Bracia Uchiha zawsze byli wyjątkowi, łączyło ich przeznaczenie. A co, gdyby sytuacja była inna? Gdyby Itachi nie został zmuszony do zaszlachtowania własnego klanu? Czy Sasuke i tak znalazłby powód, by go nienawidzić, czy może ich relacja przeistoczyłaby się w coś, czym nigdy stać się nie powinna?

Nastały czasy pokoju i dziś nikt już nie pamięta o wojnie. O bohaterach, którzy ją przeżyli i tych, którzy odeszli. Nikt nie wspomina i nie wie, jak to było naprawdę błagać o życie. Nikt, oprócz nich. Kiedyś nazywani bohaterami, dzisiaj... dzisiaj tylko samotnicy pozbawieni domu i rodziny. Ale zawsze echo przeszłości się odzywa. Spokój natomiast odchodzi. Konoha jest nieprzygotowana na zło, które czai się w pobliżu. Matki, ojcowie, dzieci - nie wiedzą jak się obronić. Jak walczyć. Nawet Hokage pozostaje bezbronny. Dlatego mają tylko jedno wyjście, tylko jedną szansę. Czarny kruk rozpościera swe skrzydła i leci. Leci do trzech, niezwykle potężnych osób, o których śpiewano niegdyś legendy. Trojga senninów. Trojga wojowników, których los znowu splecie razem. Czyżby historia odżyła na nowo?

READ THE STORY AND FIND OUT!!! And I do not own Naruto all rights go to the rightful owner.

W języku japońskim jest taki ładny zwrot: "愛されたい" (jap. aisaretai), który oznacza "chcę być kochany". Każdy z nas ma prawo do bycia kochanym, posiadania uczuć i obnoszenia się z nimi. Nawet jeśli nazywasz się Madara Uchiha. Madara zostaje przyzwany na polu walki Czwartej Wielkiej Wojny Shinobi i wszystko idzie nie po jego myśli. Został przywołany przy użyciu zakazanej techniki Tobiramy, Obito się nie spisał, Nagato kopnął w kalendarz, a ponad to w tłumie walczących dostrzega błysk sharingana. Więc, jak to? Ma walczyć przeciwko swoim? Przecież nie tak to miało być! No dobrze, zgoda, rodzina go wyklęła, a w planach miał ambitne Mangenkyou Tsukuyomi, ale mimo wsztsko... siec swoich? To się przecież tak nie godzi. Uczucia biorą górę nad rozumem, bo przecież każdy z nas ma w piersi bijące serce - nawet ożywieniec powołany ponownie do życia przy pomocy Wskrzeszenia Nieczystego Światła. Z tej racji postanawia opóźnić nieco swoje plany w czasie, żeby sprawdzić tajemniczy, czerwony błysk. Znajduje jego właściciela, a niedługo po tym dowiaduje się tragicznej historii swojego klanu, która miała miejsce, kiedy ten leżał kilka metrów pod ziemią. Obito, durniu, coś ty narobił! Wszystko spieprzyłeś! Cały plan wziął w łeb! A przynajmniej tak widzi to zdemotywowany Madara, któremu nagle odechciało się rewolucji na skalę światową. Ale hola, chłopie, nie możesz przecież rozwodzić się nad jakąś mniejszością, jaką jest twoja rodzina, kiedy zakrawasz na rolę boga! Nie jesteś już zwykłym człowiekiem, więc przestań myśleć jak zwykły człowiek! Tylko, żeby to było takie łatwe, nie? Dodatkowo sprawy nie ułatwia "znalezisko" z pola walki. Jak wpłynie na niego i na jego plany osoba z czerwonym błyskiem w oku? To nie jest zwykły romans. Właściwie to nie jest wcale romans. Opowiadanie dotyczy relacji córka-ojciec. Pisane z potrzeby serca, więc proszę o wyrozumiałość.

Tom 1 Sasuke Uchiha jest modelem, jest bogaty oraz bardzo przystojny. Zaliczał niejedną dziewczynę. Naruto Uzumaki jest sławnym pływakiem, zawsze na olimpiadach zajmuje pierwsze miejsca. Pewnego dnia Sasuke ma sesję na basanie gdzie blondyn zawsze trenuje, Uchiha na jego widok po czuł się dziwnie, a kiedy tylko odszedł to znowu po czuł pustke taką jak zawsze. Czy to tylko przyjaźń czy coś więcej?

Czasem bywa, że kogoś kochasz jednocześnie go nienawidząc. Nie sposób nazwać to uczucie. Można jedynie próbować je opisać używając wielu słów, które układają się w historię...

Gdy Boruto, ze swoim mistrzem Sasuke, wraca po trwającym trzy lata treningu. Spotyka w tedy swoją dawną przyjaciółkę z Drużyny Siódmej. Sarada bardzo się zmieniła, przez co ani przyjaciel ani ojciec nie poznają jej.

Boruto wraz Saradą zostali przeniesieni w przeszłości do czasów gdy Naruto miał 16 lat. Co będą tam robić? Jak stamtąd wrócą? Dowiecie się czytając to opowiadanie.

Moja pierwsza Historia, która jest skupiona na kolejnym pokoleniu Shinobi

- Część nazywam się Uzumaki... Nie dane mi było dokończyć. W pomieszczeniu rozległy się krzyki uczniów. Nikt nie wiedział, że w tym roku dołączy do klasy syn Hokage. Niektórzy krzyczeli, że to zaszczyt, inni mówili, że będę zarozymiałym bahorem. Widziałem pełne uwielbienia spojrzenia, gniewne marszczenie brwi i przesłodzone uśmiechy fałszywych osób, chcących się ze mną zaprzyjaźnić dla korzyści. Wszyscy kłócili się o to jaki będę. Wrzawa trwała dopóki nauczyciel, krzykiem i mocnym ciosem w biurko nie uspokoił klasy. Nikt nie zauważył, że w czasie tych krzyków nie poruszyłem się nawet o milimetr. Stałem tam jak posąg, mając w sobie mieszaninę gniewu i żalu. ,,Na zawsze w twoim cieniu, prawda tato?"