Nora Winslow, w wyniku traumatycznych doświadczeń z dzieciństwa i diagnozy, która zakłada, że zostało jej pół roku życia, w ogóle nie wychodzi z domu. Dziewczyna ma praktycznie zerowe doświadczenie w relacjach z innymi ludźmi, co w gruncie rzeczy bardziej niż samej Norze przeszkadza jej mamie, która siłą posyła córkę do szkoły, by ta przed odejściem poznała smak przyjaźni i miłości. Ale pójście do liceum i żenujące spotkania szkolnej grupy wsparcia to tylko wierzchołek góry lodowej. Nora nawet nie spodziewa się, że na drodze do spokojnego ukończenia szkoły mogą pojawić się kłopoty. Kłopoty te mają czarne włosy, ciemne oczy, tatuaże na rękach i powszechnie znane są jako Parker Presley, przez wielu uznawany za alegorię chaosu i nieporządku. Wkrótce Nora przekona się, że każda plotka zawiera ziarnko prawdy, a Parker faktycznie jest jedną z osób, których dla własnego bezpieczeństwa lepiej unikać. Ale co zrobić w sytuacji, gdy unikany człowiek na siłę wchodzi ci z butami w życie, a ty nie masz serca, by go z niego wyprosić? Okładka wykonana przez @Tail90 Praca została nagrodzona w konkursie literackim "Splątane nici".

CZĘŚĆ II Trudno uwierzyć ile może zmienić się w jeden rok, ale zmiany są dobre. W niektórych przypadkach są nawet konieczne. Lea sobie nie radzi. Nie radzi ze wspomnieniami. Chcę jednocześnie zapomnieć i pamiętać. Dziewczyna na swojej liście kontaktów ma sporą liczbę osób, do których nie może zadzwonić. Tyle adresów, pod które nie może pójść. Jest zniszczona fizycznie i psychicznie. Zgubiła siebie. Nie wiem kim jest i co czuje. To ten czas, kiedy nie wie nic. Ile czasu zajmie jej zrozumienie, że w życiu nie jest ważna fabuła. Najważniejsi są bohaterowie. Zazwyczaj w książkach ludzie mówią odpowiednie rzeczy w odpowiednim czasie. Niestety nie tym razem. Być może zbyt często stawiamy przecinek, tam gdzie już dawno temu, powinniśmy postawić definitywnie kropkę. "- Przepraszam - powiedział cicho. - Nie przepraszaj - pokręciłam głową. - Ale... jeżeli pewnego dnia znowu zniknę to...nie szukaj mnie, bo nawet, jeśli tym razem chciałbyś mnie znaleźć to Ci się to nie uda. Zgubiłeś mnie, ale ja nie chcę żebyś mnie szukał." # 723 w fanfiction - 8.04.2017

Weź głębo­ki od­dech. Wsłuchaj się w rytm bi­cia Twe­go ser­ca. Poczuj, jak przez Two­je ciało przechodzą dreszcze niepo­koju. Już nie wiesz, czy to kim jes­teś, poz­wo­li Ci od­czuć praw­dzi­we szczęście. Czu­jesz się tak, jak gdy­by Twój po­ciąg do ra­ju właśnie przed Tobą uciekł... © 2014, vishette Wszelkie prawa zastrzeżone. Opowiadanie objęte jest prawem autorskim. Kopiowanie zabronione.

WOLNO PISANE Dziewczyna - impulsywna feministka. Chłopak - ironiczny materialista. Ona mająca stereotypowe zdanie o Anglii i jej mieszkańcach. On mający stereotypowe zdanie Ameryce i jej mieszkańcach. Ona zakochana w Ameryce i w nim. On zakochany w Anglii i jej akcencie. Słońce i deszcz. Kawa i herbata. Idealnie nie idealni. Ona i on. Amerykańska dziewczyna i Angielski chłopak. Rożni, ale jednak całkiem podobni, bo przecież przeciwieństwa się przyciągają.

- Kim jesteś? - Słońce, powiedzmy że Twoim aniołem stróżem. - słyszy stłumiony męski śmiech. - Będę się Tobą opiekował, już zawszę. - Proszę,, zostaw mnie - kolejne łzy wypływają z pod jej powiek, jednak tym razem były to łzy strachu. - Proszę... - Słońce nie mogę tego zrobić, jesteś zbyt piękna żeby nikt Cie nie pilnował.. |The Vamps|Connor Ball| zakończone ©2015

Czy gdyby wiedziała, że zostało jej tylko dziewięć miesięcy... Byłaby w stanie coś zmienić? Chyba nawet gdyby mogła nie zrobiłaby tego... Bo te miesiące wiele zmieniły... Czy na lepsze?