(Yetişkin içerik barındırmaktadır.) ¬ Mor ledli ışıkları ellerime bağladığında muhtemelen kızarmış olan gözlerimle koyulaşan gözlerine baktım. "Uslu kızım benim." diyerek yanağımı okşadığında titreyerek eline sürtündüm. "Aferin, öğretmenin sana uslu bir kız olduğun için ödülünü verecek..." Dudaklarımı büzerek kafamı salladım. Dudaklarıma yaklaşarak ıslak dudaklarını sürttü benimkilere. "Öğretmenim..." diyerek inlediğimde elini kafamın arkasına koyarak beni ağzına çekti. Nefes nefese birbirimize sokulurken dilini ağzıma iterek diğer eliyle kalçamı avuçladı ve sertçe şaplak attı. Zevkle inleyerek dudaklarından milim derece uzaklaştım. Nefeslerimiz birbirine karışırken kalçamı okşayan elini yok saymaya çalıştım. "Eğit beni." dedim sıcak nefesimi ıslak dudaklarına vererek. "Kucağında, altında, sırtım göğsüne yaslı bir şekilde eğit beni." "Seni öyle bir eğiteceğim ki kızım, ceza almak için yalvaracak, kendi iradenle altıma yatacaksın." ¬ | Devam ediyor.

Bebeği lösemi olan Arslan ile kardeşinin beyninde tümör olan Ayşegül, çaresizlik dolu bir dönemde kaderin ağlarını örmesiyle karşılaşır. Onların çaresizlikten başlayan zoraki evlilikleri, acaba güçlü bir aşka yuva olabilecek miydi? "Sakin misin?" diye sorduğunda, iyice yaklaştı. "Sakinim." Onun sözlerinden cesaret alarak, dudaklarıyla dudaklarına dokundu ama ansızın yüzüne yediği tokatla, şaşkına döndü. Ayşegül'ün tedirgin bakan ela gözleri, kırpışan kirpiklerinin altında fazlasıyla masum duruyordu. "Özür dilerim." "Önemli değil... Şimdi ben seni tekrar öpeceğim ve sen bana tokat atmayacaksın." "Sen öpeceksin, ben tokat atmayacağım." "Aynen öyle..." "Tamam." "Öpüyorum." "Öp..." "Tokat yok?" "Tokat yok." Arslan, dudaklarını hafifçe onun dudaklarına değdirdiğinde, Ayşegül istemsizce geri çekildi. Onun gerilemesiyle, Arslan ona doğru yaklaştı. "Kaçarsan olmaz." "Kaçmamam lazım, evet!" "Ayşegül, sakin kal..." "Sakinim. Gayet sakinim!" Karısının titreyen ellerini tuttu ve dudaklarına götürüp öptü. Onu yatıştıracak başka bir çare bulamamıştı. Onun derin bir şekilde nefes almasıyla, rahatlamaya çalıştığını gördü ve tekrar denedi. Dudaklarını onun dudaklarına yakınlaştırdı ve ansızın Ayşegül'ün onu öpmesiyle şaşkınlığa uğradı. Geri çekilen Ayşegül, telaşla söylendi. "Çok pardon! Sen öpecektin, ben tokat atmayacaktım! Ben yanlışlıkla öptüm!" Arslan, kıza şaşkınca baktı. Bu kız gerçek miydi? "Biz öpüşmeye bu kadar zaman harcadıysak, gerisi..." diyen Arslan, geri çekilip önüne döndü. Ne yapsaydılar acaba? Sakin yaklaşınca, becerememişlerdi. Bir anda mı olsaydı? Bir de onu denemek isteyerek tekrar karısına döndü ve ansızın dudaklarına yapıştı. Uzun öpücüğü, nefes almak adına sonlandığında, tekrar yanağına yediği tokatla şaşkınlığa uğradı. "Ayşegül, tokat yok demi

Fear. It came when the dead began to roam the streets and cities, but for Scarlett Evans it was always there. How people would react if they knew and the fear of becoming like the monsters who made her the way she is. But no one would see it, she wouldn't let anyone close enough. Stealthy and skilled on her own, she's a threat to any walker or enemy that comes her way. But what happens when she's accepted as part of a group and begins to fall for a certain redneck. Will she finally break or will her scars finally fade away? (I do not own anything except my own characters.)

"Tekrar söyle, Alvina." Yerimde rahatsızca kıpırdandım. Ağzımdan kaçırdığım için zaten pişmandım, tekrar edemezdim. Çok utanıyordum. "Ben... Bir şey demedim," dedim. Yiğit ısrarla üzerime geldi. "Söyledin, sen az önce bana çok özel bir şey söyledin, küçük kız." Onlar için sessizce bir kitap açıldı. Sayfaları rüzgârla savruldu, savruldu, savruldu. Her kelimesi kalemsiz yazılmış, sessiz satırların bulunduğu numarası on sekiz olan sayfa sessizce yerinden söküldü. Uçtu, uçtu, uçtu. Sonunda, damına kadar kırık dökük bir evin, kapısına sessizce paspas gibi serildi. Sessizliğin Pençesinde yaşayanların aşkı, hiçbir aşka benzemez. Bazen bir aslanın pençesindeymiş gibi saldırgan, bazen bir serçenin pençesindeymiş gibi naif... Her aşkın bir sesi varsa, onlarınki sessizlik üzerine kurulmuştu. Kelimler, birbirini sessizce anlayan insanlar için gereksiz bir ayrıntıdan ibaretti. Bu tablodan, harfler ve sesler silindi. YİĞİT ÖMER YALÇINKAYA & ALVİNA GÜNAY ? İlk yayınlanma tarihi | 12.Kasım.17 Saat | 21:23 Yazan | ELİSYA ROYAL

