Girl x Girl olacak arkadaşlar. Eski hesaptan rastgelen olursa nolur darlamayın gitti o hesap bu kitabın da yeri bende çok farklı o yüzden buraya aldım. Evet girlxgirl. İsterseniz tekrar söyleyeyim, girlxgirl. Bu konu hakkında tek bir şey duymamayım Ekin'i başka kimseyle düşünemiyorum o yüzden girlxgirl. Tşk. Konusuna gelecek olursa, yüksek IQ'lü bir kızın maceraları. Oha açıklamaya bak mükemmel, neyse merak edenler 2-3 bölüm okusun konusu kısaca anlatabileceğim bi şey değil.

Not! Kitabın ilk bölümleri final olduktan sonra düzenlenecektir. [Kitabın Şarkısı : Lana Del Rey - Dark Paradise.] Kitap yetişkin içerikler bulundurmaktadır! ❄ Sonsuz bir gecenin göğsünde Ay ince bir bıçak gibi asılıyordu. Adımları arkasında kan izleri bırakan kara kürklü bir kurt uçuruma doğru adımlıyor, bilincini kaybetmemek için acısına tutunuyordu. Uçurumun başına geldiğinde gözlerinde sönmeye yüz tutmuş ışık ölüm kokuyordu. Toprağı kızıla boyayan kanı tüylerinin arasından akmaya devam ederken bir anda olduğu yere çökerek, yığıldı. Hızla aldığı nefesler ciğerlerine kendi kanının kokusunu dolduruyordu. Yine o eksiklik duygusu ruhunu sardığında... ölmek istemişti. Geriye kalan son gücünü toplayarak başını Ay'a doğru kaldırıp peş peşe uludu ta ki içinde ki boşluğun sahibi çağrısını duyana kadar. "Mühür seni bana getirdi." ❄

"Birinin hayatının yerine geçmek zordur. Hele ki o kişi ikizinizse. Diana Turner ve Sierra Turner, bir Turner değişimi yaparlar." 👑🌈

Yetimhaneden kaçtığı günün gecesinde, dünyaya düşmekte olan bir meteorun parçasını kalbinde ağırlamak zorunda kalan Saye, o gece değişen yüzlerce çocuktan biri olur. Bu taşların küçük sahiplerini bulup onlarla bütünleşmesi, hiç şüphesiz onlara fantastik bir diyarın kapılarını aralayacaktır. Hayal taşları; Zihninin en derin arzularını bulup avuçlarını bu güçle doldururken, tam tersi olan Kâbus taşları; Hayallerinin ötesindeki kâbusu ortaya çıkarır. Ona bir albino görüntüsü vererek alay eden gücü ise Saye'ye gölgelerin hükmünü vererek önünde diz çökecekti. Bazı ruhlar vardır ki daima düşmeye mahkûm bırakılıp, kanayan dizlerinin acısı için göz yaşı dökerler. Saye'ye sunulmuş zamanda acı ne yazık ki artık ona gözyaşı değil, zevk verecek kadar yakınlaşmıştır. Evren, sihirle yontulmuş bir ruha sahipti. Sırlar gün yüzüne çıkarken macerayı da beraberinde getirecekti... ••• Bilimkurgu #1 Kapak tasarımı Limaei'ye aittir💙

Sunny Moon için hayat oldukça anormal dercede normaldi. Kardeşleri ile birlikte olan yaşamı fanilere kıyasla fazla uçuktu elbette fakat onların "normal" kavramı da buydu. Özlerindeki yaratığa verebilecekleri bir isim yoktu belki, lâkin ünleri Şeytan olarak yayılırdı. Çünkü bir annenin rahminden çaldıkları saf bedenlerin altında, kötü ruhlarla dans eden bir iblisi andırırlardı. Derler ki: Ay İblisleri, Ay'ın karanlık yüzünün eseridir. Onun kötü kalbinin, içindeki yıkımın ve ruhunun ızdırapını taşıyan yeryüzündeki elçileri. Her evrenin, zamanlara bölünmüş iblisi vardır. Sunny, hayatlarının son zamanda değiştiğinin farkındaydı. Ama sessizliği seven karakteri onu bir köşeden izlemeye mahkûm bırakırken, kendini bir anda yalanlar üstündeki hayatlarının sırrını çözerken bulacaktı. Bu karışık labirentte temeldeki asıl sırrın kendisi olduğunu bilecek olması ise, kaçınılmaz bir gerçekti. 〆 "Aşk, bütün sonları ebedi kılar..." •••

Dilsiz bir kızın kalbi tüm kötülükleri kendisine çekiyordu. Hiçbir kalp bu kadar değerli olmamıştır. Yeşil, Ötanazi Okulu'na sürgün edildiğinde o yıllarda henüz bir çocuktu. Öz babasının onu nasıl bir yere mahkûm ettiğini bile bilmiyordu. Ötanazi Okulu, Amerika Birleşik Devletleri'ne bağlı olan Alaska'da açılmış karanlık bir okuldu. Bildiğiniz tüm o okulları unutun çünkü Ötanazi Okulunda öğretmenler ders vermiyordu. Her biri kendi dalında uzman bilimcilerdi ve oradaki amaçları bir okul dolusu öğrencinin üzerinde deneyler yapmaktı. Öğrenciler ise sıradan öğrenciler değildi çünkü her biri idam cezası almış mahkûmlardı. Okul onları satın alarak kendi deneylerinde kullanan karanlık bir girdaptan farklı değildi. Bir kez içine girince çıkmak mümkün değildi. Yeşil tüm o tehlikeli mahkûmların içinde göğsünde değerli bir kalple yaşamak zorundaydı. Herkes onun kalbini isterken kurtların içine atılmış bir kuzudan farklı değildi. Kalbini isteyenlerden biri de öz babasıydı. Babasının onun kalbi için okula tehlikeli bir suikastçı göndermesiyle, belki de tüm ezberler bozulmaya başlamıştı. Avcı'da her zaman bu kadar acımasız değildi. Özellikle ateşten kızıl saçları olan ve bir katile gülümseyen hasta bir kadını tanıyana kadar. Şimdi karar verme sırası ondaydı. Avını öldürmeli mi, yoksa korumalı mı? Sayfalar üzerinde konuştuğu bu dilsiz kadınla tam olarak ne yapmalıydı? "Kadın kandan korkuyordu, adam ise kan kokuyordu. Şimdi sen söyle; böyle bir durumda kadın özleyebilir mi ölüm kokan bir adamı?" dedim. "Kadın aptaldı adam ise kadına kör. Şimdi sen cevap ver; her şeye, herkese ve özellikle küçük bir kadına kör olan bir adam bekleyebilir mi kadın tarafından özlenmeyi?" diyerek bana cevap verdi.

