"Benden uzak dur... lütfen!" dedim ağlamaklı sesimle. Dudaklarındaki acı gülümsemem içimi burktu. Ama ondan korktuğum fikrini değiştirmiyordu. "Senden uzak durmak mı? Denemedim mi zannediyorsun?" dedi sert bir sesle. Gözlerinde acı vardı, bunu görebiliyordum. İlk defa duygu duvarlarını indirmişti. "Aşığım sana! Sana deli gibi aşığım" dedi bağırarak. "Seni her yerde görüyorum, kafamdan atamadığım tek şey sensin" Duyduklarım gerçek değildi, kafamı iki yana salladım, "İstemiyorum seni!" dedim ve birkaç adım geriledim. Duygu duvarı tekrar oluştu, en son gördüğüm şey kırgınlıktı. Soğuk ifadesi geri dönmüştü. Arkama bakmadan boş sokakta koşmaya başladım, nereye gittiğim hakkında bir fikrim yoktu. "Benden kaçamazsın!" dedi eğlenen sesiyle. Sesi boş sokakta yankılanırken koşmamı durdurdum ve hızlı bir şekilde nefes almaya çalıştım. Nefesimi düzenlediğimde doğruldum. Arkama hafifçe döndüm, yavaşça bana doğru geliyordu, yanındaki lamba bozuktu, ışık hafifçe titriyordu. Durdu, ayaklarını iki yana açtı ve ellerini cebine soktu. Yüzündeki yara izi daha belirgindi. Gözlerini kıstığını gördüm, "Kendini yorma, hangi deliğe saklanırsan saklan seni bulurum" bacaklarım kendiliğinden hareket etmeye başladı. Koştum, yorulmuştum ama yine de koştum. Dar bir sokağa girdim, önüme bakmasaydım duvara çarpacaktım. "Lanet-" diye mırıldandım. Sokak bomboştu. Duvara yapıştım, beni bulmaması için dua ediyordum. Ayak seslerini duyabiliyordum, buraya doğru geliyordu. Sokağın sonunu göremiyordum ama hızla oraya yürüdüm. Çıkmaz sokaktı. Arkamı dönecekken elleri belimi buldu. Vücudum kaskatı kesildi, sıcak nefesi kulağıma değiyordu. Yavaşça fısıldadı, "Ne kadar uğraşırsan uğraş, benden kaçamazsın! Gölgeden kaçamazsın"

"Hatırla Rüzgar! Bir hayalet olarak girdim hayatına. Yani aslında hiç olmadım. Beni görünür yapan sendin..." "Bir hayalete sarılamazsın, dokunamazsın, hissedemezsin. Bir hayalete aşık olamazsın. Ama ben sana oldum..." "Kimsin sen Duru?" "Arafta kalmış biriyim. Sevdiği ve geçmişi arasında kalmış biri." "Hangisini seçeceksin peki?" "Bizim için, sevdikleri için tüm hayatını feda eden kişiyi. Ölüm Meleğini..." İkizler her ne kadar ailelerinden farklı olarak sevgiyle, ilgiyle, beraberlikle büyüseler de, onlarda geçmişin izlerinden kaçamadılar. Gerçekler hayatlarının en büyük sınavı olacak. Seçimleri ise en büyük kayıpları... Hikaye devam ediyor...

Hayatım boyunca öldürmek için yetiştirildim... Bunun normal olduğu öğretildi bana.... Ama şimdi bir ölü yerine, bir canlıya sokulmamı istiyorlar... Hemde karanlığın en güçlü liderlerinden birinin içine... Korkması gerekenler onlar... Sonuçta dünyada nam salmış, tek canlı cellat, yani "Ölüm Meleği" benim... Peki neden asıl korkanın ben olduğumu hissediyorum... "Ruhumun insanlık adına verdiği savaşı sen kazandın..." Ateş Dinçer... Ölüm Meleğini öldürebilen tek güç... Bana ruhumu geri veren tek gerçek... "Ölüm Meleği..." bu kitaba başlarken, sadece hayal ettim ve sonuç hayallerimin ötesinde bir mutluluk... Teşekkür ederim...

#2 +18 şiddet içerir Karanlık hüküm sürer ruhunu kaybetmiş bedenlerde. Bakanlar onları güçlü sanırlar. Hasta bedenlerdir onlar. Ruhları kayıptır. Acı çekmeye alışmak kolay bir duygu mu sanılır? Acı ile yaşamak zevklimi geliyor sana? Yere düşünce kırılan kolun açısını bağırarak dindiremezsin. Bir trafik kazası geçirirsin ve annen baban oracıkta gözlerinin önünde ölü verir. Sen kırılan boynunun acısı ile onlara bakar ve kendi acını unutursun. Yedi yaşında bir çoçuksundur ama artık büyümüşsündür. Kayıp ruhlar acıların keyif verdiği bir hayatı ideme ettirmez. Acılar ile yaşamayı emreder sana. Başlayacağınız bu kitap bağımlılık yapabilir. Aşırı merek ve heyecana yol açabilir. Büyük ihtimal kitaba başladığınızda vaktiniz varsa bitirmeden elinizden bırakamayacaksınız. Yani uykusuzluğa yol açabilir. "İddialı konuşuyorsun yazar" diyenler, okumayı bitirdikten sonra "yeni bölüm gelsin bir an önce" de diyeceksiniz

Sen hiç bir kitap karakterine âşık oldun mu? O, oldu. Asıl tuhaf olan ise... Kitap karakteri de ona âşık olmuştu. "O gece bir kitapla tanıştım. Kaderime giden yolda bana rehber olacak bir kitapla." (DÜZENLENİYOR.) © Tüm Hakları Saklıdır! ©

