Η ηρωίδα μας είναι η 17χρονη Αυγή. Ένα παιδί αποφασισμένο να ζήσει τη ζωή του, όμως κάτι την κρατάει πίσω. Η ραγισμένη της καρδιά. Ο πόνος που βίωσε όταν ήταν μικρή. Όμως για ποιον;

Δίνω ιδέες σε άτομα τα οποία ίσως δεν έχουν σκεφτεί την κατάλληλη ιδέα για να μπορέσει να ξεκινήσει μια δική τους ιστορία. Διαβάστε τους κανόνες παρακαλώ.

Στο βιβλίο αυτό θα συναντήσετε περιλήψεις ιστοριών τις οποίες δεν έχω τον χρόνο η την έμπνευση να συνεχίσω. Ίσως για κάποιον να είναι μια αφορμή για να φτιάξει ένα καινούριο βιβλίο, γι αυτό και τις δημοσιεύω εδώ. Καλη αναγνωση! -Παρακαλώ διαβάστε τους κανόνες-

"Πού ήσουν;" η αυστηρή φωνή του ηχεί στα αυτιά μου, καθώς κλείνω κουρασμένη την πόρτα πίσω μου. Γυρίζω προς το μέρος του, μ' ένα αδιάφορο βλέμμα. Ύστερα, αρχίζω να βαδίζω προς την κρεβατοκάμαρά μου, αγνοώντας την ερώτησή του. Η σπαστική φωνή του όμως με σταματά. "Πού ήσουν, γαμώτο;" φωνάζει εξοργισμένος, καθώς με πλησιάζει. "Δεν σε αφορά." λέω κοφτά, ώστε να γίνω κατανοητή. Τείνω να φύγω, όμως το γυμνασμένο χέρι του με τραβάει κοντά του. Τα πρόσωπά μας απέχουν μόλις λίγα εκατοστά. Η βαριά ανάσα του σκάει στο πρόσωπό μου και μόνο απ' αυτό μπορώ να καταλάβω ότι έχει πιει. "Πάλι σε αυτόν τον χλεχλέ ήσουν; Δεν νομίζεις πως η ηλικία σου δεν σου επιτρέπει να πηδιέσαι;" ρωτάει, πιέζοντας τα χείλη του σε μία ευθεία γραμμή. Πλέον τα νεύρα μου χτυπάνε κόκκινο. "Μήπως πρέπει να σου θυμίσω ότι μόλις έκλεισα τα 17, ε; Και επιπλέον ποιός είσαι εσύ που θα μου κάνεις ανάκριση κάθε φορά: πού είμαι, με ποιόν είμαι και με ποιόν πηδιέμαι;" φωνάζω στον ίδιο τόνο, σηκώνοντας ενοχλημένη το φρύδι μου. "Αυτός!" λέει και πριν προλάβω να τον ρωτήσω τι εννοεί, απαντάει στις σκέψεις μου, σφραγίζοντας τα χείλη του με τα δικά μου.