"Delilerin sevdası hoyrat bir fırtına gibidir. Günün başında seni sarsan fırtına, gecenin şafağında ılık bir esintiye dönüşüp kaburgalarının arasına sokulur." Saka ve Sanrı'da tanıdığımız Gurur ve Farah'ın hikayesi. SVS'den bağımsız bir kurgu olduğu için Sarkaç'a başlamak için önce Saka ve Sanrı'yı okumanıza gerek yoktur.

✨ "Daha fazla beni kucağında tutmaya devam edersen aşık olduğunu falan düşüneceğim ama..." Ağzının içinde bir şeyler geveliyordu ama bu seferde ben onu duymuyordum. "Ah bir duysan seni her gördüğümde hızla çarpan kalbimin sesini" İnstagram:Watpaddlaviniaa Tik tok:karanlıkbirgece1 Lavinia #1

Onların kaderi yıllar önce yaşanmış tek bir gece sayesinde birleşti. Bir anda karşısına çıkan ve peşini bırakmayan Atmanlı aşireti genç kızın bütün sokaklarını çıkmaz sokağa çevirecekti. Bu zamana kadar her işini kendi halleden bir kız şimdi nasıl alışırdı etrafındaki kalabalığa? Bazı sırlar, hiç ortaya çıkmayacak sanılırdı.. Fakat hiç bir sır sonsuza kadar saklı kalmazdı.

(Töre)

Abisinin arkadaşına yaptığı sosyal medya akımından sonra hayatı değişeceğini kim bile bilirdi ki? ○●□■ Siz : Seni bir arkadaş bir dostum gibi sevdim... Yusuf abi: Hayırdır Nazlı, ne diyorsun? Siz: Sen oturmuş bana aşktan dem vuruyorsun... "Bir şey mi duydu acaba ? Gerçi duyması imkansız kimse bilmiyor ki. Belli de etmiyorum aslında " Diye düşünüp telaşlandı Yusuf. Yusuf abi: Ne dem vurması. Tövbe tövbe... Siz: Sende sevdiğim çok şey var adı aşk değil... "Bende sevdiği çok şey olmasına mı sevinelim, yoksa aşk olmamasına mi üzülelim anasını satayım" diye homurdandı Yusuf...

Sonbahar bir veda değildi aslında.O bir vuslattı.Topraktan gelen yaprakların yeniden toprağa kavuşması firak olurmuydu hiç.. Düşünene kitap..Görene levha! Sonbahar kadar sarı.. Lavanta kadar pembe.. Ve ıhlamur kadar hoş kokulu bir dünya.. Bir gün zifiriyi kucaklamış.Saklayamasada karanlığı ışıklarında, hoşâmâdi demiş ardından gelen tüm acılara.. "Ben seni sonbahar kadar sevdim karanlık adam..Çiçek açmasada günler, solan giden yaprakların hüzünlü vedalarının sesleri kulaklarıma çalındı.Ve ben onların sesiz çığlıklarını müzik sesi gibi dinledim." Suubete meftun bir kız... "Benim zifiriye tutkun minik kadınım..Afitabım.." **************** Hiç düşünmeden kurdukları oyunda kimlerin yaralanacağı muammaydı. Ama onun umrunda değildi.Intikamla alevlenmiş yüreğinin yangınını söndürmek için önüne gelen herşeyi ezer geçerdi. Kalbi aldığı yaralardan katılaşan bir adam.. Neyin içine düştüğünden bihaber masum bir kız.. Kesişen yollar, ilmek ilmek hazırlanan bir hikaye.. Sadece oynaması için seçilen bir piyon lazımdı? *************

Süveyda... Kalpte gizli günah... Peki neydi bu günah? Kim işlemişti? Ve aşk her şeye rağmen her koşulda filizlenebilir miydi? Evet bazen yanlışlar yapıyorduk. Yanlış kişilere, yanlış şekilde aşık olabiliyorduk ama bile bile yanlışı seçer miydi insan?

Her insanın acılara tepkisi farklıdır. Kimisi ağlar bağıra bağıra. Kimisi susar en derininden. Kimisi ise gülümser acılara inat. Ve kimileri de Asiye gibi asi, aksi, inatçı, huysuz biri oluverir. Asiye... Daha doğmadan babası tarafından terk edilen, sonra annesinin yeniden evlenmesiyle ikinci darbeyi yiyen ve büyükannesinin yanında büyümek zorunda kalan bir genç kız. İnsanların kendine acımasından nefret eden ve bu sebeple asla acısını kimseye göstermeyen bir kız. Evlilik çağına erdiğinde büyükannesi 'gözüm arkada kalmasın' deyip evlendirmeye çalışır fakat o her gelen görücüyü ardına bile bakmadan kaçırır. Zira onun gözünde bütün erkekler kadınlardan istifade etmek isteyen fırsatçıların tekidir ve aşk denen şey koca bir yalandır. Bir gün kapılarına gelen bir misafirle tüm kaderi değişiverir. Asla dediği ne varsa tek tek çıkar karşısına ve Asiye ile dalga geçercesine olur yine tek tek...

Olmayacak bir yerde yolları kesişen iki küçük çocuktu onlar. Ama nereden bilebilirlerdi ki yıllar sonra kaderlerinin birbirlerine bağlanacağını. Onlara sorulmadan verilen kararların altında ezilmek yerine savaşmak, aşık olmamak için verilen çabanın boşuna olmasıyla devam eden ufak bir rastlantı hikayesiydi. İçine sürüklendikleri hikayelerini kendileri yazmak için verecekleri tüm çaba boşa gidecekti. Zorla evlenmelerini engelleyemedikleri gibi kalplerine de söz geçirememenin acısını ikisi de en derinden hissedecekti. Belki de her şeyi akışına bırakmak en doğrusu olacaktı. Kaderle savaşmanın anlamsız olduğunu anladıkları an ise aşka çoktan tutulmuş olacaklardı. -- "Bana dokunmana asla izin vermem!" diye diklendim karşısında. Gelinliğim ile ne kadar çaresiz görünüyordum oysaki. O bakışının altında ezildiğimi hissetmiştim. Olanlara karşı gelemedim ama bu adama karşı gelmeliydim bir şekilde. Sevmediğim biriyle birlikte olamazdım çünkü. "Evlenmem de demiştin," dediğinde beynimden vurulmuşa dönmüştüm. Beni bununla vurmaya çalışıyordu ama ben buna izin vermezdim. "Sen neyi ima etmeye çalışıyorsun?" diyerek diklendim karşısında tekrar. Bu iş hiç olmayacak yerlere gidecek gibi hissediyordum. "Normal şartlarda asla dokunmak isteyeceğim biri bile olamazsın sen," dedi ve devam etti. "Ama ben sağlıklı bir erkeğim ve artık bir karım var," dedi. "Karım da sensin ve istesen de istemesen de bu iş olacak," dedikten sonra arkasını döndü. Lavaboya girerken son kez seslendi. "Hayatımda başka kadınlar olsun istemiyorsan söylediklerimi iyi düşün," dedikten sonra kapıyı çarparak içeri girdi. Geriye tüm bu sorunlarla beni baş başa bırakmıştı. Bu saatten sonra tüm olanları kabullenmekten başka ne şansım kalmıştı ki? Not: TÖRE HİKAYESİ DEĞİLDİR..