İkinci defa âşık olunur muydu? İlk aşkın üstüne, son aşk diyebileceğin bir sevda konar mıydı yüreğe? Bir zamanlar bu sorulara içimden evet demek gelse de, inanmazdım. Bana göre sevda yalnızca bir kez olurdu. Haklıymışım. Sevda bir kere oluyordu. Gerçek olanı seni bulana kadar sen bir başkasına olan umutsuz aşkını öyle sanıyordun yalnızca. Bana gerçek olan sevgiyi tattıran adama hüzünle baktım. Kırdığı kalbim canımı yaksa da bakışlarım gözlerinden saniye ayrılmadı. Sanki gözlerimi kırpsam gidiverecekmiş gibi sabit durmaya çalıştım. Yanağımdaki ıslaklık içimi titretiyordu fakat ben zerre kımıldamıyordum. Yanağıma uzanan parmağıyla gözlerim sonunda kapandı. Hissederken varlığını, giderse anlardım nasılsa, acıyan gözlerimi kapatsam da bir şey olmazdı değil mi? "Emsal... Ağlama güzelim." Ben ağlamıyordum, sadece gözlerimden benden izinsiz yaş geliyordu o kadar. Ağlayan ben değil, kanayan yüreğimdi. Onun sevgisiyle sardığı, sonra hançer sapladığı yüreğim. "Ben seni üzmek hiç istemezdim..." Yüzümde ufak bir tebessüm oluştu. Biliyordum, onun bir suçu yoktu. O beni korumak için gitmişti. Ben olsam, ben de giderdim. "Ben, sana kırgınlığımdan değil, acını paylaşamadığım için ağlıyorum." Boğuk sesimle gözlerimi aralayarak fısıldadığım kelimeler, beynimde yankı yaptı ve zihnim buğulandı. Bayılmama ramak kalmıştı, biliyordum. Bedenim daha fazla dayanamazken, kollarına bir ceset misali yığıldığımı idrak ettiğimde, son kez yüzüne baktım. Uyandığımda yanımda olmasını diledim sadece. Bir daha gitmesin, içimi delmesin yokluğu... Bir nefes daha alamayayım onsuz istedim. Sevişi aheste, gidişi ölümlüklük olan sevdam bende kalsın istedim. D.K.

"Korkuyorum..." Fısıltım havada asılı kalırken, bakışlarının yüzümdeki ağırlığını taşımakta güçlük çektiğimi farkettim. Oysa, ben onun gözleri hep bende olsun isterken ne hale gelmiştim. Şimdi nedendi bu uzaklığım, bilemiyordum. "Neden korkuyorsun?" Sesinin boğukluğu acıdan mıydı, yoksa serin havadan mı? Canımı yakan benim beyaz sevdam mıydı, yoksa onun ateşi mi? "Senden, senden çok korkuyorum." dememle başımı kaldırdım ve gözlerine bakma cesaretini sonunda gösterebildim. "Benden neden korkuyorsun? Ben sana asla zarar vermem." Sözleri kesin, sesi güçsüzdü. Yanılıyordu, fazlasıyla. Canımı en çok o yakmıştı. En çok o kanatmıştı kalbimi. Şimdi nasıl bunları söyleyebiliyordu? "Yüreğime emanet ettiğin sevda, en büyük yararın. Ama unutma Kahraman, bu sevda en büyük zararım da aynı zamanda. Bana zarar veren bu aşk. Bitmeyecek mi? Yüreğim sende, bana cevap vermez oldu. Bir de sen sor ona, ne zaman geri gelecek bana? Sen ne zaman rahat bırakacaksın onu? O kafese tıktığın can çekişen kalbimi geri ver artık! Geri ver!" Sonlarda yükselen sesimle, bana sarılı olmayan kollarının boşluğuna hırkamı çektim. O tam karşımdayken, bir bez parçasına sığınmak canımı ne kadar acıttı, anlatamazdım. Anlatmazdım da zaten, kimse anlamazdı çünkü. Benim yaram, benimdi. Benden başkasını ilgilendirmezdi. "Ben geri veremem onu, anahtar sende, sen aç o kafesi, kurtar yüreğini." Başka bir şey söylemedi, arkasına döndü ve ardına dahi bakmadan gitti. Nasıl bir yıkım bıraktığını bile bilmeden üstelik. Hiç sevilmemişliğimi ve asla sevilmeyeceğimi yüzüme vurdu ve gitti. Umudumun can çekişen son parçasının da soluğunu kesti. Benim bileklerim kelepçeliydi, anahtara elim yetişmezdi ki... Ayaklarımdaki prangalar izin vermezdi. O prangalardan beni kurtarması gereken yine kendisiydi.

Karla kaplı, buz tutmuş yeryüzü gözlerime kefeni çekmişti. Hiçbir şey net değildi, aynı zamanda anlaşılmayacak gibi de değildi. Yağmur damlaları, karların erimesini sağlarken sorguluyordum içten içe. Neden güneş değildi, şu karları eriten? Neden yağmurun çamuruyla kirleniyordu beyaz örtü? Sonra sonra anladım. O kar masum bir sevgiydi, yağmur ise o sevgiye ihanet eden haindi. Güneşin önüne geçmiş bulutlar serpiştirmişti kirli damlaları. Oysa denilmez miydi, yağmur temizler diye? Bu kez, neden kirletmişti? Gün Doğmadan || Aşk-ı Muamma Seri 1 D.K.