Stel: je bent zestien en je zit in de vijfde klas. Je hebt negentien andere klasgenoten in je stamklas en met hen heb je de meeste lessen samen. Één van je docenten is echt een gestoord wijf (ook al denk ik dat we het er allemaal wel over eens zijn dat álle docenten nogal gestoord kunnen zijn). Op zich is ze wel een aardige vrouw en geeft ze goed les, maar komt af en toe met de meest debiele plannen aankakken. Ook dit schooljaar heeft ze er één bedacht. Het is geen plan, maar een sociaal experiment waar de hele klas aan mee MOET doen. Je hebt geen keuze en je mag niet skippen. Het experiment gaat over liefde, en je wordt aan iemand in de klas gekoppeld. Het is de bedoeling dat je zo veel mogelijk met dat persoon optrekt en dan kijken of je echt verliefd wordt. Zit er liefde in de lucht bij deze klas of is het sociale experiment alleen maar gedoemd om te mislukken? Hoogste rang: #1 in tienerfictie (13-01-2017) { Kan grof taalgebruik bevatten } { Bevat homoseksualiteit, bevalt je dat niet, ga dan alsjeblieft weg } ( Begonnen: 18-09-2016 voltooid: 30-06-2017 )

Als Nykeala op een dag een nieuwe jongen in haar klas krijgt, veranderd haar hele leven! Ze wordt gepest op school maar de nieuwe jongen vind haar aardig! Ook al ziet hij er heel raar uit, Nykeala mag hem! En dan een dag later komt hij... Een jongen die beweerd haar broer te zijn! Ze blijkt zelfs geadopteerd te zijn! Nykeala's wereld staat op zijn kop! Als Nykeala dan meegaat met haar broer.. Weet ze niet dat ze een wereld instapt die vol zit met stuurders... En zij? En zelfs daar is Nykeala anders... Hoogste ranking #2🎉

Amelia woont in Daruma, een dorpje waar mensen een armoedig leven lijden. De Rora's - het rijke volk - tonen absoluut geen medeleven met hun bestaan. Zij houden zich liever bezig met het opsporen en ontvoeren van Engelen. Als Amelia's ergste nachtmerrie uitkomt, weet ze dat ze íets moet doen. Zal haar keuze haar helpen, of zou het alleen maar tegenwerken? copyright beleid. alle rechten voorbehouden.

'Amante,' mompelde hij traag, met een luie ondertoon, 'waarom ontwijk je je krachten?' Hij gaf een zachte ruk aan mijn plukje haar dat hij vast had en draaide me om, waardoor ik hem recht aankeek en mijn donkerblauwe ogen in zijn grijze ogen verzonken. 'Raak me niet aan. Laat me met rust. Bemoei je met je eigen zaken, wil je?' zei ik fronsend, zijn vraag ontwijkend. Hij maakte een instemmend geluidje en kantelde zijn hoofd grijnzend. Een plukje haar viel voor zijn oog. 'Als je wilt, kan ik je helpen. Met je krachten, bedoel ik. Want weet dat je je krachten niet voor altijd kan ontwijken. Als je ze blijft onderdrukken, zullen de mensen waarvan je het meest houdt eronder lijden. Begrijp je dat?' Zijn toon was serieus, in tegenstelling tot zijn speelse blik. Nee, ik begreep dat niet. Of beter gezegd: ik wilde het niet begrijpen. Ik wilde niet begrijpen, dat, als ik niet goed oplette, mijn familie eronder zou lijden. Ik wilde niet de oorzaak zijn van de tranen en het verdriet. Niet meer.