"Bu uçurum beş yıl önce benim sonum olmuştu. Hep okyanusun dibinde çırpındım. Gecede yaşadım çünkü gündüzde hep yağmur, hep fırtına vardı... Sonra Leyan'ı ışığım yaptım. O Gece'ydi, bense Ay'dım." Yafes çekinerek elini uzatıp Sidre'nin elini tuttu. "Sonra sen girdin karanlık dünyama. Beş yıl sonra bir yıldız kaydı. Fakat Gece'de, Yıldız'a yer yoktu. Gece'nin hayatında sadece Ay olmalıydı. Ve Ay, Gece'yi korumak adına Yıldız'dan kurtulmak zorundaydı. Ama sonra fark etti ki, o Yıldız'ın amacı, Gece'ye zarar vermek veya Ay'ın yerini almak değil, Ay'la beraber Gece'yi aydınlatmaktı... Gündüzünde Güneş olmaktı... Yüreğini ısıtmaktı... Umudu olmaktı..." Sevdiğine hayranlıkla baktı. "Bir zamanlar ağlattığım şu mavi gözlerin uğruna... Gözyaşlarımı silmeye, umudumu yeşertmeye ve kapılarımı açmaya hazırım..." Bu defa ellerini kızın açık kumral saçlarına getirdi. "Bir zamanlar çektiğim saçların aslında her teli benim kurtuluşum, benim umudum..." İki elini kızın yanaklarına koydu. "Bir zamanlar tokat attığım yanakların aslında benim gülümseme sebebim... Ben Yıldız olayım, sense Ay ol! Beni affetmesen de, gecemdeki Ay ol! Hikâyedeki Güneş ol! Abis'in Güneş'i ol!" Yafes ve Sidre... Abis ve Güneş gibi... İki kader kurbanının hikâyesi...

Nisa nedenini hatırlamadığı şeyler yüzünden yıllardır iri yapılı adamlardan korkardı. Melih onun gördüğü en uzun ve kaslı adamdı. Ama ondan korkamazdı çünkü bu adam, anne babasının ölümünün arkasındaki gizemleri çözmesine ve kötü adamlardan kurtulmasına yardım edecekti. Üstelik bu adam, romantik diziler izleyen, gözleri ışıl ışıl parlayan ve garip espiri anlayışına sahip olan bir adamdı. Yani korkması imkansız biriydi. *********************************** "Dizi izlersinde bu mu yani, adı Aşkın Sert Rüzgarı olan bir diziyi değil." dedim. "Sence benim izleyebileceğim dizinin adı ne olmalı?" "Mesela...Kaslı adam dünyayı kurtarıyor yada...Omuzlarım o kadar geniş ki herkesi yenerim." "Hayır öyle dizileri izlemem ama şu omuzlarım çok geniş dizisi iyiye benziyor tavsiye eder misin?" "Adı o değil bir kere." "Ah pardon öyle mantıklıydı ki duyduğum an unutmuşum." dedi Melih. 20 Haziran 2018 - 23 Mart 2019 Kapak yapımı: @kelebekdesign Wattpad'te bu ada sahip tek kitap

Kanserle mücadele eden bir kadının hikâyesi. Kar, evlendikten bir ay sonra bir kanser hastası olduğunu öğreniyor. Eşi ona destek olmak yerine onu terk ediyor. Kar; yalnız, öksüz, kimsesiz, umudu tükenmiş, yaşaması için hiçbir nedeni kalmamış bir kadın. Mert; bir yıl önce eşini kanser yüzünden kaybetmiş, yaşamayı unutmuş, kızı için ayakta duran bir adam. Kar yaşamak için bir nedeni olmadığı için hastalığından kurtulmak istemiyor. Peki ya yaşamak için bir sebep bulursa ne olacak? Son kararı ne olacak? Ölmeyi kabul etmek mi yoksa mücadele etmek mi? Başlangıç tarihi: 26 Haziran 2019 Bitiş tarihi: 31 Temmuz 2019 © Tüm hakları saklıdır

"Sen anneni öldürdün. Annenin katili sensin İz!" "Hayır, ben katil olamam. Annemin katili olamam!" İz, komadan uyandığında acı bir gerçekle yüzleşiyor. Babasından, annesini öldürdüğü için intihar etmeye kalktığını ve bu yüzden hafızasını kaybettiğini öğreniyor. Peki bu hikâye ne kadar doğru olabilir? Gerçekten bir evlat annesinin katili olabilir mi? Maktul belliydi, peki ya katil? Gerçekler ortaya çıkınca, bulmaca çözülünce adalet yerini bulacak mı? © Tüm hakları saklıdır Başlangıç tarihi: 17 Haziran 2019 Bitiş tarihi: 22 Haziran 2019

Bu hikâyede ya Kar ericekti ya da Ay sönecekti... "Her şeyin bir bedeli var. Bugüne kadar kim ateşin ortasından sağ çıktı ki ben çıkayım? En başından beri belliydi. Ya seninle ateşinde yanacaktım ya da senin yerine yanacaktım!" "Benim için değer mi?" "Değer... Çünkü senin yerine yanacak kadar, hatanın bedelini ödeyecek kadar, kendimi feda edecek kadar, ölecek kadar... Çok seviyorum... Çok..." Ve bir silah sesi... © Tüm hakları saklıdır Başlangıç tarihi: 22.07.2018 Bitiş tarihi: 22.02.2019

Tamamen kendi şiirimdir. Alıntı yapılıp farklı yerlerde kullanılmasın. 15.08.2018🙈🙉🙊 Kapak tasarımı:@writerladdy

Vatan değil miydi o uğruna her şeyinden vazgeçilen değer? Canından sevdiğinden yüreğinden hatta belki kendinden. Bayraktı dindi yurttu milletti o değer. Yolun sonunda zannederiz bazen kendimizi. Sabrederiz en sevdiklerimizden vazgeçeriz olsun deriz. Sabrın sonu selamet. Sabır acı meyvesi tatlıdır bunu söyleriz. Ancak yaşayınca biliriz o acının cefanın nasıl yürek burktuğunu. Çocuklar kimsesiz kalmasın diye biz kimsesiz kalmayı seçeriz. Ancak biliriz yalnız olmadığımızı. Herkesten uzakta olsak da o günü bekler bedeller öderiz. Şehadet değil midir o içilen en güzel şerbet? Anaları evlatsız bırakır yürekleri burkar ömür boyu geçmeyecek olan bir acıdır. Ama yine ömür boyu hissedilecek bir gururdur.