Aşk hiç bu kadar tehlikeli olmamıştı... Şevval, on sekiz yaşında beklemediği bir kâzâ sonucu Anne ve Babasını kaybeder. Hayatın dönüm noktası olarak geçirdiği bu zaman da Dayısıyla birlikte yaşamaya başlar, her şey sıradan ve kontrollü geçmektedir onun için, tâ ki bir Psikopat ile karşılaşana kadar... Ares Karahan... O bir Psikopat! Sadece tek bir kişi yüzünden tüm hayatı değişen Şevval, karşılaşacağı zorluklara göğüs germek zorundadır. ***** Başlangıç Tarihi: 15.06.2019 Kapak yapımı için, @s_ude_05 'e teşekkürlerr ;) Not: Kurgu da kadına şiddet, zorla alıkoyma, tecavüz vesaire iğrenç kavramlara yer verilmemektedir.

"Yıldızları hatırlıyor musun?" Kafamı salladım. Her bir ayrıntısını, belki onların altında geçirdiğimiz sayısız geceleri ve her seferinde ilk kez görüyormuş gibi büyülenişimi, hepsini bugün yaşamışım gibi hatırlıyordum. "Ben orada olacağım." dediğinde yüzüme dokunan ellerini daha iyi hissedebilmek için gözlerimi kapattım. "Ne yapacağını biliyorsun." "Gözlerini aç." ⋆ Tüm her şeyimi müziklere borçluyum. Onlar olmasaydı değil bir paragraf bir cümle bile yazamazdım.

O, hayallerinden acımazsızsa koparıp alınmış bir kızdı. Hayatına dair kurduğu güzel hayalleri varken, elbette bir berdele kurban gideceğini bilmiyordu. Omuzlarındaki en ağır yük dersleri iken, üzerine giydirilmiş olan gelinliğe öyle yabancıydı ki.. Üniversite hayalini kurarken, yüreği kinden, nefretten taşlaşmış olan bir adamın karısı olacağını nereden bilebilirdi? Henüz içinde büyütemediği masum, küçük bir kız çocuğu varken, o adamın nasıl karısı olacaktı? Yüreği buz kaplamış bu adama nasıl dokunacaktı Hesna? Önünde iki yol vardı Hesna'nın. Ya berdele boyun eğdiği gibi Cihan ağanın taş kalbine de boyun eğecekti. Ya da.. O kalbe öyle bir dokunacaktı ki, Cihan'ın hiç gün yüzüne çıkmamış duygularını açığa çıkaracak ve gönlünde taht kuracaktı. Ya ömrünü bu adama heba edecek ya da bir ömür gönlüne yerleşecekti.. Hesna bu kadar güçlü müydü peki? Ferfecir isimli hikayemin ikinci kitabıdır. İlk kitaptan bağımsız okunmaması tercih olunur. Başlangıç Tarihi : 15.06.2019 Bitiş Tarihi : 15.06.2020 Kapak Tasarım: miihribanbb

Burası bir kar küresiydi, biz de içindeki figürler. Bizi tutup salladılar, ne olduğunu anlamadık, alt üst olduk...

Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi. 🔥 Yayınlanma Tarihi: 12.04.2020 Bu kurguda geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Uyarı: Eğer kurguyu spoi almadan okumak istiyorsanız, yorumları okumamanızı tavsiye ediyorum.

🥀 "Geçmiş, bazen mutlu bir anı bazen acı bir tebessüm. Bazı zamanlarda ise adı konulamayan duygunun adı..." Eflâl... Ölüme ve insanlara karşı gardını almış genç bir kadın... Korkuyla attığı her adımın, hayatından çaldığını fark edemeyecek kadar kimsesiz üstelik. Lâl... Ölesiye nefret ettiği insanlardan kaçıp sığındığı limanda, belki hayatının aşkını bulacak belki de en büyük hayal kırıklığını yaşayacak. Eflâl, onaylanmayan bir evliliğin meyvesidir ve henüz dünyaya gelmeden, hikâyesine ölümün gölgesi düşmüştür. İşi, dostları, abisi... Hepsi onu "öldürülmek" düşüncesinden bir nebze de olsa uzaklaştırmaktadır. Tabii, bir de Karan Akdoğan... Aslında kimsesiz olduğunu anlayan Eflâl'in, kimsesi olan genç adam... Aralarındaki bazen minnet, bazen şefkat, bazen ise karşı konulmaz bir sevgidir. Ancak Eflâl'in baş etmesi gereken ölüm gerçeği, onu Karan'ın yanında da rahat bırakmaz. Eflâl, gerçeklerle yüzleşmeye karar verir. Kime ve neye inanacağını bilmeden kendini hiç de tahmin edemeyeceği gerçeklerin içinde bulur. Artemis Milenyum aracılığı ile kitap oldu. Kitapçılardan alabilirsiniz.❤️ •Yeni bölüm gelmeye devam edecek ve final burada yayımlanacak.