Benim sırlarım var. Kime anlatacağımı bilemediğim. Kimsesiz biriyim ben sadece bir sırrı bilinen tuhaf biriyim ben.

En arka sırada köşede oturuyordu. Bembeyaz yüzü sapsarı ,uzun ve kıvırcık saçları ile dikkat çekiyordu.Belkide sadece benim dikkatimi çekiyordu. ''Boş bir yere geçin Bayan Langdon .'' diye bir ses duyduğumda titrememe engel olamamıştım. Herkes bana kıkırdama başlamıştı. Gözlerimi yine ona diktiğimde gülmemek için kendini zor tuttuğunu fark ettim. ''Peki Bay Carter.'' deyip yeni çocuğun önüne geçtim. Dersin ortasında arkama döndüm ve ''Ben Rosalie Langdon. Sen ? '' dediğimde soğuk bir bakış atmıştı. Vücudum buz kesmişti. ''Şeytanla tanışmak pekte iyi bir fikir değil.''

Çok eski zamanlardan kalma bir yatılı okul... Bilirsiniz o zamanların, ağır şartlar, katı kurallar ve işkence içeren aklınıza gelebilecek her türlü zulüm yapılmaktaydı. Çoğu öğrenci bu zulme katlanamayıp, intihar edenler mi dersiniz, bu işkenceler sonucu dayanamayıp ölenler mi dersiniz... Ve o zamanlar da bedenler çürüyüp kaybolsa da ruhlar hep o okulun çevresinde bedenlerini aramaktadır. Bu okul birçok ölümle sonuçlanan vakalardan sonra mühürlendi. Taa ki aradan 150 yıl geçip, okulun düzenlenmesi gerekene kadar... Eski halinden hiçbir eser yoktur. Duvarları yıkık dökük, merdivenleri eskimiş pencere pervazları rüzgardan nasibini almış... Ama bir şey değişmemiş. Ruhlar... Tıpkı bıraktığınız yerdeler...

''Tanrım, Anıl neden yaptın bunu?!'' dedim öfkeyle tıslayarak. Şaşkınlıktan ne yapacağımı bilmiyordum. Sırf benim için, bana içki yollayan adamı dövmüştü. Nefes nefese konuşmaya başladı. ''Senin için. O piç kurusu seni gözleriyle beceriyordu Derin! Bu da yetmemiş gibi, yanında ki beni umursamayarak, sana içki ısmarladı!'' Tepkisine anlam veremiyordum. Neden böyle davranıyordu? Sinirle solurken yanıtladım. ''Bekle, bu seni neden ilgilendiriyor ki?! Bana karışmaya hakkın yok. Sen sadece 'arkadaşımsın.' '' dedim. Kaşlarını çattı. Hızla yanıma gelerek, kolumu sertçe kavradı. Kulağıma eğilip, fısıldadı. ''Sen sadece benimsin.''