"Işıklar sana evinin yolunu gösterecek..." 3391 Kilometre ile başlayan seri Sıfır Kilometre ile devam ediyor! Kilometrelerce öteden birbirini tanımak, sevmek hatta aşık olmak kolaydı... Peki tüm bunlar yan yanayken de kolay olacak mıydı?

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Veda Caddesi'nin devamıdır.

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."

Güldüm. Sinirimi belli edersem müthiş vampir guclerim benden habersiz ortaya çıkardı. . Gülmeme dahada sinir olmuşa benziyordu. Beni hızla yere itip karnima tekme atmaya başladı. Kedimi daha fazla tutamadım ki yavaştan rüzgar esmeye başladı . Hatta tavanda asılı korkunç lamba bile sallandı . Arasın tutup çekmesiyle tekmeleride durmuştu . 'Abi napıyosun . Öldüreceksin kızı' 'Gebersin' yerde yüz üstü uzaniyordum. Bayıldığımı zannettiler sanırım . Yerden destek alarak kalktım ve dik bir şekilde durmaya başladım. Ne kadar şaşkın bakıyor bunlar . Gülümsemeyle onlara bakmaya başladım. Neşeden yoksun gülümsememle . 'Bağlayın lan şunu' ♡♡♡♡♡♡♡♡ Baksana kız oda vampir sende. Siz ne güzel yakıştınız ' Sussana sen bi . 'Ne susucam be taş gibi çocuk işte ' Ic sesimin dedigi ile Erdinçe döndüm. Bana bakıyordu. 'Ne oldu' sırıtmaya başladı. 'Aklını okuyordum'. Dediği ile önce tepki vermedim . Ardından kafama dank etti . Ulan bu benim iç sesimle tartışmamı dinlemiş. Hemde gıybetini yaparken. Sinirle önüme döndüm. Rezil olmuştum resmen. ♡♡♡♡♡♡♡♡ Içeri hızla Erdinç ve diğerleri girdi. Alevler iyice korkarken 'ama sen ölmüştün' Diyince erdinç korkun bir kahkaha attı ve 'hortladım' dedi. Borayla göz göze gelince bir adım geri attı. Sonradan fark ettim. Gözlerim hala mordu. Ona sırıttı m. Erdinç bana döndü 'biliyorlar' deyince neyden bahsettiğini anladım. Bizim vampir olduğumuzu biliyorlardı. ♡♡♡♡♡♡♡♡ Sizde bu deli ve güçlü kızın hikayesini merak ediyorsanız... Deli dünyamıza katılabilirsiniz -LİMON MORTEM kelimesi ilk kez bu kitapta kullanılmıştır!

Ne Lockwood'lar için ne de Witherspoon'lar için hayat hiçbir zaman sakin geçmez. Helen akıl hastanesinden çıktığı zaman, her şeyin normale döndüğünü düşünürler. Peki ya başka düşmanlar doğmuşsa? Düzeldiğine inanan Helen, normal hayatına devam ederken, geceleri gördüğü rüyalardan korkmaya başlar. Her rüyasında annesini gören Helen, akıl sağlığını tekrar kaybetmeye başladığını düşünürken, kardeşlerinin de aynı sorundan şikayetçi olduğunu anlar. Witherspoon kardeşler, rüyalarında annelerini görmelerinin, özlemenin çok dışında bir olay olduğunu fark ederler ve bu işin peşine düşerler. Peki, sizce Nora Witherspoon gerçekten çocuklarına ulaşmaya çalışıyor mu? Bunu yapıyorsa sebebi ne? Sadece özlem mi yoksa altında bir mesaj mı var? 18.07.2018 de alem etiketinde #3 olduk :)

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Buraya bak cılız okur. Senin o geçirdiğin tüm uykusuz geceler gibi bir ömür geçiren bu aileye bak. Kanın işkenceyle harmanlandığı tüm o yılları oku. Bu hikayeyi okuman için ilk önce tüm bu vahşete hazırlanmalısın. Eğer hazırsan başlayabilirsin. ??⛓️?