Yayınlama Tarihi:6 Temmuz 2014 [Tamamlandı, düzenlemede.] •Bu ad ile yayınlanan ilk hikayedir. Taklitleri değil, aslını okuyun.• ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ Dizlerini karnına çekmiş, boş gözlerle evine girip çıkanları izleyen küçük bir kız çocuğu. Ağlamaktan korkan, kafasından çıkmayan o sesin tutsağı altındaki, zavallı kız çocuğu. Ölümü kabullenen; ama dile getirmekten korkan bir kız çocuğu. İçindeki o yarayla büyüyüp, içi kan ağlayan; ama kardeşi için her şeyi yapan bir genç kız. Defalarca yaralanan. Defalarca dövüşen. Defalarca korkulan. Ama içten içe kendisinden korkan bir genç kız. Kaderin oynadığı küçük oyunda, büyük roller üstlenen bir kız. İpleri eline almak için savaşan; ama her hatasında üst üste binen yıkıntıların ardında kalan bir kız. O kızın adı Derin. Ve bu, onun kendi adında kayboluşunun hikayesi. ❝Benim adım Derin. Ve ben, kendi adımda kayboluyorum.❞ •◘•◘•◘•◘•◘• [Hikayenin başı, Imagine Dragons'un Radioactive klibinden esinlenilmiştir.] Tüm hakları saklıdır.

"Benden uzak dur... lütfen!" dedim ağlamaklı sesimle. Dudaklarındaki acı gülümsemem içimi burktu. Ama ondan korktuğum fikrini değiştirmiyordu. "Senden uzak durmak mı? Denemedim mi zannediyorsun?" dedi sert bir sesle. Gözlerinde acı vardı, bunu görebiliyordum. İlk defa duygu duvarlarını indirmişti. "Aşığım sana! Sana deli gibi aşığım" dedi bağırarak. "Seni her yerde görüyorum, kafamdan atamadığım tek şey sensin" Duyduklarım gerçek değildi, kafamı iki yana salladım, "İstemiyorum seni!" dedim ve birkaç adım geriledim. Duygu duvarı tekrar oluştu, en son gördüğüm şey kırgınlıktı. Soğuk ifadesi geri dönmüştü. Arkama bakmadan boş sokakta koşmaya başladım, nereye gittiğim hakkında bir fikrim yoktu. "Benden kaçamazsın!" dedi eğlenen sesiyle. Sesi boş sokakta yankılanırken koşmamı durdurdum ve hızlı bir şekilde nefes almaya çalıştım. Nefesimi düzenlediğimde doğruldum. Arkama hafifçe döndüm, yavaşça bana doğru geliyordu, yanındaki lamba bozuktu, ışık hafifçe titriyordu. Durdu, ayaklarını iki yana açtı ve ellerini cebine soktu. Yüzündeki yara izi daha belirgindi. Gözlerini kıstığını gördüm, "Kendini yorma, hangi deliğe saklanırsan saklan seni bulurum" bacaklarım kendiliğinden hareket etmeye başladı. Koştum, yorulmuştum ama yine de koştum. Dar bir sokağa girdim, önüme bakmasaydım duvara çarpacaktım. "Lanet-" diye mırıldandım. Sokak bomboştu. Duvara yapıştım, beni bulmaması için dua ediyordum. Ayak seslerini duyabiliyordum, buraya doğru geliyordu. Sokağın sonunu göremiyordum ama hızla oraya yürüdüm. Çıkmaz sokaktı. Arkamı dönecekken elleri belimi buldu. Vücudum kaskatı kesildi, sıcak nefesi kulağıma değiyordu. Yavaşça fısıldadı, "Ne kadar uğraşırsan uğraş, benden kaçamazsın! Gölgeden kaçamazsın"