Yaprak; küçükken, markette annesinden sürpriz yumurta istediği için bulgur reyonuna sıkıştırılıp çimdiklenenler, ilkokul önlüğünün altına eşofman giyip okula gidenler, yeşil silgisini diş izi yapanlar ve kırmızı kapaklı tüm dersler kitabının saman sayfalarını silerken yırtanlar kadar sıradan bir kız çocuğuyken; birlikte büyüdüğü dört çılgın erkek arkadaşı yüzünden akranlarından biraz farklı bir kız haline gelmiştir. Dünyası, on iki yıllık dostları, gamzeli kahramanı Ali, tek ideolojisi 3P (pizza, pijama, pislik) üzerine kurulu bir çılgın, Oğuz, sevgilisini kendi vesikalık resminden bile kıskanan demirli, Gökhan ve notları toplamda bile 100'e ulaşamayan çorap fetişisti tatlı çapkın Sinan'dan ibarettir. Kalbi dördüyle tıka basa dolu, hayatı onlarla rengârenk olduğu için aşka ne inancı vardır ne de ihtiyacı... Ama bir gün rutin (!) hayatı, doğum gününde gelen bir paket ile tümden değişir. Paketin içinde, gizemli bir âşıktan gelen, kızımızın asla giymeyeceği türden gösterişli bir elbise ve içinde de bir not vardır. 'İçindeki prensesi öldürmeye çalışsan da, o can çekişerek içinde bir yerde saklanmayı başarıyor. Bu, içindeki prensese hediyem... Her ne kadar içindeki o yaramaz kız çocuğuna da aynı oranda âşık olsam da...'

4N1K serisinin ikinci kitabıdır.

Ne Güneş, Ayı yakalar. Ne de Ay, Güneşi. Söylesenize sizce kaçan hangisi yada kovalayan. İmkansız mı? Ya Güneş Ayı yakalarsa yada Ay Güneşi... Yada herşey yok olursa... ''Güneş şimdi batıyor sonra ise Ay ortaya çıkıyor değil mi?'' Onaylarcasına başımı salladım. ''Biz sadece Güneş doğar, batar deriz Ayı unuturuz. Oysa Ayın amacı güneşi yakalayabilmektir. Ayın güneşi yakalaması ne kadar imkansız olsa da ben seni seviyorum.'' Gülerek ona baktım. ''Ne alaka şimdi Ay ile güneş.'' Sevinçle devam etti. ''İşte seni bu yüzden seviyorum başkaları için şaçma benim için hayatımdaki en doğru seçim olduğun için.'' ''Peki biliyorsun değil mi? Ay'ın Güneş'i yakalayamadığı gibi bende seni asla sevmeyeceğim. Ay Güneş'i yakalasa bile.'' Güldü ve yanıtladı. ''Beklerim. Baktım olmuyor. Ayı da yok ederim Güneş'i de!''

14 yaşındaydım ve karanlığa hapsolmuştum. Karanlıklar hapisanesinin, hiç beklemediği anda içeri tıkılmış mahkumu ben. Tek kurtuluş yolum Ege Uras. Ege Uras, 17 yaşında, olgun, her genç kızın hayalindeki yakışıklı genç adamdı. Mükemmel bir ailesi, hayatı, geleceği vardı. Her şeyi vardı ama bir şey eksikti. Bir baş belası eksikti. Mükemmel geleceğini, hayatını mahvedecek bir baş belası. Her şey mükemmeldi ta ki beni karanlıklar hapishanemden çekip kendi hapishanesine tıkana kadar. Şimdi Ege Uras, öfkeli, hiçbir genç kızın hayalini kurmadığı ve istemeyeceği kadar nefret dolu bir genç adam. Hayatı, ben ve geleceği mükemmel değil. Mükemmel diyarına düşmüş bir baş belası her şeyi mahvetti. İkimizde onun hapishanesinin mahkumlarıyız. Benim suçum onun hayatını mahvetmek. Onun eksik olan baş belası olmak. Onun suçu.. Onun suçunu bilmiyorum ama onun cezası benim. Ona verilen en kötü ceza benim. Ben Nihan Uras, Ege Uras'ın her seferinde daha fazla nefret ettiği eşiyim. Onu seviyorum. İşte benim cezamda bu. Ben seviyorum, o nefret ediyor. Bizim cezamız hayatlarımızın aklımın ermediği bir şekilde kesişmesi ve birbirimizi bulmamız. Belki de onun beni bulması. Benim cezam o, onun cezası ben. Biz birbirimizin cezasıyız. Ne zaman ona yaklaşsam o benim canımı yakar, umursamam. Onun canı yanıyor mu bilmiyorum. Eminim canı yanmıyordur. Yani en azından umarım. Neden yansın ki? Benden nefret ediyor neden yansın? Cevap oldukça kesin canının falan yandığı yok. Canım ne kadar yanarsa yansın asla umursamayacağım ve pes etmeyeceğim. Ben bu suç yüzünden müebbet yemişim. Bir ömür boyu cezamı çekecekken ondan vazgeçmeyeceğim. Ne yaparsa yapsın onu sevmekten vazgeçmeyeceğim.

Bazı insanlar vardır uğruna ölebileceğiniz o size hırçın davransada dayandığınız asla gitmesin istediğiniz.O ne kadar sussada susmasını bile sevdiğiniz.Gözlerine bakmayı sevdiğiniz.Sadece aşık olduğunuz...