"Ήταν αργά. Ανέβηκε για ένα τσιγάρο και θα έφευγε. Καταλήξαμε να ακούμε μουσική αγκαλιά στο κρεβάτι. Το μόνο φως που υπήρχε στο δωμάτιο ήταν της οθόνης, κι όμως έπεφτε τόσο όμορφα στο πρόσωπό του, σχεδόν συμμετρικά. Μιλούσαμε γενικά και κάπως ήρθε η κουβέντα σε εμάς. -«Περνάς καλά μαζί μου;» -«Ναι» έγνεψε χαμογελώντας. «Δεν νομίζω πως με έχω δει πιο ευτυχισμένο». -«Δηλαδή πιστεύεις πως είμαι μια ευχάριστη πινελιά, στην βαρετή κι ασπρόμαυρη ζωή σου;» είπα σχεδόν ειρωνικά, ρίχνοντάς του ένα βλέμμα όλο νάζι. -«Δεν ξέρω αν είσαι απλώς μια πινελιά». -«Και τι είμαι;» -«Ίσως να είσαι κι ολόκληρος ο πίνακας»." - All rights reserved © 2017