Hülya için hayat kusursuz şekilde ilerliyordu. Hayallerindeki nişanlıyı, mükemmel gelinliği bulmuş ve düğünü için istediği mekânı aylar öncesinden belirlemişti. Üstelik katı bir diyetle istediği kiloya düşmüş, düğün günü karnını içine çekerek gezmekten kurtulmuştu. Üç gün sonra evleniyordu, hedefine ulaşmasına çok az kalmıştı yani bu saatten sonra hiç kimsenin gücü onun ilmek ilmek inşa ettiği geleceğini bozmaya yetmezdi değil mi? Ancak bir sabah uyandı, son gelinlik provasına gidip o âşık olduğu gelinliğin içine sığmayı başardı ve mükemmel başlayan günü ideal koca adayını yatakta başka bir kadınla basmasıyla alt üst oldu. Tamam, buraya kadar bildiğimiz, defalarca duyduğumuz hikâye. Peki ya sonra? Zira Hülya pek bu yenilgiyi olgunlukla karşılayıp önüne bakacak tür de bir hanım kızımız değil. Hayatı boyunca yenilgi nedir bilmemiş, planları hep tıkırında işlemiş. Mucizelere inanmaz, sürprizleri, tesadüfleri hiç sevmez. Yani bugüne dek... Bakalım bu defa nasıl toparlanacak? Bir drama kraliçesine mi dönüşecek yoksa yıkılmadım, ayaktayım mı diyecek? Dikkat! Zaman daralıyor ve acilen bu kıza bir mucize gerekiyor...

"Sen kimsin?" dedi yorgun gözlerle. Gözlerinin altı morarmış. Çatık kaşlarıyla ürkütücü duruyor. Derya'nın sevgilisi midir, nişanlısı mıdır nedir, burada ne işi var? "Ne demek ben kimim?" dedim sesimin titremesine engel olamazken. Şaşkınım. "Derya nerede?" Gözlerini etrafta gezdirdi. Olayın şaşkınlığı içerisinde donakaldım. Ben kimlere bulaştım böyle? "Temizlik mi yaptın?" dedi hiçbir şey olmamış gibi. Yüzünü bana döndü. Omuzlarımı dikleştirdim. Ciddiyete büründüm. "Zahmet etmeseydin. Bu arada adım Derya. Bir yanlışlık olmuş. Sen de Deniz olmalısın. Kız olduğunu bilseydim kabul etmezdim. Erkek sandım seni." Başıma kaynar sular döküldü. Ben şimdi ne halt yiyeceğim? "Şimdi çıkmam gerekiyor. İşime yetişmem lazım. Akşam eşyalarımı toplamak için gelirim. İyi günler-" "Yeni ev bulana kadar kalabilirsin, sorun yok. Ben-" "Gerek yok!" diyerek sözünü kestim. Kapıyı açıp dışarı çıktım alel acele. Kapıyı kapattığımda çantamı sıkı sıkıya kavradım. Allahım ben ne yapacağım şimdi?

Siz:Bana bak Selim kişisi Siz:Bir gün bir şekilde sana helal olucam ve Siz:Şu sıktığım yumruğu suratında patlatıcam. Siz:O gün aaa neden vurdun deme sakın Ablam ve ikizime ithafen🪐

Mahalle düğününde evlerine hırsız girdiğini duyan Müzeyyen, daha bir ay önce aldığı son model bilgisayarını kurtarmak için koşarak eve gelir. Eve geldiğinde, içeriye girmesine engel olan başkomiserde geçmişten gelen bir şeyler olduğunu hissetmesi uzun sürmez.

Seksenlerin başında, küçük bir şehrin iki ayrı köyünde yaşayan iki genç. Kendi hayatlarına seyirci kalmış ve başkalarının tercihlerini kendilerine şükür sebebi etmiş iki hayat birleştiğinde daha katlanılabilirdi. Çünkü, yarım kalmış bir hayatı ancak yarım kalan bir hayat tamamlardı.

