Hayatları eğlenceden, oyundan, dersleri asmaktan ve her türlü afacanlıktan ibaret olan liseli beş ergenin hikayesi, yaşadıkları serüvenlerle daha ilginç bir hal alır. Hayatı ciddiye almayan bu haylazlar akıllanacak mı yoksa hala terk dertleri geyik yapmak mı? Onlara yapışan kalıplardan kurtulup ezberleri bozabilecekler mi?

"Hayallerimizin rengi maviydi. Özgürlüğü isterdik. Bazen yeşili özlerdik. Tek gördüğümüz kireç tutmuş beton duvarlar olurdu. Güller isterdik, dikenleri olan. Tel örgülerle karşılaşırdık, dikenleri can yakan. En çok sevgi isterdik. Nereden ve neden olduğunu bilmediğimiz nefretle karşılaşırdık. Yine de düş kurardık durmadan."

Peki ya biz? Açılmak üzere duran süslü bir kurdale miyiz? Yoksa açılması neredeyse mümkün olmayan gösterişsiz bir kördüğüm mü?