Şarkılar yalan söylüyormuş Baran, kimse kimseyi öldürmüyormuş sevdadan... Şayet öyle olsaydı, girmez miydim benim için kazdığın mezara? Düşmez miydim o dipsiz çukurlara, karanlık kör kuyulara... Şiirler de yalan söylüyormuş Baran, düşülmüyormuş öyle ha deyince... Yürekte yanan yangın, kül etmiyormuş hiçbir bedeni. Şimdi ışıkları söndürmeli, Seni yazan kalemi kırmalı, Ve kalbimin kapılarını kapatmalıyım... İçim çok kanıyor, Ama savaşmalıyım. Tek bir damla gözyaşıma hapsedeceğim seni Baran. Yutkunduğum an gözümden değil, Kalbimden düştüğün an olacak inan.

Sevgi acıtır, öp yaralarımdan belki sana da bulaşır.

"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu. "Evet," dedim. "Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm. "Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin." Artık yapabilecek hiçbir şey kalmamıştı. Yolun sonu burasıydı ve o ne yaparsa yapsın, gidişime engel olamayacaktı. Saatler içinde çökmüştü güzel yüzü. Bomboştu karanlık gözleri. Bana öyle bir bakıyordu ki, sanki bıçağı kalbine saplamışım da geri çekmek bilmemişim gibi. "Bu bir son değil," dedi sadece benim duyabileceğim bir sesle. "Gideceksin ve ne yazık ki ben seni bırakmayacağım. Daha önce de söylediğim gibi, istersen dünyanın öbür ucuna git, yine de bulurum seni. Ama eğer seni bulduğumda, bir şeylere mecbur kalmadığını anlarsam, ikimize de geçmiş olsun. Eğer ki gerçekten benden intikam almışsan..." Gözlerine uzun uzun bakmak, dakikalarca nefes tutmakla eş değerdi. "Dua et ki Allah seni karşıma çıkarmasın."

Yasemin, kendine ait dünyasında ona bu dünyayı veren birçok dostuyla beraber yaşayan, kalbi yaralı ama yaralarından en güzel çiçekler inşa eden bir kızdır. Sonra biri çıkar gelir. Yaralardan inşa edilen o çiçeği görür. Koparmaya kıyamaz, koklamaya da. "Yasemin," der. "Çiçeklerin en güzeli."

"Sessiz bir gecenin ürkekliği ile başladı her şey. Soğuk,gecenin tüm cesaretini almış gibiydi. Rüzgarlar ismi olmayan kıtalara doğru yola çıkmış,geceyi soğu ile yalnız bırakmış gibiydi. Hani nasıl anlatsam... Her şey,her şey bitmek istiyor gibiydi. ... -Heyyy ? Evet öylesine bağırdım bilmem hangi sokağın ortasında bilmem hangi saatte... Sadece öylesine. Sonra tekrar bağırdım. Bir daha. Defalarca. Kimse çıkıp birşey demedi. Kimse başını bile çıkarmadı penceresinden. "Burası benim sokağım..." Anlamam biraz zaman almıştı ama anlamıştım işte. Burası benim sokağımdı,benimdi... Anladığım gerçeklik ile özgürce döndüm kendi etrafımda. Kahkahalar attım seslice... Bilmem kaçıncı kahkahamın ortasında yüzümde hissettiğim ıslaklıkla bilmem kaçıncı gözyaşım sol gözümden aşağı doğru aktı. Ağlamıştım. Ve anlamam zaman almıştı. Aslında ben mutlu değildim ki. Ben dibine kadar mutsuzdum. Dibine kadar. "Yalnız olmak benim seçimim değildi ?" Gerçi Hayat bana ne zaman bir seçim hakkı sundu ki ? "Tek başımayım. Ve komik olan bu artık eskisi kadar zor değil. Ama böyle olmayı kim istedi ? " Sinirle haykırdım. Neden ben diye sormayı bırakalı çok olmuştu. Ama şunu sormaktan kendimi alıkoyamıyorum. "Böyle olmayı kim istedi ? " Burası benim sokağım... Burası benim sustuklarım. Çığlıklarım,gözyaşlarım,haykırışlarım Burası benim içimdekileri döktüğüm yer. Ben burayı biliyorum burası benim... Benim sokağım benim üzüntülerimin en büyük şahidi... Benim sokağım içimde bir başka ben... Benim sokağımım ismi Meyus. Üzülürüm gelirim,ağlarım gelirim. Çünkü benim sokağımın ismi Meyus... Peki ya sizin ? Sizin bir sokağınız var mı ? Meyus... Bir masaldan çok daha eksiği.