16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Tam hayattan vazgeçerken, Beni aşka inandır. mizah#1 (09.06.2019) texting#1 (18.06.2019) lise#1 (22.07.2019) anonim#1 (26.07.2019) macera#1 (02.12.2019) genelkurgu#1 (31.12.2019) gençkızedebiyatı#1(20.01.2020) kısahikâye#1(05.03.2020) gençkurgu#1(07.03.2020) romantik#1(16.05.2020) romantizm#1(28.05.2020) komik#1(30.05.2020) dostluk#1(25.06.2020) komedi#1 (05.12.2020) Başlama Tarihi: 16 Mayıs 2019💫 Bitirme Tarihi: 8 Eylül 2019💫 Kapak| missisbhikayeleri

Ailesi tarafından terk edilmiş bir kız.Armina.Adı gibi korkusuz.Bir CEO tarafından evlat edinilip en iyi şekilde yetiştirildi.Kafes dövüşleri için özel eğitim aldı.CEO'nun evlat edindiği başka bir çocuk.Efken.O da en iyi şekilde yetiştirildi.Bu birbirinden habersiz iki genç ya dövüşlerde karşılaşırsalar ? Her şeyin bir kafeste başladığı hikayeye hoş geldiniz..

Korkusuz,güçlü,savaşçı ruhuna sahip ,bir o kadar güzel ve dövüşçü bir kız. Bu kızın tek korktuğu,yanında tek güçsüz kaldığı kişi kim olabilir ? Sert,agresif,mutlu olmayı bilmeyen,soğuk yakışıklı ama iyi bir dövüşçü. Hiç olumlu yönü olmayan bu adamı kim değiştirebilir ki ?

Hikayeyi okurken ve okuduktan sonra hiçbir erkeği ve ilişkiyi beğenmemeniz, bu durum sonucunda da ebediyen yalnız kalmanız durumundan yazar kesinlikle sorumlu değildir. Ve önemli not; Mıçmıç, sulu bir aşk okumak istiyorsan, sevgili okuyucu; Lise hoşlantılarını veya dizilerde aşk olarak anlatılan saçma duygular var ya, işte onları konu alan bir kitabı incelemelisin.. Bu kitapta, sadakat var, fedakarlık var, özen var.. Bu kitapta sevdiğine dokunmaya kıyamayan bir adam var. Bu kitapta, sevdiği adamla büyüyen bir kız çocuğu var. Şimdi karar ver bakalım, Sana nasıl aşık olunacağını, nasıl sevileceğini öğretecek bir kitap okumaya, hazır mısın?

Kapak tasarım: buz_kralicesi_18 *** Öykü ve Burak.. Onların aşkı, bazılarına göre yasak, bazılarına göre hiç olmaması gereken birşeydi.. Ama insan kalbine ne zaman söz geçire bildiki, bu iki aşık geçire bilsin.. Onlarda biliyordu bu aşkın, yasak ve hiç bir zaman kolay olmayacağını.. Ama onlar yinede aşklarını en güzel şekilde yaşamak ve mutlu olmak istediler.. Bu aşkın onlara en büyük hediyesi ise.. Küçük meyveleriydi.. Taki geçmiş, birgün onların kapılarını çalana kadar.. İşte o günden sonra, mutluluğun yerini mutsuzluk aldı.. Mutsuzluğun yanına ise, acı geldi.. Ve bu iki aşığı yakıp kül etti.. Dokunamadığı tek şey ise.. Onların aşkıydı.. Çünkü onlar bu Aşk-ı'n Esaret'i olmuşlardı.. Peki bu iki aşık, o küllerden yeniden doğa bileceklermiydi? Aynı bir Anka kuşu gibi yeniden dogup, mutlu olabileceklermiydi?

Sevgi acıtır, öp yaralarımdan belki sana da bulaşır.

"Işıklar sana evinin yolunu gösterecek..." 3391 Kilometre ile başlayan seri Sıfır Kilometre ile devam ediyor! Kilometrelerce öteden birbirini tanımak, sevmek hatta aşık olmak kolaydı... Peki tüm bunlar yan yanayken de kolay olacak mıydı?

Sokak dövüşü isimli kitabın devam kitabıdır.

Oda çoktan dumanla kaplanmış görüşümü engelliyordu. Ciğerlerime hava çekmek için öksürüp hırlarken bir yandan da odadaki rafların arasında koşar adımlarla ilerleyip Brad'i arıyordum. Sonunda onu duvar boyunca uzanan dolabın dibine tünemiş bir şekilde buldum. Yanına eğilerek onu sarsmaya başladım ama kıpırdamıyordu bile. Canlı olduğunun tek belirtisi nefes alırken inip kalkan omuzlarıydı. "Brad!" Burada biraz daha kalırsam yanına da ben yığılacaktım. Kafamdaki bütün soruları bir kenara ittim, elimi çabuk tutmalıydım. Onu doğrultarak yüzüne vurmaya başladım. Uyanmalıydı. Tanımıyor olsam da onu burada bırakmazdım. Tüm vücudum yanıyor, durmaksızın öksürüyordum. Bilincimi kaybetmeden önce gördüğüm son şey Brad'in bağırarak burada ne aradığımı sormasıydı.