Yıllardır Defne'yi seven Poyraz... Poyraz'ı abisi gibi gören Defne... Bu hikaye Poyraz'ın kalbiyle verdiği savaşı anlatıyor. Ya sevdasından vazgeçecek yada onu abisi gibi gören Defne'yi kendine aşık edecek... ••• "Poyraz sen kafede çalışacak birini arıyordun değil mi?" Abimin sözleriyle ona dikkat kesildim. Poyraz abiye baktığımda başını onaylarcasına sallamış ve suyunu içmeye başlamıştı. "Acaba Defne senin kafede mi çalışsa? Hem bizim de aklımız kalmaz, içimiz rahat eder." Poyraz abiyle bakışlarımız kesiştiğinde gözlerinden geçen şaşkınlığı görmüştüm. Bir anda öksürmeye başladı, içtiği su boğazına kaçmıştı. Öksürüğü geçince bir yudum daha su içip "Olur tabi çalışsın." dedi. ••• 29/10/2023 #ask 1 29/10/2023 #genckurgu 2 23/02/2024 #macera 1

"Zihnimin en büyük ihtilali o, yüreğimde ki uçurumda bile can bulmuş bir çiçek." Acıyla sigarasından bir duman daha çekti ve uçurum kenarında ki o ulaşılmaz çiçeğe baktı. Yüzünde belirsiz bir tebessüm yer edindiyse de hemen sildi tebessümü. "O benim uçurumumda bile can bulmuş bir çiçek." tekrar fısıldadı bu cümleyi zihnine kazır gibi. Uçurum kenarındaki çiçeğe tekrar bakıp gözlerini kapattı. "Benim sonum yok. Ve uçurum bir gün o çiçeği öldürür." Diye söylendi. "Uçurum çiçeği ne kadar kendini en olmadık yerde yaşatırsa yaşatsın orası onun sonu olur." Diye acıyla devam etti. Yüreğinin uçurumuna bir fidan düşmüş ve filizlenmişti. O çiçeğin orada filizlenmesi nasıl uçurumun elinde değilse, onu öldürmek de elinde değildi. Lakin bunu bilmiyordu ve zaman bunu ona öğretecekti. Uçurum çiçeği kendini asiliğiyle her zaman olduğu gibi yaşatacaktı... 🔥 İlerleyen bölümler yanmalı yakmalıdır! Duyurumu yapayım, sonra bilmiyorduk denmesin. Kapak; @virginiakahlo Başlangıç Tarihi: 08.05.2021💫

Dua: Senden hoşlandığımı en başından beri biliyordun. Dua: En çok üzen de buydu zaten. . . . 4 Ocak Cuma 2025 01:01

[TAMAMLANDI] ° Aşkın ve nefretin, Dostluğun ve düşmanlığın, Karanlığın ve aydınlığın, Şehvetin ve ihtirasın, en uçlarında yaşanan bir hikaye. Birbirlerine olan aşklarından yanıp tutuşan Karan ve Kumsal, rol gereği gittikleri lisede kardeşlermiş gibi davranmak zorundalardı. Şüphe çekmeden profesyonelmiş gibi rol yapmak oldukça zordu. Birlikte büyüyen ikiliden, erkek olan Karan, mevsimlik işçi misali kışın hapishaneye giriyor, yazın çıkıyordu. Kumsal ise, babası mafya olduğundan ötürü herkes tarafından dışlanıyordu. İnsanlar ondan korkuyor, yanına yanaşmıyorlardı. Yeni başladıkları lisede ise ikili yoğun bir ilgi göreceklerdi. Hiç beklenmedik bir anda işlenen bir cinayetle birlikte, okuldaki herkes şüpheli duruma düşünce insanların ilk aklına gelen kişi, Karan olacaktı. İşlemediği bir suç yüzünden yine hapishane yolu gözüken Karan'a bu kez Kumsal da inanmayacaktı. Karan kendini nasıl aklatacaktı? Ya da, kendini aklatabilecek miydi? Sabrın sonu selamet değil, cinayettir. ° Bu kitap ; küfür, argo, cinsellik ve olumsuz ögeler içermektedir. Rahatsız olacakların okumaması önemle rica olunur.

Umut Çağlayan. Bu isim benim çocukluğum. İlk kalp çarpıntım, ilk acım, ilk yaramdı. Bana hem, ömrüm boyunca kimsenin veremeyeceği güveni veren, hem de bana ömrüm boyunca insanlara güvenemeyeceğimi öğreten kişiydi. O benim zaafımdı. Çoğu zaman gözlerime dolan yaşların sebebiydi, hiçbir şey yapmadığı anlarda bile. Çünkü o bir kere yapacağını yapmıştı ve dahasına gerek kalmamıştı. O benim en güzel yıllarıma ihanet lekesini süren bir zalimdi. Hem de hala kalbimi hızlı hızlı çarptırabilen aşık olduğum zalim.

Bir tutam, ego! Üç tutam, yakışıklılık! Azıcık akıllı, bayağı çapkın! Hiç olmayan terbiye, ve karşınızda Uraz Kandemir! Hayatı sadece bir gecede değişen, Bade Esenler. Bu hikaye zalim Şehrin, zalim Tozlarına gelsin. Başlangıç tarihi : 18.02.2020

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Gözlerinizi açtığınızda yıkılmış bir evde uyanacaksınız. Tek çıkış yolunuz yerin altı olacak. Kendinizi bulduğunuz çıkış noktası her bir yanı kameralarla çevrili, her yeri izlenen bir plato. Tek amacınız ise alandaki ipuçlarını takip edip evinizi bulmak. Tüm yarışmacılar evlerini bulduğu an, kazanan belirlenmiş olacak. Öyleyse, sizi kaybetmemizi ister misiniz?

Doğum gününden sonra, kardeşiyle eğlenmek için konsere giden bir genç kız... Fırtına yüzünden iptal olan konserden eve dönmeye çalışırken, kendini bir anda hiç bilmediği bir yerde bulursa... Ve bu bilmediği yerden, evine dönecek hiçbir yolu olmasa... Kendisini yabancı hissettiği bu şehirde, tüm bunlar yetmezmiş gibi, aklını karıştıran ve tüm yolları kendisine çıkaran gizemli bir genç adamla karşılaşırsa... Neler olur?

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."