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Elzem Akay'ın sıradan ama güzel bir hayatı vardı. En iyi okullarda okumuş, en güzel oyuncaklara ve kıyafetlere sahip olmuştu. En değerli mücevherler daima onun boynunu süslemiştir. Lüks içinde yaşarken hayatta istediği her şeye kolayca sahip olmuştu. Üzerine titreyen iki abisi, onu hep güldüren kız kardeşi, iyi bir yengesi ve onu sürekli çıldırtan bir hizmetçisi varken hayat ona karşı fazlasıyla cömertti. Tüm bunları ne bozabilirdi ki? Bir gece korkunç bir ritüele kurban edildiğinde gözlerini bambaşka bir dünyada açar. Orta Çağın hiyerarşisinin içinde kalmışken eve dönmek hiç kolay değildi. Kendi dünyasında bir öğretmenken Ölümsüzlerin akademisinde bir hizmetçi olunca, sınıf farkının acımasız gerçekleriyle yüzleşir. Burası onun dünyası değildi, burası barbarların hüküm sürdüğü Araftı ve o, hayatta kalmak istiyorsa lüks alışkanlıklarından ödün vermeyi öğrenmeliydi. *** "Medeniyet yoksunu, vahşi barbar!" diye ona sesimi yükselttiğimde çatılan kaşları umurumda bile değildi. Tüm gün kuyudan su çeken o değildi. "Şu sivri dilin bir gün başına bela olacak." Sert bakışlarla beni uyardıktan sonra merdiveni işaret etti. "Kahyadan fırça yemek istemiyorsan işinin başına dön." "O kadın bir cadı." Ondan bahsederken bile tiksintiyle yüzümü buruşturdum. "Bence benden nefret ediyor." "Hayret." Kaşları alayla yukarı kalktı. "Oysaki çok sevilesi bir kadınsın." İğneleyici sesiyle ters ters ona baktım. "Sizde öyle Savcı Bey," dedim oyunbaz bir ifadeyle. "Sizi görenlerin yüzünde güller açıyor." "Bunu inanarak söylemiyorsun." "Tabii ki inanarak söylemiyorum." Gülerek bana ikinci kez merdiveni işaret etti. "İşinin başına dön aksi taktirde yarın seni sınıfıma almam. Bir hizmetçiye ders verdiğim için yeterince sorun yaşıyorum." Bu vahşiler kendi dünyamda ne kadar zengin ve asil olduğumu anlamak istemiyordu.

Hermes'in Kızı Serisi, Üçüncü Kitap |Bir Hermes Alegorisi| Evet! O gün işte bugün! Küçük(!) bir aradan sonra, Miranda Crawe sizler için geri dönüyor. Bol Kharit saçı yolmalı, asla yakalanmayan av köpeklerinin kanını akıtmalı, nehirlerde ümitsizce kayıp müzik aleti aramalı, müzeden müzeye koşup saçma bir tablonun peşine düşmeli, yarı tilki bir kızla mafyacılık oynama deneyimi yaşamalı bir macera için hazır mıyız? Sizi bilmem, ama Miranda Crawe hazır değildi. O sadece ve sadece rahatça kusabileceği bir köşe istiyordu. Ve Nico'ya sarılabileceği bir köşe. Bu kez Miranda Crawe hem bir bedel ödeme olarak işlediği cinayet nedeniyle ölümlü dünyanın polis teşkilatından, hem kendisine çok kızgın olan avcı kızdan, hem de Nyx'in gazabına uğramaktan kaçarken bir yandan da bütün bir mitoloji dünyasını kurtarmak için önüne geçilemeyecek şeyler olmadan önce işleri yoluna koymak zorunda. Biraz karışık mı geldi? İnanın, bu daha hiçbir şey. Sadece okuyun... © Bütün Hakları Saklıdır.

Hermes'in Kızı Serisi, İkinci Kitap |Melez İsyanı| İşte karşınızda tekrar Miranda Crawe. Yine mi bu dediğinizi duyar gibiyim ama, elden ne gelir... Neyse. Miranda Crawe diyorduk. Kış mevsiminde eski yetimhanesine gitmek yerine Melez Kampı'nda kalmayı tercih ediyor ve bu onun için yeni melezlerle birlikte daha karmaşık bir maceraya atılmak için iyi bir fırsat. Aman ne macera... 17. yaş günü yaklaşıyor, Leanna bazı şeyler saklıyor ve Skylar kayıp. Geçen yaz ettiği yemin de Miranda'yı sıkıştırıyor. Bunların üzerine, Melez Kampı'nda bir iç isyan çıkıyor... Sadece okuyun... © Tüm Hakları Saklıdır. 10 Eylül 2014