New York'ta öldürülen bir kadın, ve dosyayı çözmek için uğraşan Kriminal Ajanlar

Parçalandığında sarılabileceğin tek kol kendinki. Diğerleri önce acır sana, bir kez daha parçalanırsın. Elde var iki, nerene neyine paylaşırsın ki acını? Duvarların dili yok, kahve içtiğin kupalarında ağzı lekeli. İnsanların hem dili hem ağzı var, ama kapanmıyor. Hiç kapanmıyor, sana konuşuyorlar duyuyorsun. Sana konuşuyorlar duymuyorsun, duymak istemiyorsun. Tıkasan bu sefer kalbine çekilen silahları duyamıyorsun. En derinden batıyor buz kesikleri. Soğuk ve keskin. Sevgiyle aşkla yanan kalbini buz kesti yetmedi kırık dökük. Yere düşen her parça gözlerinden, Buz tutmuş hayallerinden.. Ne zaman o parçalar yere düşer, o zaman hayal kırıkları, Hayat kırıklığına dönüşür. Eskisi gibi olamaz, olamazsın. Yüzleşemezsin yenilirsin. Teslim tek çaredir, yani öyle sanırsın. Lakin gözden kaçırdığını bir şey fark edersin. Hala batıyor derinden. Hala duvarlar sessiz, kupaların ağzı kahve lekeli. Konuşuyorlar; sana, başkasına, başkalarına. Duyuyorsun; söylenenleri, söylenmeyenleri, söylenmek istenenleri.. Öğreniyorsun; hayat denilen kırıklıkları, Ve öğrenmek istemeyeceğin dil kuklalarını. Sözleri, yeminleri. Omuzların dik kalbin kırık dökük. Dik durdukça batıyor. Çeneni kapatıyorsun, pusuda yatan bir savaşçı gibi. Ne kadar az dil kuklası o kadar küçük beklentiler. Gülmüyorsun, gülüşünü bile ele geçirmek isteyenlere karşı. Sadece susuyor ve silahını en yakınında tutuyorsun. Tutuyorsun, yalnız onu. Kimin elini tutsan, Gün gelip boynundan pençeleriyle tutulacağını biliyorsun. Tek kişilik bu savaşta bir başkası için gard indirilmeyeceğini.

"Ah, saçları; ölümü üzerine giyinip boğazıma sarılan saçları." Tenlerinde ateşten bir mızrak, ruhlarda yanığın asil dumanı. Alınan her solukta, almaya yemin içilen canlar vâr oldu, canlar ceset oldu. Her ceset, kanlı parmaklarla açılan mezara idam edildi, aç istekler ölümün kucağına yuvarlandı. Kaderin ağır bir tebessüm sunduğu iki ruh biraraya gelmekten kaçınamadı. Siyah saçları adamın göğsüne sarıldı, saçlarındaki şehveti adamın sıcağında vâr etti ve intikam oyunu diz üstü yere çöktü. Aşk, kadının saçlarına sarıldı. Tutku, adamın ellerinde yemin içti. "Ah, elleri; ruhumun ölüsünü üzerine giyinip bedenime sarılan elleri."

Tek bir çatı altında yaşayan bir ailenin her zaman mutlu olduğunu sanırsınız.Oysa bu,Fosterlar için imkansız bir birleşimdi.Sevgiden mahrum kalmış her canlı solup gitmiş bir yaprak gibidir,kandan yoksun incecik damar gibi tüm vücudu etkilemekten öte sizi ölüm ile kucaklaştırır.Ta ki sizi kana bulayana sizi aşkla tanıştırana kadar...AŞKIN ÇİFT YÜZÜ 29.05.2017

"Çünkü gülüşün siyahın içindeki beyaz gibi... " Zeynep Karaca İnatçı, deli dolu, güzeller güzeli saf aşık... Emir Karadağ Gözü kara, acımasız, bir o kadar romantik bir kıro... Siyah ve beyazın muhteşem uyumu... İki deli aşık, İki manyak... Dolu dizgin, hırçın, tehlikeli bir o kadar eğlenceli bir aşk♥️

Geçmişi hakkında hiçbir şey hatırlamayan Leyla ile ölümle defalarca yüzleşmiş ve bu dünyada kendisi için bir hayali olmayan Ali'nin hikayesi... Umutlarını kaybettikleri çıkmaz sokaklarda kader onları birleştirecek, ikisinin de kaçtıkları aşk onları bir araya getirirken Ali, kendisi ve yaşanmışlıklarıyla yüzleşecek, Leyla ise hatırlamadığı geçmişiyle... Aşkları bütün engelleri aşabilecek mi? Yoksa el ele çıktıkları bu zorlu yolda, her zaman kendilerini buldukları çıkmaz sokak sonları mı olacak? Yayınlanma tarihi: 29.06.2017

Donmak üzereyken buldum onu, beyaz teni neredeyse tamamen morarmak üzereydi. Belkide geç kalmıştım... Çaresizlik içinde çırıl çıplak soyundum ve ölü gibi yatan kadının üzerine uzandım. Bedenime yayılan soğuğa inat Azrail ile savaşmaya başladım. Bana gelen bu mucizeyi ona vermeyecektim...

Basit insanların yaşadığı şu dünyada ben en arızalı ve en aranan parçalardan biriyim. Ben, devletin kesmek istediği o enfeksiyonlu kolum. Ben ne bir efendiyim, ne de bir sadık. Ben sadece avlanmak üzere olan kusurlu bir mekanizmayım. Devletin, 'sadıklardan biri' sandığı bir mekanizma. Ve biliyorum ki devlet bunu anladığı zaman benim için gelecek. Her zaman gelirler.