Pusat Ali Şahoğlu, en yakın dostunun kız kardeşi Gökbeyaz Çakır'ı kurtarırken istemeden katil olur. Onun için hapse girer, dört sene yatar, elinden birçok fırsatı kaçırır, sözlüsü Suna tarafından terk edilir ve yaralı, ihanete uğramış bir adam olarak hapishaneden çıkar. O çıkarken, Virankaya'da anlı şanlı bir düğün başlamak üzeredir: kardeş bildiği, kardeşini kurtarırken katil olduğu Baran Çakır ile, eski sözlüsü Suna'nın düğünü. Virankaya artık bir savaş beklemektedir. Yörenin iki güçlü ailesini de kasıp kavuracak, tam ortasında da iki büyük beyi birbirine düşüren Suna'nın olduğu bir savaş... Fakat hiçbir şey beklendiği gibi olmaz. Sebebi Pusat Ali Şahoğlu'nun çıkar çıkmaz Suna'ya değil de, kimsenin beklemediği birine yönelmesidir. Gökbeyaz Çakır'a. İNTİKAM SÖZCÜĞÜNÜ FAZLASIYLA İÇERSE DE İNTİKAM OLAY ÖRGÜSÜNÜ İÇERMEZ :)

Mehmed'in güzel Rumeysa'sı... |Müslüman Hanımlar #1|

Karışan hayatlar erkek versiyon. Spritüel.

Feride'nin çıkışı yoktu. Mustafa'nın ise bir planı... Genç kadını köyden çıkarıp İstanbul'a getirdiğinde, ikisi de sadece bir anlaşmanın parçasıydı: Feride okuyacak, güçlenecek, kendi yolunu çizecekti. O gün geldiğinde de evlilik bitecekti. Ama hiçbir anlaşma, kalbin kurallarını yazamazdı. Mustafa, öğrencisi olan bu genç kadında görmemesi gereken şeyleri görmeye başladı. Feride, uzak durması gereken adama her geçen gün daha çok yaklaşırken, aralarındaki çizgiler silikleşti. Anlaşlamalar sona erer.. Ama ya hisler baki kalırsa? "Bu bir aşk hikâyesi değil... Bu, iki yaralı ruhun birbirini bulma hikâyesi." Uyarı: Bu kitap ponçik bir kitaptır! ° Biz Mustafa ve Feride'yle birlikte içeride sizi bekliyoruz. Gelirseniz tanışmak için sabırsızız.

Bilinmeyen numara| Neclaaa Siz| Ne var lan Bilinmeyen numara| Yan sınıftaki Begümün hoşlandığı biri var mı Siz| Bilmiyom kereviz sapı Bilinmeyen numara| Fotoğraf 📷 Bilinmeyen numara| Biliyorsundur bence ;) Siz| İçinde ne var onun Bilinmeyen numara| içi muzlu bol kremalı pasta üstünde çilekler var Siz| Niye inanacakmısim ki sana Bilinmeyen numara| Benim arkiler getiriyo şimdi "Necla bacı?" Başımı gömüldüğüm telefondan kaldırdığımda pasta gördüm. Aynısı! Kocaman açtığım gözlerimi kırpıştırıp kavanoz dibi gözlüğümü düzelttim. Duruyor orda! "İçi muzlu, bol kremalı mı?" dedim ağzım sulanırken. İki oğlan sırıttı. Okulun futbol takımındaki bebeler bunlar. "Aynen öyle." dediler. Telefonum titredi. Gözlerimi zorlukla pastadan çekip telefonuma döndüm. Bilinmeyen numara| Neclaaa Bilinmeyen numara| Begüm diyorduk Siz| Sertaçtan ayrıldıktan sonra ruhunu engin denizlere bırakmaya karar vermis. Erkekler kapatılsın diyodu Bilinmeyen numara| Afiyet olsun :/ Telefonu kenara atıp iki elimle pastayı aldım ellerinden. Çatal da var yanında! Bu gece ilk sahur. Ne kadar yersem kâr şimdi. Zil çalmadan pastayı mideme indireyim. Güldüm. İçi muzlu. Çok iyi be!