Byun Baekhyun, emniyet merkezinin tek psikoloğuydu ve aramızda birkaç bakışma ve tatsız tartışma dışında bir şey geçmemişti. O ufacık boyu, cılız vücuduyla tüm emniyeti çileden çıkarabilecek kabiliyete sahipti kendisi. Ancak hepsi buydu, benden iki yaş küçüktü, yirmi altı yaşında bir klinik psikolog olduğu dışında hiçbir şey bilmiyordum.

Hepimiz ortak bir amaç için bir araya gelmiştik: Soysuz dünyada bir nebze olsun adalet sağlamak. [200502-210502] 4 in #chanbaek

"Neden saçların gri senin?" "Sen neden hastane kokuyorsan, ondan."

Yaz mevsimi bizi bir arada tutan tek bahaneydi, göz göre göre bitiyoruz şimdi.

Bana en kötü halini ver çünkü nasıl olsa seni isteyeceğim. *Maisie Peters - Worst of You şarkısından esinlenilmiştir.*

Byun Baekhyun'un küçük dünyasında onu zorlamayacak bir kaç sorunu vardı; 1- Çocukluk arkadaşı Park Chanyeol 2- Liseyi iyi bir ortalama ile bitirmek 3- Park Chanyeol ve onun bekareti 4- Kırmızı balonlar 5- İyi bir yazar olmak için Londra'da ki üniversitesiye kabül mektubu. Küçük dünyasının küçük sorunları arasına beklenmedik bir anda dahil olan büyük bir sorunla yüz yüze gelmek zorunda kalmıştı Baekhyun. Bu sorun, her yere salya akıtan, yürüyemeyen, beslenmek için babasına muhtaç ve devamlı kaka yapan bir sorundu. Küçük dünyasına sığdırdığı ve gördüğü ilk andan beri kör kütük aşık olduğu Park Chanyeol'den gizlice baba olduğunda ise 18 yaşındaydı Byun Baekhyun. * Baekhyun aldığı haber yüzünden neredeyse yirmi dört saattir aralıksız ağlamıştı. Elinde Newcastle üniversitesinin mektubu, Chanyeol'un elinde ki kırmızı balona ve yüzünde ki gülümsemeye bakıyordu şiş gözlerle. Derin bir nefes aldı ve kalbinin yüz bin defa kırılmasına aldırmadan mırıldandı, "Seninle gelemeyeceğim Chanyeol." Ve küçük dünyasında ki başrol oyuncuyu ellerinden böyle kaçırmıştı. • Hikayenin bütün telif hakları ChanBaek sevgisinde saklı. • ANGST DEĞİL. • Hikayenin bazı olayları uyarlamadır. • İyi eğlenceler. ❤

Park Chanyeol, zehirli bir yılandı. Her an kanınıza karışabilirdi. Byun Baekhyun ise pençelerini arkasında saklayan naif bir aslandı. Kim Jongin, yeşil ve grinin uyumuydu. Gözleri donmuş bir orman gibiydi. Oh Sehun ise gün batımı gibi sarıydı. Soğumaya başlayan ama parlak.

İlkbaharı kıskandıran bir papatyaydı ve her bir zerrem aşıktı her bir zerresine.

Herkesin bir bahanesi olmalı, ölmemek için.