"Yumma gözlerini. Gözünü yumdun mu tasalanır, gama, gussaya düşersin. Gözün nuru, gündüzün nurundan ayrılamaz." 010925 #1 cünzey

Sıcak çölün ortasında, güneşin yakıcı ışınları yüzüne vurdukça, bedenindeki yorgunluk daha da ağırlaşıyordu. Aklı bulanık, meczuplaşmıştı belki, ama kalbinde yankılanan Aziz İsimler hâlâ dilindeydi. "Ya Gafur..." Bir adım daha attığında, dizine saplanan keskin acıyla dudaklarından küçük bir inilti kopup çıktı. Sıcak kumun üzerine yığıldı. Gözlerine dolan kum parçalarına aldırmıyordu, ama yanaklarından süzülen yaşlar, hem gözlerindeki yanmanın hem de kalbindeki sızının şahitliğini ediyordu. Sessiz hıçkırıkların arasından bir fısıltı yükseldi: "Ya Rahman..." Ve ardından, titrek bir sesle ekledi: "Leylâ'mı nereye götürüyorsun?" Sabır, çöl gibi geniş, bazen korkutucu ve acımasızdı. Yavaşça, bu acının içinde kaybolduğunu hissediyordu Cüneyd, tıpkı bir zamanlar kaybolan Leyla'sı gibi.

Cünzey diyim anla

𝑨𝒊𝒍𝒆 𝒕𝒓𝒂𝒗𝒎𝒂𝒍𝒂𝒓ı 𝒚ü𝒛ü𝒏𝒅𝒆𝒏 𝒉𝒂𝒇ı𝒛𝒂𝒔ı𝒏ı 𝒌𝒂𝒚ı𝒑 𝒆𝒅𝒆𝒏 𝑪ü𝒏𝒆𝒚𝒅 𝒚𝒂𝒌𝒍𝒂şı𝒌 𝟖 𝒂𝒚 𝒔𝒐𝒏𝒓𝒂 𝒆𝒗𝒊𝒏𝒊𝒏 𝒚𝒐𝒍𝒖𝒏𝒖 𝒃𝒖𝒍𝒎𝒖ş𝒕𝒖𝒓 𝒍𝒂𝒌𝒊𝒏 𝒉𝒊ç𝒃𝒊𝒓 ş𝒆𝒚 𝒃𝒆𝒌𝒍𝒆𝒅𝒊ğ𝒊 𝒈𝒊𝒃𝒊 𝒈𝒆𝒓ç𝒆𝒌𝒍𝒆ş𝒎𝒆𝒎𝒊ş 𝒕𝒊..

Bu sezon Zeynep'e karşı yapılan haksızlıklara tahammülüm kalmadığı için, ve Zeynep'i değersiz gören herkese olan kinimden dolayı bolca Zeynep ve Cüneyd odaklı yazılmıştır'

Herşey bir makber başında başladı onlar için. O gün küçücük halleriyle birbirlerine büyük bir söz verdiler. Zeynep belki unutmuştu ama Cüneyd, Zeynep kilometrelerce ötede olsa bile bu sözü yerine getirmek için elinden geleni yapacaktı.