pekiy. pekiy.

“Ne güzel papatyalar; bembeyaz” diye düşündü yatak odasının tek penceresinden bahçeye bakarken Deniz. Belki de aşağı inip biraz toplamalıydı, evine neşe getirebilirlerdi. Topu topu 1 odası, bir kutu mutfağı, bir salonu ve bir banyosu olan evin tüm duvarları nem yüzünden çürümüştü. Yatak odası yırtılmış, bordo duvar kağıtları ile Deniz’in üstüne üstüne geliyordu. Her sabah kalktığında kırık bir aynada akşamdan kalma, mosmor kesilmiş yüzünü görmek onu rahatsız etmeye başlamıştı. Belki de her akşam içmeyi bırakmalıydı artık, böylece salonda bazıları kırılmış, bazıları yarım bırakılmış halde duran bira ve şarap şişeleri de olmazdı. Gözlerini kapattı ve derin bir nefes aldı. Uyumaya çalıştı, uyuyamadı. Onu rahatsız eden birşeyin varlığını rahatça hissedebiliyordu Deniz. Burnuna kadar çektiği koyu kahverengi-mor çizgili battaniyeyi hızla üstünden attı ve gözlerini bir kabustan uyanırmışcasına açtı. Sert yatağında hızla doğrulup etrafına baktı. Kırık aynanın altında, siyah bir kazağın arasında sarı kapaklı günlüğünü gördü. İçinde bir rahatlama hissetti, ardından yine bir karamsarlık çöktü üzerine. Devrim geldi aklına, onun kazağıydı günlüğünün üstünde duran kazak. İki gece önceki tartışmadan sonra burada unutmuş olmalıydı. Elini sarı günlüğün üzerinde yavaşça gezdirdi. Kapağını açıp açmamak konusunda kararsızdı. Açtığında karşılaşacağı şey onu korkutuyordu. Bir an için durdu. Derin bir nefes aldı. O, bunu yapabilecek kadar cesurdu.

Yıllar önce veya şimdilerde yazdığım kısa hikayelerimi, denemelerimi bir araya getiriyorum. Okumanız ve beğenmeniz dileğiyle, -Bulutvari

Parlayanların buluşma noktası Facebook grubumuz: Gamze Aydeniz Hikayeleri Instagram hesaplarımız: @gamzeaydenizz @aydenizdongusuu @curetkar_yakut Bir şeyler olduğu kesindi... Bıçak gibi keskin, aynadaki yansımalar kadar bencil, nefesle aynı doğrultuda olmazsa olmaz bir şeydi. Görmezden gelmeyi denedi genç kız. Görmedi, duymadı, bilmedi... Bir süre sonra aslında olayların tam ortasında olduğunu fark etti. Nefes alamadı, boğuldu. Dedesi Çağdaş Bey, anneannesi Nigar Hanım, dostu Meral ve Uras... Bilinmeyenlerle boğuşurken kaybedeceklerinin farkındaydı. Aydeniz kabullenmişti bunu artık. Ne kadar kaçmaya çalışırsa çalışsın muhakkak yakalanacaktı. En iyisi hayatında şiddetli depremlere neden olan sırları öğrenmeye çalışmaktı. Aşkı, ailesi, zamanı ve değer verdiği herkes... Tanıdığı herkes bir şekilde genç kızın koluna yapışıyorlardı. Herkesin bu döngüde bir yeri vardı. Bu döngünün bir de adı vardı. Aydeniz Döngüsü... Ay ve denizin birleşip, parladığı yerde doğan bir aşk hikayesi.

Burada yıllarca yaşadığım nereye kaçarsam kaçayım peşimi hiç bırakmayan yalnızlığı, onsuzluğu anlatıcak bi kaç ufak şiiri yazmak istiyorum... Biliyorum yalnızsın o yüzden buradasın. İyi Okumalar

Sen hiç bir kitap karakterine âşık oldun mu? O, oldu. Asıl tuhaf olan ise... Kitap karakteri de ona âşık olmuştu. "O gece bir kitapla tanıştım. Kaderime giden yolda bana rehber olacak bir kitapla." (DÜZENLENİYOR.) © Tüm Hakları Saklıdır! ©

Karanlıkta kaybolmuştum.

çünkü sevgilim içimizdeki yara yeniden açılacağı günü bekler