"Kimseye güvenim kalmadı benim." dedi kuru bir sesle. "Yanından gitmem için mi söylüyorsun bunu bana?" Sesimi onunki kadar ifadesiz tutmaya çalışmıştım ancak boğazıma oturan yumru buna engel olmuştu. "Yanımda kalman için söylüyorum." diye itiraf ettiğinde sesi acı çekiyormuş gibi çıktı. Yıkılmaz Doğu Keskin'i ilk defa yıkılırken görüyordum.

Bir kız düşünün. Onu yaşıtlarından ayıran tek özelliği farkındalığının yüksek olması. Bu farkındalığın ona hissettirdiklerini tahmin edin bir de. Düşünceleriniz arasına, bu kızın kışları sürekli yağmur yağan bir şehirde yaşadığını da ekleyin. Şimdi de genç kızın, her öğle arası, kimsenin olmadığı okulun kamelyasında kulağında kulaklıkları ile kitap okuduğunu düşleyin. Düşlediniz mi? O zaman bir çocuk düşünün tam da şu an. Bu kıza, onu duymadığını bile bile sürekli bir şeyler anlatan bi' yabancı... Tuhaf çocuk... Peki, bir gün bu kızın kulaklığı bozulur da kız yabancının anlattıklarını duyarsa ne olur? Bu hikâyede ben varım, sen varsın, o var. Biz var mıyız, siz var mısınız ya da onlar var mı, bilmem. Tek bildiğim yalnızız. Tekiliz. Tekiz. Farklıyız.

Sandal Caddesi, Evren Sokağı, Ziyagil Apartmanı, No. 19'un üç erkek apartman sakini gayet rahat bir hayat sürüyorlardır. Ta ki birinin kız kardeşi ve onun arkadaşı eve yerleşip bütün dengeleri altüst edene kadar...

"Özge?" O... "Söyle buldun mu aradığın aşkı, söyle." Çocukluk arkadaşım. "Yoksa yalnız mısın sen yine?" Çocukluk aşkım. "Emre?" "Benim gibi boynu bükük, gözü yaşlı, tek başına..."

Bir insan bir insanla aynı satırları aynı gözlerle okur da, aynı müzikte aynı ritme uyarak birbirlerinin kollarının içinde dans eder de, kulaklarını dolduran notaları aynı şekilde yorumlar, aynı hayalleri kurar da nasıl aşık olmazdı ki zaten... Vatanım Sensin'in 16. Bölümünden sonrası için kurgulanmıştır.

"Ayakkabılarımı elime aldığımda, işlerin asla iyi gitmeyeceğini anlamıştım."

Bir kadın.. Bir adam.. Bir ev.. Peki bu üçü bir araya geldiğinde neler olacak dersiniz? Merak ediyorsanız Cihangir 'Numara 12'de buluşalım.

Her gün yeniden gün doğar, aydınlanır gökyüzü. Bazen o güneş hayatımıza doğar, hayatımızın karanlığı aydınlıkla kaybolur. Akışına bırakır ve sadece yaşarız. Geçmişin gölgesi yok olur. Öyle kudretlidir ki o güneş, öncesini sonrasını düşündürmez. Anı yaşatır, kendini sevdirir. Bütün saçmalamalarım, hatalarım, korkularım ve sonsuz endişem onun varlığıyla yok oldu. Aşk dünyayı değiştiremez belki, ama bizim hayatlarımızı çok değiştirecek. -Savaş