olmayacak benim için! Çünkü onu hastam olarak kabul etmem demek... Bir kez daha etik sınırlarımı aşmam anlamına geliyor! Yine de düşünüyorum... Ruhsal durumu bozuk bir insanın sorgulanmasını engelleyerek onu korumanın, polislere zaman kazandırmanın nesi kötü! Mantı ki olarak bakarsam iyi ama etik olarak bakınca... Huzursuzum! Huzursuzum ama ne zaman benden yardım istendiğinde kendimi geri çekebildim? Hiçbir zaman... Evet, Öykü Mert. Bakalım sen bana neler öğreteceksin!

"Bir varmış bir yokmuş, diye başlardı ya masallar; işte benimki de, olsa olsa hep yokmuş hiç varmıştı. Neyin hayaliydi kurduğum? Neyin cesareti, cüreti? Hiç yokmuş bir hayatın, hüzünlü umut kırıntısıydım ben, onu da kuşlar gagalamıştı..." ... İsmini siz seçin; isterseniz Cansu, isterseniz Hacer... Yaşamda, özensizce açmış bir çiçekti o. İstismarı yaşayan ve şiddete şahitlik eden, bir kimsesizdi. Geçmişinin izlerini, ruhunun en derinlerinde saklayarak hayata tutunurken; direndiği gerçeklerle hiç ummadığı bir yerde, hiç ummadığı bir anda, yüzleşecekti. Geçmiş hesaplarını kapatılırken; kimse yaralarının kanatılıp, sarmalanmasına hazır olup olmadığını sormamıştı. Timur, mahkûm olduğu önyargılarla hayatına girdiğinde, aşkın mucize iksirini tadacağını hayal dahi etmemişti. Timur; hayatın olgunlaştırdığı ve sorumluluklarla katılaştırdığı, kalabalığın içindeki yalnızlıktı. Sistemin doğurduğu ne suçlu, ne de suçsuz bir sistemsizlikti. Hayatını, doğruları için feda edilebilecekler ve edilemeyeceklerin ayrımını yaparak geçirirken; vereceği en yanlış hüküm, onun en doğru kararı olmuştu. O, özensiz bir çiçeğin, özenle açılmış yaralarını sarıp sarmaladığında; kendi üşüyen ruhunu ısıtacağını, asla hesap etmemişti. Kesişen yollar, önyargılar ve tehlikeli planlar arasında doğan, kalbimizdeki en masum aşk; FREZYA. Nefes alıyorsak, bir çıkış muhakkak vardır... ... 'FREZYA' sizi ağlatırken aşkla sarmalayacak sımsıcak bir sokak hikayesi... ... Dip not: okuduğunu anlayamayanlar ve başlıkları okumayı es geçenler için bu sadece bir ön okumadır!

Küllenmeye yüz tutan aşklar birer kor gibidir yüreklerde, tıpkı yakmaya hazır birer ateş parçası gibi... Acıtsa bile küçüktür, kaçabilirsin ondan. Dönüp kalbine bakmazsan yok sayabilirsin, hatta unutmuş gibi sahte mutluluklarla doldurabilirsin hayatını. Yalnız bir gün bir hata yapar da onun orada olduğunu bildiğini fark ettirirsen ona... Geri dönüşü olmaz. O küçük kor gözlerinin önünde gerçek bir aleve dönüşür. Paniklersin... Hemen yaklaşıp eline geçirdiğin herhangi bir şeyle rüzgar yaratmaya çalışırsın ama o rüzgar sadece alevlerin daha çok yükselmesine neden olur. Üstelik üzerine basıp geçmek için de çok geçtir artık. Söndüremezsin... Sadece yanarsın. Hele bir de kader seni ona bağlamışsa sğrekli yan yana olmak zorunda bırakıyorsa zaten seçme şansın yoktur. Sonuna kadar yanacaksınızdır, taa ki son nefesine kadar...